Norica Nicolai z domu Clinci (ur. 27 stycznia 1958 w Sinai) – rumuńska polityk i prawniczka, była senator, deputowana do Parlamentu Europejskiego VII i VIII kadencji.

Norica Nicolai
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1958
Sinaia

Zawód, zajęcie

polityk, prawniczka

Życiorys

edytuj

W 1983 ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Bukareszteńskim. Do 1991 była prokuratorem prokuratury rejonowej w Oltenicie. Później praktykowała jako radca prawny w prywatnej firmie.

W drugiej połowie lat 90. należała do chadeckiej partii chłopskiej. Od 1997 do 2000 pełniła funkcję sekretarza stanu w resorcie pracy i ochrony socjalnej w gabinecie Victora Ciorbei. W 2000 wstąpiła do Partii Narodowo-Liberalnej, w tym samym roku z ramienia liberałów została wybrana w skład rumuńskiego Senatu. Mandat odnowiła także cztery lata później.

W grudniu 2007 znalazła się w centrum konfliktu politycznego między premierem Călinem Popescu-Tăriceanu, który wysunął jej kandydaturę na wakujący urząd ministra sprawiedliwości, a prezydentem Traianem Băsescu. Ten ostatni odmówił jej nominacji, dążąc do zmiany kandydata, zarzucając Norice Nicolai popełniane przez nią błędy z czasów wykonywania zawodu prokuratora i jej negatywny wizerunek jako senatora[1]. Spór zakończył się w sądzie konstytucyjnym, który ostatecznie w lutym 2008 uznał uprawnienie prezydenta do odrzucenia przedstawionej mu kandydatury na ministra. W tym samym roku Norica Nicolai przegrała wybory do Senatu kolejnej kadencji.

W wyborach w 2009 uzyskała mandat posłanki do Parlamentu Europejskiego. Przystąpiła do grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, została wiceprzewodniczącą Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony[2]. W 2014 z powodzeniem ubiegała się o europarlamentarną reelekcję. W trakcie VIII kadencji opuściła PNL, dołączyła później do ugrupowania Sojusz Liberałów i Demokratów[2].

Przypisy

edytuj
  1. Lucian Gheorghiu: Tariceanu l-a anuntat pe Basescu ca nu renunta la Norica Nicolai. zf.ro, 10 stycznia 2008. [dostęp 2019-01-05]. (rum.).
  2. a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2019-01-05].

Bibliografia

edytuj