Nie (tygodnik)
Nie. Dziennik cotygodniowy, zapis stylizowany NIE – ilustrowany tygodnik satyryczny wydawany od 1990 w Warszawie. Został założony przez Jerzego Urbana, który do swojej śmierci w październiku 2022 był także jego redaktorem naczelnym[2].
 Wieloletnia siedziba redakcji przy ul. Słonecznej 25 w Warszawie (do 2017)[1] | |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres |
ul. Poznańska 3 |
| Wydawca | |
| Tematyka |
społeczno-polityczna |
| Język |
polski |
| Pierwszy numer |
4 października 1990 |
| Redaktor naczelny |
Agnieszka Wołk-Łaniewska |
| Średni nakład |
56 tys. (2021) |
| Średnia sprzedaż |
21 tys. (2021) |
| Liczba stron |
16 |
| ISSN | |
| OCLC | |
| Strona internetowa | |
Historia i działalność
edytujPismo zostało założone przez Jerzego Urbana w 1990[2]. Od początku funkcjonowania ujawnia negatywne zjawiska polityczne, afery gospodarcze i patologie społeczne[3]. Tygodnik cechuje ostra publicystyka, satyra oraz mające budzić kontrowersje ilustracje[2]. W momencie swojej największej popularności, w latach 90., tygodnik osiągnął nakład przekraczający 700 tysięcy egzemplarzy[2][4]. Średnia sprzedaż w 2017 wyniosła natomiast około 26 tysięcy egzemplarzy[5]. Tygodnik „Nie”, poza Polską, sprzedawany jest także do Stanów Zjednoczonych i Kanady[6]. Dużą popularnością cieszy się również kanał tygodnika w serwisie YouTube, na którym umieszczane były treści satyryczne głównie z udziałem Jerzego Urbana[7].
Stałymi rubrykami tygodnika są: „Tydzień z głowy”, „Dialogi dam w drodze do kościoła”, „Wieści z kruchty”, „Wieści gminne i inne”, „Listonosz doniósł”, „Z czarnej dupy się wyrwało”, „Blog wszystkich świętych”, „Trybuna ludzi” i „Słówka półgłówka”. W każdym numerze zamieszczano felietony Jerzego Urbana[8].
Redaktorzy naczelni
edytujPierwszym redaktorem naczelnym był Jerzy Urban, założyciel pisma. W listopadzie 2022 redakcja gazety poinformowała, że pozostawiono (zmarłego w październiku 2022) Jerzego Urbana w gazecie jako redaktora naczelnego[9][10]. Ten stan w redakcji trwał do początku maja 2023, gdy redaktorem naczelnym pisma został dotychczasowy zastępca redaktora naczelnego Waldemar Kuchanny, natomiast nieżyjący redaktor naczelny Jerzy Urban został honorowym redaktorem naczelnym tytułu[11][12]. Na początku lipca 2024 zmarł Waldemar Kuchanny, pozostawiając vacat na stanowisku redaktora naczelnego[13]. 9 sierpnia 2024 w mediach społecznościowych poinformowano, że redaktorem naczelnym została Agnieszka Wołk-Łaniewska[14], była redaktor naczelna Dziennika Trybuna (2013–2014).
Profil redakcyjny
edytujPismo ma charakter lewicowy, antyprawicowy, antyklerykalny i satyryczny, pojawiają się w nim jednak także krytyczne artykuły o działalności organizacji lewicowych[8][15].
Tygodnik jest krytyczny wobec polskiej rzeczywistości po 1989, szczególnie względem działań rządów z obozu postsolidarnościowego i Kościoła katolickiego[2].
Zespół redakcyjny
edytuj
Redaktorką naczelną jest Agnieszka Wołk-Łaniewska. Zastępcami redaktorki naczelnej są: Przemysław Ćwikliński i Andrzej Rozenek. W zespole redakcyjnym pisma znaleźli się stali komentatorzy, publicyści, reporterzy, felietoniści, m.in.: Mateusz Cieślak, Małgorzata Daniszewska, Bożena Dunat, Tadeusz Jasiński, Michał Marszał, Marta Miecińska, Maciej Mikołajczyk, Wojciech Mittelstaedt, Andrzej Sikorski, Joanna Skibniewska oraz Agnieszka Wołk-Łaniewska[16]. Grafikami tygodnika są Włodek Kierus i Krzysztof Olejnik[16]. W przeszłości grafiki dla „Nie” tworzył również Tomasz Wiater.
