Wikipedia

Joe Sakic

kanadyjski hokeista

Joseph Steven Sakic (ur. 7 lipca 1969 w Burnaby w Kolumbii Brytyjskiej) – kanadyjski hokeista grający na pozycji środkowego. Całą karierę w NHL spędził reprezentując jedną franczyzę Quebec Nordiques/Colorado Avalanche. Kapitan drużyny od 1992, Sakic jest uznawany za jednego z najzdolniejszych liderów w historii NHL[1][2][3][4]. Dwukrotnie, w 1996 i 2001 roku, poprowadził Lawiny po Puchar Stanleya. W 2001 roku otrzymał Hart Memorial Trophy będąc wybranym przez członków stowarzyszenia Zawodowych Dziennikarzy Hokejowych najbardziej wartościowym zawodnikiem sezonu. Jeden z sześciu zawodników Avalanche w historii franczyzy będących członkami obu mistrzowskich drużyn w walce o Puchar Stanleya. 13-krotnie wystąpił w Meczu Gwiazd NHL[5], z czego trzykrotnie w pierwszym składzie na pozycji środkowego. Łącznie zanotował w tych spotkaniach 16 ostatnich podań, co jest rekordem ligi[6]. W trakcie kariery zyskał pseudonimy Burnaby Joe[7], Super Joe[8], Mr. Clutch[9], Quoteless Joe[10].

Joe Sakic
Ilustracja
Joe Sakic w barwach Colorado Avalanche (1997)
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1969
Burnaby

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

180 cm

Pozycja

środkowy

Uchwyt

lewy

Draft

NHL 1987, numer: 15 (1 runda)
Quebec Nordiques

Multimedia w Wikimedia Commons

W trakcie swojej kariery Sakic był jednym z najefektywniejszych napastników w lidze, dwukrotnie zdobywając 50 bramek i sześciokrotnie co najmniej 100 punktów. Jego uderzenie „z nadgarstka”, uważane za jedno z najlepszych w historii ligi, przyniosło mu wiele bramek i było powodem strachu wśród wielu bramkarzy w NHL[11]. Gdy kończył karierę po sezonie 2008–09 NHL był ósmym w historii zawodnikiem pod względem liczby zdobytych punktów (1641), czternastym pod względem liczby zdobytych bramek (625)[12] oraz jedenastym w liczbie asyst (1016)[13]. W NHL łącznie wystąpił w 1378 spotkaniach (część zasadnicza sezonu). Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 pomógł w zdobyciu pierwszego od 50 lat złotego medalu olimpijskiego w hokeju dla Kanady i został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem turnieju[2]. Dzięki temu sukcesowi został członkiem prestiżowego Triple Gold Club. Reprezentował swój kraj również na 6 innych turniejach międzynarodowych, w tym na igrzyskach w 1998 i 2006.

Ponad dwudziestoletnią karierę w NHL Sakic zakończył 9 lipca 2009 roku. Numer 19., z którym występował w barwach Colorado Avalanche został zastrzeżony 1 października 2009 w Pepsi Center[14]. W 2012 roku, obok Adama Oatesa, Pawła Bure i Matsa Sundina, został wprowadzony do Hockey Hall of Fame[15]. 11 kwietnia 2013 Sakic, obok jedenastu pozostałych osób, został wprowadzony do Canada Sports Hall of Fame[16]. W 2017 roku przyjęto go do Galerii Sławy IIHF[17]. W 2017 roku znalazł się na liście 100 najlepszych hokeistów wszech czasów NHL, utworzonej z okazji 100-lecia ligi[18]. Po sezonie 2010–2011 NHL objął stanowisko executive advisor w Colorado Avalanche, a 10 maja 2013 został Executive Vice President of hockey operations.

Młodość

edytuj

Sakic urodził się w Burnaby, jest synem Marjana i Slavicy Šakić, imigrantów z Chorwacji[19]. Nie potrafił posługiwać się językiem angielskim do czasu gdy poszedł do przedszkola. Młody Sakic starał się być jak swój idol, Wayne Gretzky, zarówno na lodzie jak i poza nim[20]. Po znakomitym sezonie rozegranym w Burnaby (87G 73A – uzyskał ten wynik w zaledwie w 80 spotkaniach) został włączony do składu drużyny Lethbridge Broncos grającej w lidze Western Hockey League.

Począwszy od sezonu 1986–1987 Broncos przenieśli się do Swift Current, Saskatchewan i zmienili nazwę na Swift Current Broncos. Sakic rozegrał swój pierwszy pełny sezon, w którym zanotował 133 punkty (60G 73A). Kiedy znajdował się w doskonałej formie miało miejsce tragiczne wydarzenie, które zmieniło jego życie. W dniu 30 grudnia 1986 roku, kiedy Broncos jechali na mecz przeciwko Regina Pats, miały miejsce fatalne warunki atmosferyczne. Kierowca stracił panowanie nad autobusem i wypadł z trasy. Sakic nie doznał żadnych obrażeń, lecz czterech kolegów z drużyny (Trent Kresse, Scott Kruger, Chris Mantyka oraz Brent Ruff) poniosło śmierć[20]. Joe nigdy nie poruszał tematu tego tragicznego zdarzenia; nie odpowiadał na związane z nim dziennikarskie pytania[21]. Wypadek bardzo wpłynął na Sakica; zaczął doceniać życie i hokej[20]. Stał się uważniejszy, co również miało wpływ na jego późniejsze zachowanie na lodowisku[21]. Rok później Sakic zdobył nagrodę Most Valuable Player ligi WHL oraz tytuł „najlepszego kanadyjskiego hokeisty młodego pokolenia”, zdobywając w sezonie 160 punktów (78G 82A) i dzieląc ten tytuł z Theorenem Fleurym[22][23][2].

Kariera zawodowa

edytuj

Quebec Nordiques

edytuj

Sakic został wybrany z 15 numerem w pierwszej rundzie NHL Entry Draft 1987 przez kanadyjski klub Quebec Nordiques[24], lecz pierwszy sezon spędził w zespole Broncos. W NHL zadebiutował 6 października 1988 roku w meczu przeciwko Hartford Whalers, odnotowując w nim punkt za asystę[25]. Pierwszą bramkę zdobył dwa dni później, pokonując ówczesnego bramkarza New Jersey Devils, Seana Burke’a[26][25]. Podczas pierwszego sezonu 1988–1989 Sakic nosił koszulkę z numerem 88, ponieważ jego ulubiony numer 19 był już zajęty przez Alaina Côté[27][28]. Swój debiutancki sezon zakończył z dorobkiem 62 punktów (23 gole i 39 asysty) w 70 meczach[29].

W sezonie 1989–1990 Sakic mógł nosić koszulkę z 19 na plecach, ponieważ Alain Côté przeszedł na sportową emeryturę. Joe w swoim drugim sezonie zdobył 102 punkty – wynik ten dał mu 9. miejsce pośród wszystkich graczy ligi NHL. Rok później, w sezonie 1990–1991, został mianowany współkapitanem drużyny. Pełnił tę funkcję na zmianę ze Stevenem Finnem (Sakic był kapitanem podczas gdy drużyna grała u siebie, natomiast Finn w meczach wyjazdowych)[30], po raz kolejny łamiąc barierę 100 punktów, zdobywając ich 109 i zajmując na koniec sezonu w ogólnej klasyfikacji 6. miejsce. W sezonie 1991–1992 zdobył 94 punkty, opuszczając 11 meczów z powodu kontuzji. Podczas pierwszych pięciu lat gry Sakica w Nordiques zespół ten plasował się na ostatnim miejscu w swojej dywizji, a przez pierwsze trzy lata jego gry w zespole klub zajmował ostatnie miejsce w całej lidze[24].

Począwszy od sezonu 1992–1993 Sakic samodzielnie pełnił funkcje kapitana i poprowadził drużynę do pierwszego od sześciu lat występu w play-off[24]. Po raz kolejny w swojej karierze przełamał barierę 100 pkt., zdobywając ich 105 w zasadniczym sezonie oraz notując 6 punktów w fazie play-off. Jego zdobycz punktowa zmalała nieznacznie w sezonie 1993–1994. Odnotował ich 94, zespół Nordiques nie awansował też do play-off. Po opuszczeniu pierwszej części sezonu 1994–1995 (lokaut w NHL) Sakic był 8 punktów za Jaromírem Jágrem w klasyfikacji najskuteczniejszych i pomógł drużynie zdobyć po raz pierwszy od sześciu lat tytuł „Mistrza Dywizji”[24]. Był to jednocześnie ostatni z siedmiu sezonów spędzonych przez niego w Québecu.

