Marian Hutten-Czapski

Marian Hutten-Czapski herbu Leliwa (ur. 30 marca 1816 w Łachwie k. Pińska, zm. 10 czerwca 1875 w Więckowicach) – polski hrabia, hipolog, pszczelarz, doktor prawa i uczestnik powstania styczniowego.

Marian Hutten-Czapski
Ilustracja
Adolf Lafos, Portret Mariana Czapskiego, litografia, 1857
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1816
Łachwa

Data i miejsce śmierci

10 czerwca 1875
Więckowice

Zawód, zajęcie

zoolog, pszczelarz, powstaniec styczniowy

podpis
Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Pałac wybudowany w Kiejdanach przez Mariana Czapskiego
Nagrobek w Niepruszewie

Życiorys

edytuj

Urodził się jako potomek najzamożniejszej linii rodu Czapskich, posiadającej odziedziczone po Radziwiłłach wielkie majątki w Wielkim Księstwie Litewskim i na Wołyniu. Jego ojcem był wojewodzic chełmiński Stanisław (1779–1845), siostrzeniec księcia Panie Kochanku, właściciel Kiejdan, a matką kasztelanka mińska Zofia z Obuchowiczów.

Pierwsze nauki pobierał w Wilnie, w szkole pijarskiej w Warszawie i na koniec w Berlinie, gdzie zdał maturę w 1832. W roku 1833 podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Charkowie, które ukończył ze stopniem kandydata (w rosyjskim systemie odpowiednik doktora) prawa. W okresie do śmierci ojca podróżował po Europie, badając sztukę zakładania ogrodów angielskich i historię oraz hodowlę konia. W 1845 przejął Kiejdany i doszedł do wysokich stanowisk w samorządzie szlacheckim, marszałka szlachty w pow. kowieńskim i w 1852 marszałka szlachty guberni kowieńskiej.

W 1863 przyłączył się do powstania styczniowego, wspierając powstańców finansowo; po klęsce powstania otrzymał w 1864 karę katorgi na Syberii i spędził trzy lata na zesłaniu w Tomsku, zaś dobra kiejdańskie zostały skonfiskowane przez rząd carski. W latach 1867–1871 Czapski przebywał w Dorpacie i wygłaszał odczyty o pszczelarstwie, które przetłumaczono na łotewski i wydano drukiem. W roku 1871 przeniósł się do Więckowic w Poznańskiem, które należały do jego zięcia Stanisława Brezy, i pracował tam prawie do śmierci nad swym dziełem o historii konia, które wydano w 1874 i które do dziś jest ważnym podręcznikiem hipologii. Współpracował także z wieloma czasopismami rolniczymi.

Członek Wileńskiej Komisji Archeologicznej[1]. Zmarł 10 czerwca 1875 w Więckowicach[2].

Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami[3].

Publikacje

edytuj

Życie prywatne

edytuj

Brat Adolfa Hutten-Czapskiego i Edwarda Czapskiego[4]. W 1846 ożenił się z Justyną hr. Rostworowską herbu Nałęcz (córką Mikołaja i Anny z hr. Dzieduszyckich, wnuczką Franciszka Ksawerego Rostworowskiego) z którą miał sześcioro dzieci: Nepomucenę, Stanisława, Mariana, Annę Zofię (1850–1930, żonę wielkopolskiego ziemianina Konstantego Brezy), Mikołaja (1856–1919) oraz Zofię (1856–1919, żonę wielkopolskiego ziemianina Stanisława Brezy)[5]. Jego wnuczka Maria Brezówna poślubiła swojego kuzyna, hr. Antoniego Jana Rostworowskiego z Milejowa.

Przypisy

edytuj
  1. Grzegorz Karczmarz, Margarita Fiedorowna Chartanowicz, Komisje archeolograficzne i archeologiczne wileńskie w latach 1842–1915, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki” 1988, t. 33, nr 4. s. 965.
  2. Nekrolog – ś.p. Maryan hr. Czapski [online], Wielka Genealogia Minakowskiego [dostęp 2019-02-05].
  3. Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).
  4. Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów – Warszawa: 1908, s. 1–1127.
  5. Marian Hutten-Czapski h. Leliwa w Wielkiej Genealogii Minakowskiego [data dostępu 2016-02-25]

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj