Maślaczek pieprzowy

gatunek grzybów

Maślaczek pieprzowy (Chalciporus piperatus (Bull.) Bataille) – gatunek grzybów należący do rodziny borowikowatych (Suillaceae)[1].

Maślaczek pieprzowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

borowikowce

Rodzina

borowikowate

Rodzaj

maślaczek

Gatunek

maślaczek pieprzowy

Nazwa systematyczna
Chalciporus piperatus (Bull.) Bataille
Nat. Arr. Brit. Pl. (London) 1: 646 (1821)

Systematyka i nazewnictwo

edytuj

Pozycja w klasyfikacji: Chalciporus, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1790 r. Jean Baptiste Bulliard nadając mu nazwę Boletus piperatus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1821 r. Frédéric Bataille, przenosząc go do rodzaju Chalciporus[1].

Niektóre synonimy:

  • Boletus piperatus Bull. 1790
  • Boletus piperatus Bull. 1790 var. piperatus
  • Ceriomyces piperatus Bull. Murrill 1909
  • Ixocomus piperatus Bull. Quél. 1888
  • Leccinum piperatum Bull. Gray 1821
  • Suillus piperatus Bull. Kuntze 1898
  • Viscipellis piperata Bull. Quél. 1886[2].

Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1993 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też pod nazwami: borowik pieprzowy i maślak pieprzowy[3].

Morfologia

edytuj
Kapelusz

Średnica 2–5, wyjątkowo do 7 cm. U młodych okazów poduszkowaty, u starszych nieco spłaszczony. Skórka gładka, w kolorze pomarańczowo-brązowym. Podczas wilgotnej pogody jest mazista[4].

Rurki

Dość krótkie, przyrośnięte lub nieco zbiegające na trzon. Mają rdzawobrązowy kolor. Pory są ciemniejsze, w kolorze brązowoceglastym, w odcieniu miedziowym. Są duże, kanciaste i mają nierówne brzegi[5].

Trzon

Wysokość 2–6 cm, średnica 0,4–1 cm[4]. Ma ten sam kolor co kapelusz, w dolnej części tylko jest jaśniejszy (żółtawy). Jest cylindryczny, jednakowo gruby na całej długości, lub nieco zwężony dołem, pełny, czasami nieco wygięty[5].

Miąższ

W kapeluszu kremowy, w trzonie żółty lub cytrynowożółty. Ma słaby zapach i ostry, piekący smak[5].

Wysyp zarodników

Brązowy. Zarodniki gładkie, wrzecionowate, o rozmiarach 3–4 × 8–12 μm[5].

Gatunki podobne

Wyglądem podobny jest maślak pstry (Suillus variegatus), który jest jednak wyraźnie większy i nie ma tak piekącego smaku. Podobnego borowiczaka dętego (Boletinus cavipes) łatwo odróżnić po pustym trzonie i zanikającym pierścieniu. Ma smak nieco gorzki, ale nie tak piekący jak maślaczek pieprzowy[6].

Występowanie i siedlisko

edytuj

Poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach i na wielu wyspach[7]. W Europie Środkowej jest dość pospolity[4].

Naziemny grzyb pasożytniczy[8]. Występuje głównie w lasach iglastych i mieszanych, pod jałowcem pospolitym, jodłą pospolita, brzozą brodawkowatą, bukiem, świerkiem pospolitym, sosną zwyczajną, zawsze w towarzystwie muchomorów, między innymi muchomora czerwonego i muchomora królewskiego, na grzybniach których pasożytuje[8]. Owocniki pojawiają się latem i jesienią[3].

Znaczenie

edytuj

Nie jest trujący, jednak uważany jest za niejadalny z powodu ostrego smaku[5]. Po ugotowaniu traci ostry smak[4]. W Meksyku, w Rosji i na Ukrainie uważany jest za grzyb jadalny[9].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-03-05] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15] (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, ISBN 978-83-258-0588-3.
  5. a b c d e Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0.
  6. Marek Snowarski, Grzyby, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010, ISBN 978-83-7073-776-4.
  7. Discover Life Maps [online] [dostęp 2015-06-22].
  8. a b Kevin Kavanagh, Fungi: Biology and Application, 2017.
  9. Eric Boa, Wild edible fungi: A global overview of their use and importance to people, FAO, 2004 (Non-wood Forest Products 17), ISBN 92-5-105157-7.