Colorado Avalanche

edytuj
 
Joe Sakic w meczu z Edmonton Oilers (1997)

W czerwcu 1995 roku właściciele Quebec Nordiques ogłosili, iż klub został sprzedany i opuszczają kanadyjskie miasto[31]. Na starcie sezonu 1995–1996 zespół przeniósł się do nowej amerykańskiej siedziby w Denver (stan Kolorado) i został przemianowany na Colorado Avalanche[32]. Automatycznie w nowym klubie znalazł się Sakic. W inauguracyjnym dla Lawin sezonie 1995–1996 kapitan poprowadził zespół po raz pierwszy do zdobycia Pucharu Stanleya, zdobywając w sezonie 120 punktów w 82 meczach rundy zasadniczej oraz 34 punkty w 22 meczach fazy play-off. Zdobył Conn Smythe Trophy dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy play-off. Pozbawiony większego doświadczenia z gry w fazie play-off, Sakic zdobył 18 bramek (w tym 6 zwycięskich) i był o jedną bramkę mniej od ustanowienia rekordu tej fazy, a liczbą bramek dających drużynie zwycięstwa ustanowił nowy rekord[33].

W sezonie 1996–1997 Sakic rozegrał tylko 65 meczów z powodu kontuzji łydki[1]. Zdobywając w nich 74 punkty, poprowadził drużynę do swego pierwszego Presidents’ Trophy, zdobywając trzeci z rzędu tytuł mistrza dywizji[26]. W play-off ponownie spisywał się doskonale, zdobywając 8 bramek oraz 17 asyst, prowadząc drużynę do finału konferencji, gdzie ostatecznie Colorado przegrało z Detroit Red Wings. W lecie 1997 Sakic stał się zastrzeżonym wolnym agentem (ang. Restricted Free Agent); drużyna New York Rangers, chcąca znaleźć następcę Marka Messiera, zaproponowała mu 3-letnią umowę (ang. offer sheet) opiewającą na kwotę 21 mln dolarów[34]. Na mocy obowiązującego układu zbiorowego drużyna z Kolorado miała tydzień na wyrównanie oferty Rangers. Lawiny przystały na warunki, a nowy kontrakt Joe przyczynił się do znacznych wzrostów płac hokeistów grających w NHL[34].

Kontuzje dały o sobie znać w sezonie 1997–1998. Podczas swojej pierwszej Olimpiady w barwach Kanady doznał urazu kolana, który uniemożliwił mu występ w 18 meczach drużyny z Denver. W pozostałych 64 spotkaniach zdobył 63 punkty – wystarczająco dużo, by zagrać po raz 7. w karierze w Meczu Gwiazd NHL[26]. W sezonie 1998–1999 Sakic zdobył 96 punktów w 73 meczach i ostatecznie zakończył sezon na 5. pozycji pośród wszystkich graczy z najwyższym dorobkiem punktowym. W tym sezonie Colorado Avalanche awansowali do finału rozgrywek Konferencji Zachodniej o Puchar Stanleya. Po zakończeniu sezonu Sakic został sklasyfikowany przez The Hockey News na 94. pozycji pośród 100 najlepszych hokeistów[35].

Sezon 1999–2000 ponownie był dla Sakica udany – wprawdzie kontuzje go nie ominęły, lecz i tak zdołał uzyskać 81 punktów i zarazem osiągnął kilka kamieni milowych. Po ponad miesiącu bez strzelonego gola (Sakic przy 999 trafieniach doznał kontuzji chrząstki żebrowej[36]), 27 grudnia 1999 roku w meczu przeciwko St. Louis Blues Sakic stał się 56. graczem ligi, który zdobył 1000 punktów w karierze[36][25], a 14., który osiągnął tę liczbę grając dla jednej organizacji[36]. 23 marca 2000 roku zdobył hat-tricka w meczu przeciwko Phoenix Coyotes i stał się 59. graczem ligi, który strzelił co najmniej 400 bramek[25]. Dzięki temu osiągnął liczbę 1049 punktów zdobytych w trakcie swojej kariery i tym samym pozycję najlepiej punktującego w historii franczyzy Quebec/Colorado, bijąc osiągnięcie dotychczasowego lidera w tej klasyfikacji, Petera Šťastnego[26][37].

Sakic ponownie przełamał liczbę 100 punktów w sezonie 2000–2001, zdobywając ich 118, w tym rekordowe w karierze 54 bramki. W obu statystykach był drugi w lidze na koniec rozgrywek. Zdobył Hart Memorial Trophy, Lady Byng Memorial Trophy i Lester B. Pearson Award (ostatnią z nagród wręczył mu jego mentor z Nordiques, Peter Šťastný[38]). Sakic poprowadził Lawiny po drugi triumf w walce o Puchar Stanleya, w siedmiomeczowym finale w pokonanym polu zostawiając New Jersey Devils. Był to pierwszy puchar Avalanche, od kiedy kapitanem został Sakic. Ten jednak wstrzymał się od uniesienia pucharu ponad głowę i od razu przekazał go Rayowi Bourque’owi, który czekał na ten moment aż 22 lata[39][40].

 
Joe Sakic podczas rozgrzewki przedmeczowej (2007)

W sezonie 2001–2002 z 79 punktami Sakic ponownie został najlepiej punktującym zespołu; w lidze był szósty. 9 marca 2002 roku, w spotkaniu z Florida Panthers, rozegrał swój 1000. mecz w karierze[25][24]. Avalanche po raz kolejny dotarli do finału Konferencji Zachodniej, lecz nie sprostali tam drużynie Detroit Red Wings. W następnym sezonie Sakic wystąpił w zaledwie 58 spotkaniach w których zdobył tylko 58 punktów[26]. W sezonie 2003–2004 ponownie pokazał klasę kończąc rozgrywki na 3. miejscu pod względem punktów (87). Był to pierwszy raz od sezonu 1993–1994 kiedy Lawiny nie wygrały swojej dywizji, a lepsi okazali się Vancouver Canucks[41][42].

Po lokaucie w sezonie 2004–2005 Avalanche byli zmuszeni pozbyć się kilku zawodników, by zmieścić się w limicie salary cap[43]. Nawet po stracie kluczowych kolegów z drużyny, Petera Forsberga i Adama Foote'a, Sakic zdołał awansować z Lawinami do play-offów, w półfinale konferencji ulegając Anaheim Ducks[44][45]. W czerwcu 2006 roku Sakic podpisał kontrakt na kolejny sezon z Avs gwarantujący mu 5,75 mln USD[46]. Po zakończeniu kariery przez Steve’a Yzermana miesiąc później, Joe Sakic stał się najlepiej punktującym w całej karierze spośród aktywnych zawodników[47][48].

Następne rozgrywki 2006–2007 były dla Sakica równie udane. 15 lutego 2007 w meczu z Calgary Flames zdobył swoją 600. bramkę w karierze, zostając wówczas siedemnastym zawodnikiem w historii z tym osiągnięciem, a trzecim, obok Brendana Shanahana i Jaromíra Jágra z New York Rangers, w tamtym roku[49]. Milan Hejduk, kolega z drużyny Sakica o jego osiągnięciu powiedział: „jest to liczba, której z pewnością nie uda mi się osiągnąć. [...] Dla Joe jest to po prostu kolejna liczba w jego wspaniałej karierze[49].” Ostatniego dnia sezonu zasadniczego zdobył swój 100. punkt, osiągając tę liczbę po raz szósty w karierze. Dzięki tym stu punktom, 37-letni Sakic został drugim pod względem wieku zawodnikiem ze zdobytymi 100 punktami w sezonie, obok legendarnego Gordiego Howe’a[50]. Pomimo wysiłków Sakica i zrywu drużyny pod koniec sezonu, Lawinom po raz pierwszy od 11 lat nie udało się awansować do play-offów, kończąc rozgrywki ze stratą zaledwie 1 punktu do ósmego Calgary Flames[51][52]. 1 maja liga NHL oznajmiła, że Sakic został jednym z trzech finalistów w walce o trofeum Lady Byng Trophy[53], które ostatecznie trafiło do Pawła Daciuka z Detroit Red Wings[54].

 
Zastrzeżony numer 19 Joe Sakica w hali Pepsi Center w Denver

W kwietniu 2007 roku Sakic ponownie podpisał roczny kontrakt z Colorado Avalanche na sezon 2007–2008 – 19. kolejny spędzony przez Kanadyjczyka w jednej franczyzie[55]. Sakic skomentował porozumienie mówiąc, że „na tym etapie mojej kariery wolę zawierać umowy na jeden sezon po tym, jak ocenię moje możliwości w każdym kolejnym roku[55].” Po podpisaniu nowej umowy dyrektor generalny Avalanche François Giguère powiedział, że „Joe jest sercem tej organizacji, a jego przywództwo i wartość dla drużyny, w szczególności dla młodych graczy, jest niezaprzeczalna[56].” 7 października 2007 zdobył bramkę i asystę w meczu przeciwko San Jose Sharks, co pozwoliło mu poprawić wynik Phila Esposito i z 1591 punktami przesunąć się na 8. miejsce w liczbie zdobytych punktów w historii NHL[57]. Dziewiętnaście dni później Sakic zdobył bramkę i asystował przy zwycięskim trafieniu w dogrywce Ryana Smytha z Calgary Flames, zdobywając przy tym 1600. punkt w karierze[58]. 30 listopada 2017 u zawodnika stwierdzono przepuklinę. W związku z brakiem zadowalających efektów rehabilitacji, w grudniu 2007 Sakic poddał się operacji; kontuzja zmusiła go do opuszczenia 12 kolejnych spotkań[59]. Przed urazem Sakic rozegrał 232 kolejne mecze[60]. Po operacji opuścił rekordowe w swojej karierze 38 meczów[61]. Na lodowisko wrócił 24 kwietnia i tego samego wieczora zanotował asystę[62]. 22 marca 2008 w meczu przeciwko Edmonton Oilers Sakic zanotował 1000. asystę w karierze, zostając jedenastym hokeistą w historii NHL, któremu udało się osiągnąć ten kamień milowy[63].

W czerwcu 2008 roku Sakic w rozmowie z dyrektorem generalnym Colorado Avalanche François Giguère'em oznajmił, że nie jest pewny co do swojej przyszłości w Lawinach[64][65]. Mimo to 27 sierpnia 2008 potwierdzono podpisanie przez zawodnika kolejnego rocznego kontraktu z zespołem[66]. Kontuzje mocno ograniczyły występy Sakica w sezonie 2008–2009. Po rozegraniu 15 spotkań, w których Sakic zdobył 12 punktów, w listopadzie przepuklina dysku zmusiła go do dłuższej przerwy[67][68]. W czasie, gdy regenerował się we własnym domu, w wypadku z dmuchawą śnieżną złamał trzy palce[69]. Zakończenie kariery sportowej Sakic ogłosił 9 lipca 2009[70]. Klub Colorado Avalanche zastrzegł jego numer 19. przed rozpoczęciem sezonu 2009–2010. Na banerze z jego numerem, zawieszonym nad płytą lodowiska w hali Pepsi Center, znajduje się litera „C” mająca świadczyć o jego długiej roli kapitana drużyny (Sakic był jedynym kapitanem w historii Lawin w momencie jego odejścia)[71]. Sakic został również pierwszym członkiem Avalanche Alumni Association[72].

Statystyki

edytuj

Sezon zasadniczy i play-off

edytuj
    Sezon zasadniczy   Play-off
Sezon Drużyna Liga M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1985–86 Burnaby BC Selects BCAHA 80 83 73 156 96 — — — — —
1985–86 Lethbridge Broncos WHL 3 0 0 0 0 — — — — —
1986–87 Swift Current Broncos WHL 72 60 73 133 31 4 0 1 1 0
1987–88 Swift Current Broncos WHL 64 78 82 160 64 10 11 13 24 12
1988–89 Quebec Nordiques NHL 70 23 39 62 24 — — — — —
1989–90 Quebec Nordiques NHL 80 39 63 102 64 — — — — —
1990–91 Quebec Nordiques NHL 80 48 61 109 24 — — — — —
1991–92 Quebec Nordiques NHL 69 29 65 94 20 — — — — —
1992–93 Quebec Nordiques NHL 78 48 57 105 40 6 3 3 6 2
1993–94 Quebec Nordiques NHL 84 28 64 92 18 — — — — —
1994–95 Quebec Nordiques NHL 47 19 43 62 30 6 4 1 5 0
1995–96 Colorado Avalanche NHL 82 51 69 120 44 22 18 16 34 14
1996–97 Colorado Avalanche NHL 65 22 52 74 34 17 8 17 25 14
1997–98 Colorado Avalanche NHL 64 27 36 63 50 6 2 3 5 3
1998–99 Colorado Avalanche NHL 73 41 55 96 29 19 6 13 19 8
1999–00 Colorado Avalanche NHL 60 28 53 81 28 17 2 7 9 8
2000–01 Colorado Avalanche NHL 82 54 64 118 30 21 13 13 26 6
2001–02 Colorado Avalanche NHL 82 26 53 79 18 21 9 10 19 4
2002–03 Colorado Avalanche NHL 58 26 32 58 24 7 6 3 9 2
2003–04 Colorado Avalanche NHL 81 33 54 87 42 11 7 5 12 8
2005–06 Colorado Avalanche NHL 82 32 55 87 60 9 4 5 9 6
2006–07 Colorado Avalanche NHL 82 36 64 100 46 — — — — —
2007–08 Colorado Avalanche NHL 44 13 27 40 20 10 2 8 10 0
2008–09 Colorado Avalanche NHL 15 2 10 12 6 — — — — —
WHL razem 139 138 155 293 95 14 11 14 25 12
NHL razem 1378 625 1016 1641 614 172 84 104 188 78

