Nerw węchowy

Nerw węchowy (łac. nervus olfactorius, ang. olfactory nerve) – czuciowy nerw czaszkowy, przewodzący bodźce węchowe.

Unerwienie przegrody nosa, zaznaczono nici węchowe (fila olfactoria) i opuszkę węchową (bulbus olfactorius).

Ilustracja połączenia jamy nosowej z jamą ustną, umożliwiającego jednoczesne odbieranie wrażeń węchowych i smakowych

U człowieka składa się on z około 20 nici węchowych (fila olfactoria), które odchodzą od komórek węchowych, mieszczących się w polu węchowym jamy nosa. Nici węchowe wchodzą do jamy czaszki przez blaszkę sitową kości sitowej i kończą się w opuszce węchowej.

Nerwy węchowe prowadzą bodźce czuciowe z górnej części błony śluzowej nosa (nabłonek węchowy), gdzie mieszczą się receptory węchowe. Liczne nerwy węchowe biegną z jamy nosowej przez otworki w kości sitowej do jamy czaszki, dochodzą do opuszki węchowej, a następnie drogą węchową dochodzą do kory zakrętu hipokampa, gdzie znajduje się korowy ośrodek węchu. Przy złamaniach podstawy czaszki może dojść do uszkodzenia nerwów węchowych i zaburzeń lub całkowitej utraty węchu (zobacz: anosmia, hiposmia, zaburzenia węchu).

Bibliografia

• Adam Krechowiecki, Florian Czerwiński: Zarys anatomii człowieka. Szczecin: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2004. ISBN 83-200-3362-4. Brak numerów stron w książce
• Janina Sokołowska-Pituchowa (red.) Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Wyd. VII. PZWL 2005 ISBN 83-200-3185-0.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.