Mleczaj jodłowy

(Przekierowano z Mleczaj późnojesienny)

Mleczaj jodłowy (Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].

Mleczaj jodłowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

gołąbkowate

Rodzaj

mleczaj

Gatunek

mleczaj jodłowy

Nazwa systematyczna
Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair
Revue Mycol., Paris 18: 221 (1953)
Zasięg
Mapa zasięgu

Systematyka i nazewnictwo

edytuj

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisali go w 1953 r. Roger Heim i A. Leclair[2]. Synonimy naukowe[2]:

  • Lactarius salmoneus R. Heim & Leclair 1950
  • Lactarius salmonicolor f. brigantiacus L. Remy 1965
  • Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair 1953, f. salmonicolor
  • Lactarius subsalmoneus Pouzar 1954

Polską nazwę podał Władysław Wojewoda w 1999 r., dawniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako mleczaj późnojesienny[3].

Morfologia

edytuj
Kapelusz

Średnica 5–15 cm, u młodych okazów wypukły, potem płaski z wklęsłym środkiem. Powierzchnia barwy pomarańczowożółtej, brzoskwiniowożółtej lub pomarańczowej, koncentrycznie strefowana rudopomarańczowymi pręgami. Podczas wilgotnej pogody mogą pojawiać się winno-brązowe plamy. Nie występuje barwa zielona, jedynie u starszych owocników może pojawiać się zielonawy odcień. Brzeg podwinięty i nieco oszroniony, ale u starszych owocników staje się gładki[4].

Blaszki

Nieco zbiegające, średnio gęste, czasami rozwidlające się przy trzonie. U młodych owocników są jasnoochrowe z pomarańczowym odcieniem[4]. Po uszkodzeniu nie zielenieją, co najwyżej stają się bardziej czerwone[5].

Trzon

Wysokość 3–6 cm, grubość 1–2,5 cm, walcowaty, kruchy. Początkowo jest pełny, ale szybko staje się pusty. Kolor jak w kapeluszu, powierzchnia delikatnie oszroniona[4].

Miąższ

Kremowy, po uszkodzeniu natychmiast pojawia się pomarańczowe, nieco gorzkie mleczko. Po około 10 minutach zmienia ono kolor na miniowy, po 1–2 godzinach na pomarańczowobrązowy lub winnoczerwony. Wydziela słaby, owocowy zapach[4].

Wysyp zarodników

Bladoochrowy[4].

Cechy mikroskopowe

Bazydiospory 9–10 × 7–8 µm, owalne, o powierzchni pokrytej brodawkami, częściowo połączonymi łącznikami tworzącymi siateczkę. Podstawki 40–52 × 7–8 µm. Cystydy dość liczne, wrzecionowato-cylindryczne, występujące zarówno na ostrzu, jak i na powierzchni blaszek[4].

Gatunki podobne

Istnieje kilka gatunków bardzo podobnych mleczajów. Przez grzybiarzy zazwyczaj nie są rozróżniane, zresztą rozróżnienie ich tylko na podstawie wyglądu jest trudne, a czasami wręcz niemożliwe. Są to: mleczaj rydz (Lactarius deliciosus), mleczaj świerkowy (Lactarius deterrimus), mleczaj modrzewiowy (Lactarius porninsis), mleczaj czerwieniejący (Lactarius sanguifluus) i mleczaj zmienny (Lactarius semisanguineus). Najbardziej charakterystycznymi cechami mleczaja jodłowego są: miejsce występowania (pod jodłami), sok pomarańczowy (w niewielkich ilościach), owocnik bez śladów zielonego koloru i nie zieleniejący po uszkodzeniu[6].

Występowanie i siedlisko

edytuj

Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji[7]. W Europie Środkowej w niektórych rejonach (np. w Alpach) jest pospolity, w innych rzadki. Występuje w lasach iglastych i mieszanych. Rośnie wyłącznie pod jodłami[8].

Naziemny grzyb mykoryzowy. W Polsce występuje głównie w górach; w Pieninach, Gorcach, na Babiej Górze i na Roztoczu[4]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych w Austrii i Niemczech[3].

Znaczenie

edytuj

Grzyb jadalny, saprotrof[6][9]. Jest nieco gorzkawy, jednak nie psuje to jego smaku[10]. Dla grzybiarzy ważną jego cechą jest to, że w odróżnieniu od innych gatunków jadalnych mleczajów („rydzów”) niemal nigdy nie robaczywieje[8].

Z owocników wyizolowano związki seskwiterpenowe o nazwie laktarowiolina, laktarazulen i laktarofulwen. Laktarowiolina wykazuje działanie antybiotyczne w stosunku np. do prątka gruźlicy i pałeczki duru brzusznego[11].

Przypisy

edytuj
  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2013-03-05] (ang.).
  2. a b Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15] (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 382, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g Alina Skirgiełło, Mleczaj (''Lactarius''). Grzyby (''Mycota''), tom 25. Podstawczaki (''Basidiomycetes''), gołąbkowce (''Russulales''), gołąbkowate (''Russulaceae''), mleczaj (''Lactarius''), Kraków: PWN, 1998, s. 68–69, ISBN 83-85444-65-3.
  5. Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, s. 175, ISBN 83-85444-65-3.
  6. a b Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, s. 420, ISBN 83-09-00714-0.
  7. Występowanie Lactarius salmonicolor na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2013-03-05] (ang.).
  8. a b Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, s. 261, 367, ISBN 978-83-258-0588-3.
  9. Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 75, ISBN 978-83-245-9550-1.
  10. Grzybland [online] [dostęp 2011-10-03].
  11. Grażyna Końska, Halina Komorowska, Lecznicze działanie grzybów, „Wszechświat. Czasopismo przyrodnicze”, 110, 2009, s. 7–9.