Mieczysław Słabęcki
Mieczysław Słabęcki (ur. 18 października 1896[a] w Łojewie, zm. w listopadzie 1939 k. Mniszka[2]) – polski żołnierz zawodowy, powstaniec wielkopolski, działacz niepodległościowy.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
listopad 1939 |
| Zawód, zajęcie |
działacz niepodległościowy |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujBył synem robotników rolnych, Wojciecha i Franciszki z domu Halgier. W 1906 uczestniczył w antypruskim strajku szkolnym. Uczył się w gimnazjach w Inowrocławiu i Gnieźnie. Był skautem. Od czerwca 1915 był żołnierzem poznańskiego 1. Pułku Strzelców Konnych. W 1917 ukończył w Biedrusku kurs aspirantów oficerskich. Walczył podczas I wojny światowej na terenach Francji i Belgii wraz z 133. Pułkiem Piechoty, a następnie na froncie wschodnim, gdzie dostał się do rosyjskiej niewoli, w której przebywał od lipca 1917 do lutego 1918. Od maja 1918 pozostawał w strukturach krotoszyńskiego 37. Pułku Piechoty. Od połowy grudnia 1918 działał w Gnieźnie, gdzie przygotowywał struktury do powstania wielkopolskiego. Utrzymywał m.in. kontakt z Mieczysławem Paluchem. 28 grudnia 1918 rozpoczął rozbrajanie Niemców w koszarach i odwachu. Kierował zdobyciem dworca kolejowego i koszar 12. Pułku Dragonów (współdziałał w tym zakresie z Zygmuntem Kittlem). Dowodził prawym skrzydłem sił polskich w bitwie pod Zdziechową. Walczył w Trzemesznie, Mogilnie i Kruszwicy, a także dowodził walkami o Strzelno, docierając aż do Inowrocławia. W styczniu 1919 zdobył Złotniki Kujawskie. Służył w sztabie, a następnie był instruktorem w poznańskiej Szkole Oficerów Piechoty. 18 marca 1918 mianowano go podporucznikiem, a 14 października 1920 porucznikiem[2].
W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził batalionem w 64. Pułku Piechoty i został ranny pod Drohiczynem. Przeprowadził odważne akcje pod Łomżą i Mińskiem Mazowieckim. Po wojnie został dowódcą kompanii w 84. Pułku Piechoty. Potem nauczał w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu oraz został komendantem szkoły podoficerskiej (do stycznia 1930, kiedy to przeszedł do rezerwy)[2].
Od 1930 prowadził własne gospodarstwo rolne niedaleko Świecia. Od 1933 pracował w Starostwie Powiatowym w Toruniu, a od 1936 do 1939 był burmistrzem Świecia. W sierpniu 1939 zgłosił się na ochotnika do armii. Podczas kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i ukrywał się u rodziny w okolicach Inowrocławia. Był poszukiwany przez gestapo i został ujęty po rozpoznaniu na ulicy przez volksdeutscha. W areszcie trzymał go początkowo Selbstschutz. W listopadzie 1939 Niemcy rozstrzelali go w lesie pod grudziądzkim Mniszkiem[2].
Rodzina
edytuj.jpg)
Był jednym z dziewięciorga rodzeństwa. W 1923 ożenił się z Heleną Grobelską. Małżeństwo miało trójkę dzieci: Alicję (ur. 1926), Jacka (ur. 1927) i Wojciecha (ur. 1930)[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[3][2]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)[4]
Upamiętnienie
edytujUpamiętnia go ulica w Świeciu[2][5] i tablica na poznańskim Cmentarzu Miłostowo[6].
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Kolekcja ↓, s.1.
- ↑ a b c d e f g Powstanie Wielkopolskie, SŁABĘCKI Mieczysław [online], Powstanie Wielkopolskie [dostęp 2020-11-28] (pol.).
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim” - jako Mieczysław Słobęcki.
- ↑ Mapy.cz [online], Mapy.cz [dostęp 2020-11-28].
- ↑ Kpt. Mieczysław Słabęcki , Powstaniec Wielkopolski 1896–1939 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2020-11-28] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Mieczysław Słabęcki. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.23-1704 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-26].