W przeszłości z pismem współpracowali m.in.: Marek Barański[17], Maciej Wiśniowski, Izabela Kosmala, Piotr Gadzinowski[4], Joanna Senyszyn, Andrzej Golimont[18], Ryszard Marek Groński (pod pseudonimem)[19], Dariusz Cychol[20] i Wiesław Górnicki (pod pseudonimem).
Ruch Społeczny „NIE”
edytujW latach 90. i w pierwszych latach XXI wieku przy tygodniku działało stowarzyszenie Ruch Społeczny Niezależna Inicjatywa Europejska „NIE”. Stowarzyszenie wprowadziło do Sejmu RP z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej współpracownika „Nie” Piotra Gadzinowskiego[21], prezesa stowarzyszenia w latach 1991–2005[22].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Tygodnik "Nie" oszczędza, redaktorzy będą pracować w starej siedzibie. Press.pl, 08.08.2017. [dostęp 2021-07-23].
- ↑ a b c d e „Nie”, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-06-09].
- ↑ NIE. egazety.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ a b Znudzony skandalista. newsweek.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ Wydawcy „Nie” i „Faktów i Mitów” ze spadkami wpływów i stratami. „Nie” sprzedaje się w 26 tys. egz., ma tylko 3,5 tys. zł z reklam. wirtualnemedia.pl. [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Wydawca „Nie” ze spadkiem wpływów i 1,44 mln zł straty. Tygodnik sprzedaje się w 25 tys. egz.. wirtualnemedia.pl. [dostęp 2019-09-29].
- ↑ Kanał tygodnika NIE w serwisie Youtube
- ↑ a b Nie Dziennik Cotygodniowy. empik.com. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ Jerzy Urban po śmierci wciąż będzie naczelnym tygodnika „Nie” [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2022-11-11] (pol.).
- ↑ Urban będzie „naczelnym z zaświatów”. Zaskakująca decyzja redakcji tygodnika „Nie”. wprost.pl. [dostęp 2022-11-10].
- ↑ x, Tygodnik „Nie” ma nowego redaktora naczelnego. Jerzy Urban pozostanie naczelnym honorowym [online], wirtualnemedia.pl, 9 maja 2023 [dostęp 2023-05-09] (pol.).
- ↑ JF, "NIE" ma nowego naczelnego. To Waldemar Kuchanny. Urban pozostanie naczelnym honorowym [online], Press.pl, 9 maja 2023 [dostęp 2023-05-09] (pol.).
- ↑ Nie żyje Waldemar Kuchanny, gdański dziennikarz, który został szefem NIE. gdansk.pl, 01 lipca 2024. [dostęp 2024-07-12].
- ↑ Maciej Kozielski, Agnieszka Wołk-Łaniewska nową redaktorką naczelną tygodnika „Nie” [online], press.pl, 10 sierpnia 2024 [zarchiwizowane z adresu 2024-08-11] (pol.).
- ↑ NIE. egazety.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ a b O nas. nie.com.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ Marek Barański zastępcą naczelnego „Faktów i Mitów”. press.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ Dominika Olszewska, Jan Fusiecki: Jak radny wszedł w ginekologię i położnictwo. warszawa.wyborcza.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ Luiza Zalewska. „Dziennik”, 4–5 października 2008.
- ↑ Dariusz Cychol za Ewę Kotlińską redaktorem naczelnym „Faktów i Mitów”. wirtualnemedia.pl. [dostęp 2020-09-12].
- ↑ Eliza Olczyk: Piotr Gadzinowski: Zostałem uczciwym posłem dzięki Jerzemu Urbanowi. rp.pl. [dostęp 2018-06-09].
- ↑ Wybory parlamentarne 97 [online], web.archive.org, 14 czerwca 2008 [dostęp 2023-03-28] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-14].