LGM-30 Minuteman I
LGM-30 Minuteman I – pierwszy amerykański międzykontynentalny pocisk balistyczny (ICBM) na paliwo stałe. Minuteman I był pociskiem stacjonującym w podziemnych silosach, wyposażonym do przenoszenia w głowicę balistyczną Mark 5 z ładunkiem termojądrowym W59 o mocy 1,2 megatony.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Inne nazwy |
SM80, LGM-30A, LGM-30B, HSM-80A |
| Typ | |
| Przeznaczenie |
strategiczne odstraszanie nuklearne |
| Wyrzutnia | |
| Status |
wycofany ze służby |
| Lata służby |
1962 |
| Długość |
16,4 m |
| Średnica |
1,7 m |
| Masa startowa |
29 400 kg |
| Napęd |
trzystopniowy na paliwo stałe: |
| Prędkość |
24 100 km/h |
| Zasięg |
10 100 km |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe komputer pokładowy |
| Głowica | |
Geneza
edytujNaukowa część Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych zainteresowana była rozwojem pocisków balistycznych napędzanych paliwem stałym od roku 1954[1], jednakże wczesne projekty napędu tego rodzaju paliwem nie były w stanie zapewnić mocy odpowiedniej do wystarczającego przyspieszenia pocisków z ciężkimi ładunkami oraz stwarzały problemy w zakresie kontroli[1]. Z powodu jednak problemów wiążących się z napędem na paliwo ciekłe, kontynuowano prace badawcze nad nowym rodzajem napędu. Dzięki pracom Air Force Ballistic Missile Division, około roku 1957, udało się opracować projekt pocisku ICBM na paliwo stałe, o wystarczającej sile ciągu[1]. W przeciwieństwie do drogich i delikatnych pocisków Atlas i Titan I na paliwo ciekłe, zaproponowano budowę mniejszych, trzystopniowych pocisków na paliwo stałe, które byłyby stosunkowo niedrogie w budowie i utrzymaniu, a także mogły być rozmieszczone w bezobsługowych silosach, elektronicznie połączonych z siecią położonych centralnie centrów kontroli startów.
Siły Powietrzne przyjęły początkowo nowy pocisk chłodno, kiedy jednak zaproponowano im opracowany przez US Navy pocisk Polaris[1], siły powietrzne szybko zaakceptowały ideę pocisku opartego na paliwie stałym, skutkiem czego - od roku 1958 program rozwoju pocisku Minuteman uległ znacznemu przyspieszeniu[1]. Program ten szybko wszedł do fazy testów i już we wrześniu 1959 roku pierwszy stopień napędowy został przetestowany w locie, za pomocą startu z podziemnego silosu[1]. Pierwszy test kompletnego trzystopniowego pocisku w locie, przeprowadzono w lutym 1961 roku. Pocisk który wystartował z centrum testowego w Cape Canaveral na Florydzie, zaprezentował wówczas doskonałe parametry lotne[1], co stało się przyczyną formalnego przyspieszenia programu rozwoju tego pocisku w marcu 1961 roku. Równocześnie z rozwojem programu Minuteman, Korpus Inżynieryjny US Army rozpoczął budowę standaryzowanych kompleksów startowych w bazie sił powietrznych Malmstrom AFB w stanie Montana. 22 października 1962 roku, Strategic Air Command podjęło decyzję o wprowadzeniu w stan dyżuru bojowego pierwszych 10 pocisków Minuteman I[1].
Rozmieszczenie
edytuj| Skrzydło | Baza | Eskadra | Służba | Liczba pocisków |
|---|---|---|---|---|
| 341 | Malmstrom AFB | 10* | 1961 - | 50 (MM2) |
| 12* | 1962 - | 50 (MM2) | ||
| 490* | 1962 - | 50 (MM2) | ||
| 44 | Ellsworth AFB | 66 | 1962 - 93 | 50 (MM2) |
| 67 | 1962 - 92 | 50 (MM2) | ||
| 68 | 1962 - 94 | 50 (MM2) | ||
| 91 (455) | Minot AFB | 740* | 1962 - | 50 (MM3) |
| 741* | 1962 - | 50 (MM3) | ||
| 742* | 1963 - | 50 (MM3) | ||
| 90 | F.E. Waren AFB | 319* | 1964 - | 50 (MM3) |
| 320* | 1963 - | 50 (MM3) | ||
| 321* | 1963 - | 50 (MM3) | ||
| 400* | 1964 | 50 (MM3) |
* - jednostka aktywna (2004)
MM2 - zamienione na Minuteman II w latach 1968 - 70
MM3 - zamienione na Minuteman III w latach 1971 - 74
Zobacz też
edytujBibliografia
edytuj- Mark A. Berhow, Chris Taylor: US Strategic And Defensive Missile Systems 1950-2004 (Fortress S.). Osprey Books (NY). ISBN 978-1-84176-838-0.