Nerio Nesi
Nerio Nesi (ur. 16 czerwca 1925 w Bolonii[1], zm. 11 lutego 2024[2] w Turynie) – włoski polityk, prawnik i bankowiec, parlamentarzysta, w latach 2000–2001 minister robót publicznych. Wieloletnia działalność w sektorze bankowym i jednocześnie aktywność polityczna w szeregach ugrupowań lewicowych (w tym komunistycznych) przyniosły mu przydomek „banchiere rosso” (pol. „czerwony bankier”)[3][4].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 czerwca 1925 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lutego 2024 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik, bankowiec |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujW okresie II wojny światowej działał w antyfaszystowskim ruchu oporu[5]. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Bolońskim[6]. W latach 50. pracował w dyrekcji włoskiego publicznego nadawcy radiowo-telewizyjnego RAI, a od 1958 był dyrektorem działu finansowego w centrali koncernu Olivetti w miejscowości Ivrea[6].
W drugiej połowie lat 40. działał w Chrześcijańskiej Demokracji[5], z której wkrótce wystąpił. Przyjaźnił się z komunistą Enrico Berlinguerem, z którym podróżował po Europie, m.in. brał udział w wyjeździe do ZSRR[4][7]. Mimo sympatyzowania w Włoską Partią Komunistyczną nie został członkiem tego ugrupowania[4]. W 1960 wstąpił natomiast do Włoskiej Partii Socjalistycznej, w której działał do 1992[5].
Od połowy lat 60. zawodowo związany z systemem bankowym, został wówczas wiceprezesem kasy oszczędnościowej Cassa di Risparmio di Torino. Później obejmował kierownicze stanowiska m.in. w Banca Subalpina i Banca Popolare di Milano. Od 1978 do 1989 pełnił funkcję prezesa Banca Nazionale del Lavoro, jednego z największych włoskich banków[6][7].
Po opuszczeniu PSI działał w Odrodzenie Komunistycznym, z ramienia którego w 1996 uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych XIII kadencji[1]. W trakcie kadencji przeszedł do nowo powołanej Partii Komunistów Włoskich, należał do tego ugrupowania do 2004[8]. Od 25 kwietnia 2000 do 11 czerwca 2001 sprawował urząd ministra robót publicznych w drugim rządzie Giuliana Amato[9]. W 2001 ponownie wybrany do niższej izby włoskiego parlamentu jako kandydat Drzewa Oliwnego. Mandat poselski wykonywał do 2006[1], od 2005 działał w partii Włoscy Demokratyczni Socjaliści. Był następnie członkiem powołanej w 2007 Partii Socjalistycznej, a w 2008 związał się z Partią Demokratyczną[10].
Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (1981)[11].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Nerio Nesi. camera.it. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ Eugenio Occorsio: E’ morto Nerio Nesi, politico e banchiere italiano con la passione per Cavour. repubblica.it, 11 lutego 2024. [dostęp 2024-02-11]. (wł.).
- ↑ Nesi, il banchiere rosso alla guida delle infrastrutture. repubblica.it, 26 kwietnia 2000. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ a b c Claudio Sabelli Fioretti: RICORDATE NERIO NESI IL BANCHIERE „ROSSO” DALLA CORTE DI CRAXI AI COMUNISTI. spoletonline.com, 4 czerwca 2004. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ a b c Nesi, Nerio. treccani.it. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ a b c Nerio Nesi. fondazionecavour.it. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ a b Nerio Nesi biografia. zam.it. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ Strappo di Nesi Lascio il Pdci. repubblica.it, 23 marca 2004. [dostęp 2019-02-13]. (wł.).
- ↑ Governo Amato II. governo.it. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ Nesi (83 anni) nei democratici E Walter ricrea il Psi anni 60. ilgiornale.it, 16 października 2008. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 3 stycznia 1981. [dostęp 2017-02-21]. (wł.).