Międzynarodowe

edytuj
Rok Drużyna Turniej   M G A Pkt Kary
1987 Kanada – 1 0 0 0 0
1988 Kanada MŚJ 7 3 1 4 2
1991 Kanada MŚ 10 6 5 11 0
1994 Kanada MŚ 8 4 3 7 0
1996 Kanada PŚ 8 2 2 4 6
1998 Kanada IO 4 1 2 3 4
2002 Kanada IO 6 4 3 7 0
2004 Kanada PŚ 6 4 2 6 2
2006 Kanada IO 6 1 2 3 0
Juniorskie razem 8 3 1 4 2
Seniorskie razem 48 22 19 41 39

All-Star

edytuj
Rok Miejsce G A Pkt
1990 Pittsburgh 0 2 2
1991 Chicago 0 1 1
1992 Filadelfia 0 2 2
1993 Montreal 0 3 3
1994 Nowy Jork 1 2 3
1996 Boston 0 0 0
1997 San Jose – – –
1998 Vancouver 0 2 2
2000 Toronto 1 0 1
2001 Denver 1 0 1
2002 Los Angeles 0 0 0
2004 St. Paul 3 0 3
2007 Dallas 0 4 4
Razem 6 16 22

Sukcesy i osiągnięcia

edytuj
Reprezentacyjne
Klubowe
Indywidualne
Wyróżnienia

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Rick Sadowski: Sakic lets game, NHL do talking. Rocky Mountain News, 2007-01-24. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)]. (ang.).
  2. ↑ a b c Podnieks 2002 ↓, s. 144.
  3. ↑ Matt Eichel: Joe Sakic: NHL's All-Time Great Leaders Part I. bleacher report, 2008-05-28. [dostęp 2016-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-02)]. (ang.).
  4. ↑ Mark Zwolinski: Hockey Hall of Fame: 2012 inductee Joe Sakic all class. The Star, 2012-11-09. [dostęp 2016-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-30)]. (ang.).
  5. ↑ Sakic Named To 13th NHL All-Star Game. Colorado Avalanche, 2007-01-09. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  6. ↑ NHL All-Star Game ‑ All-Time Goals Leaders. quanthockey.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  7. ↑ Mike Johnston, Ryan Walter: Simply the Best: Players on Performance. Surrey, BC: Heritage House Publishing Company Ltd., 2007, s. 165. ISBN 978-1-894974-24-0.
  8. ↑ Danielle Bernstein: Mile High Legacy. USA Hockey Magazine. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  9. ↑ Chau Vo: The Best Nicknames in Hockey. The Hockey Writers. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  10. ↑ Rick Sadowski: Classy Sakic was no ordinary Joe on the ice. NHL.com. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  11. ↑ Ryan Dixon: Top Shelf: It's all in the wrist – not mouth – for Sakic. The Hockey News, 2009-07-08. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-21)]. (ang.).
  12. ↑ Associated Press: NHL 500-Goal Scorers. NHL.com, 2009-12-04. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-13)]. (ang.).
  13. ↑ NHL Career Assists Leaders. NHL.com. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-30)]. (ang.).
  14. ↑ Avs Retire Sakic's #19. Colorado Avalanche, 2009-10-01. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  15. ↑ PAP: NHL: Joe Sakic w cieniu lokautu przyjęty do Galerii Sław. WP.pl, 2012-11-13. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)].
  16. ↑ Sakic, Costello named to Canada Sports Hall of Fame. NHL.com, 2013-04-11. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  17. ↑ a b John Sanful: IIHF adds eight to Hall. iihfworlds2017.com, 2017-05-21. [dostęp 2017-05-23]. (ang.).
  18. ↑ 100 Greatest NHL Players. NHL.com. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  19. ↑ Francis 2000 ↓, s. 806.
  20. ↑ a b c No average Joe – Sakic quietly moving among NHL all-time greats. NHL.com, 2007-01-25. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (ang.).
  21. ↑ a b Gare Joyce: Denial of Death. ESPN, 2006-12-30. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-03)]. (ang.).
