Klaudiusz Neron Juliusz Cezar
Klaudiusz Neron Juliusz Cezar łac. Claudius Nero Iulius Caesar Germanicus (ur. 6, zm. 30) – blisko spokrewniony z cesarzami z dynastii julijsko-klaudyjskiej, syn Germanika i Agrypiny Starszej[1][2]. Jego młodszym bratem był późniejszy cesarz Kaligula.
| Claudius Nero Iulius Caesar Germanicus | |
| |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
26 maja 17 n.e. wraz z rodzeństwem brał udział w triumfie swojego ojca, Germanika, za zwycięstwa nad Cheruskami i Chattami[3]. Po odjeździe Germanika i Agrypiny na Wschód pozostał w Rzymie. W 20 n.e. wyjechał na spotkanie matki, wracającej do Rzymu z prochami Germanika, do Tarracyny[4]. W tym też roku przywdział togę męską (toga virilis)[5]. Na wniosek Tyberiusza senat zezwolił Neronowi ubiegać się o kwesturę na pięć lat przed uzyskaniem przewidywanego prawem wieku. Otrzymał też godność arcykapłana[6]. Dzień pierwszego wystąpienia w życiu politycznym Nerona i jego młodszego brata, Druzusa, cesarz Tyberiusz uczcił darem pieniężnym dla ludu[1].
Neron był zaręczony z Junią, córką Metellusa Sylanusa, namiestnika Syrii[7]. Małżeństwo nie doszło do skutku z powodu śmierci Junii. Został pierwszym mężem Julii Heleny[6] wnuczki Tyberiusza, od 20 roku n.e. do rozwodu w 29. Po śmierci syna Druzusa w 23 n.e., Tyberiusz przyprowadził do senatu Nerona i jego brata Druzusa, polecając ich opiece senatorów, wskazując ich jako swoich następców[8]. Neron wygłosił mowę pochwalną nad zwłokami swojego teścia, syna cesarza[9]. W 24 n.e. pontyficy zarządzili podjęcie takich samych modłów i złożenie ofiar za Nerona i Druzusa, jak za cesarza Tyberiusza. W związku z tym cesarz wystąpił w senacie z mową, w której wyraził opinię, że takie oznaki czci należą się tylko osobom wiekowym i zasłużonym. Był to sygnał dla senatorów, że zmienia się nastawienie cesarza do synów Agrypiny[1]. W 26 n.e. Neron był kwestorem.
Sejan w swoim dążeniu do władzy pracował potajemnie nad doprowadzeniem do zguby Nerona. Młody człowiek został otoczony szpiegami i prowokatorami, którzy podjudzali go do nierozważnych wypowiedzi, o których informowali następnie Tyberiusza. W interesie Sejana działała też żona Nerona, która donosiła o wszystkim swojej matce Liwilli, kochance Sejana, jak i jego brat Druzus, omamiony nadzieją panowania po usunięciu starszego brata[10]. Niedługo po śmierci Liwii, a respekt do matki powstrzymywał jak dotąd cesarza przed najgorszymi czynami, Tyberiusz wysłał list do senatu, w którym oskarżał Agrypinę i Nerona w bardzo ostrych słowach, chociaż nie zarzucał im dążenia do zbrojnego przewrotu. Senat nie podjął w pierwszym dniu żadnej uchwały w tej sprawie, niepewny co do intencji cesarza. Wokół budynku senatu zbierał się też lud rzymski, niosąc portrety Nerona i Agrypiny i wołając, że list niosący zgubę domowi Germanika jest sfałszowany. Tyberiusz poczuł się zmuszony ponowić swoje oskarżenia i tym razem Senat nie odważył się opierać[11]. Neron został ogłoszony wrogiem państwa, na rozkaz cesarza Tyberiusza został zesłany na wyspę Poncję (dziś Ponza) i albo zamorzony głodem albo zmuszony do samobójstwa[1]. Na początku panowania Kaliguli w 37 n.e. szczątki Klaudiusza Nerona sprowadzono do Rzymu i pochowano w Mauzoleum Augusta[12].
Wywód przodków:
| 4. Druzus Starszy | ||||||
| 2. Germanik | ||||||
| 5. Antonia Młodsza | ||||||
| 1. Klaudiusz Neron Juliusz Cezar | ||||||
| 6. Marek Agrypa | ||||||
| 3. Agryppina Starsza | ||||||
| 7. Julia (córka Augusta) | ||||||
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Tyberiusz, Rozdział 54. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
- ↑ Kaligula, Rozdział 7. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
- ↑ Roczniki,Księga druga, rozdział 41. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 97. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki,Księga trzecia, rozdział 2-3. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 121. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Księga LVII 18,11. W: Kasjusz Dion Kokcejanus: Historia.
- ↑ a b Roczniki,Księga trzecia, rozdział 29. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 133. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki,Księga druga, rozdział 43. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 133. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki,Księga czwarta, rozdział 9-10. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 160-161. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Księga LVII 22, 4. W: Kasjusz Dion Kokcejanus: Historia.
- ↑ Roczniki, Księga czwarta, rozdział59-60. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 186-87. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki,Księga piąta, rozdział 3-5. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 196-197. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Kaligula, Rozdział 15. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972, s. 248-249.