  22. ↑ Player of the Year – Four Broncos Memorial Trophy. WHL. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-17)]. (ang.).
  23. ↑ Colorado Avalanche: Colorado Avalanche Team Bio. Colorado Avalanche, 2006. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  24. ↑ a b c d e National Hockey League 2006 ↓, s. 656.
  25. ↑ a b c d e Joe Sakic Career Facts & Figures. avalanche.nhl.com. [dostęp 2016-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-15)]. (ang.).
  26. ↑ a b c d e National Hockey League Players Association: NHLPA Player Bio. NHLPA. [dostęp 2016-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-11-15)]. (ang.).
  27. ↑ 1988–89 Quebec Nordiques. The Internet Hockey Database. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  28. ↑ Morrison 2007 ↓, s. 232.
  29. ↑ Statistics. NHL.com. [dostęp 2018-10-03]. (ang.).
  30. ↑ Hockey Draft Central: 1984 NHL Entry Draft: Steven Finn. HockeyDraftCentral.com. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  31. ↑ Richard Sandomir: 1995 N.H.L. Playoffs; Nordiques Off to Denver After $75 Million Deal. The New York Times, 1995-05-26. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  32. ↑ Colorado's NHL team to be Avalanche. United Press International, 1995-08-10. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  33. ↑ National Hockey League 1996 ↓, s. 232.
  34. ↑ a b Three key contracts helped kill the CBA. TSN.ca, 2004. [dostęp 2016-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-19)]. (ang.).
  35. ↑ Jason Kay: The Top 100 NHL players of all-time, throwback style. The Hockey News, 2015-04-02. [dostęp 2016-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-11)]. (ang.).
  36. ↑ a b c Ira Poddel. Sakic scores 1,000th career point; Hull snares 599th goal. „The Argus-Press”, s. 10, 1999-12-28. Owosso, Michigan. OCLC 36134862. [dostęp 2016-08-20]. (ang.). 
  37. ↑ Sakic's Hat Tricks Coyotes. CBS News, 2000-03-24. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  38. ↑ Sakic wins Pearson. Sports Illustrated. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-18)]. (ang.).
  39. ↑ Robert Laflamme: Bourque relishes memory of winning Stanley Cup. NHL.com, 2016-06-09. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  40. ↑ Terry Frei: Frei: Joe Sakic was defined by passing the Cup to Ray Bourque. The Denver Post, 2012-11-11. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  41. ↑ Arnie Stapleton: Avalanche's Lacroix Steps Down As GM. The Washington Post, 2006-05-12. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  42. ↑ Top 10 Canucks Seasons of All-time – #5: 2003-04. Nucks Misconduct, 2013-01-05. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  43. ↑ Associated Press: Sakic, Blake to stay; Forsberg, Foote up in air. ESPN.com, 2005-07-26. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  44. ↑ DUCKS SWEEP AVALANCHE!. NHL.com, 2006-05-11. [dostęp 2018-08-29]. (ang.).
  45. ↑ Avs End Season With 4-1 Loss To Ducks. NHL.com, 2006-05-11. [dostęp 2018-08-29]. (ang.).
  46. ↑ Adrian Dater: Sakic stays with Avs. The Denver Post, 2006-06-20. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  47. ↑ Longtime Red Wings captain Yzerman retires. ESPN, 2006-07-04. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  48. ↑ NHL – All-time totals. eliteprospects.com. [dostęp 2018-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-18)]. (ang.).
  49. ↑ a b Sakic scores empty-netter for No. 600 in Avs' win. ESPN.com, 2007-02-16. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  50. ↑ Arnie Stapleton: Sakic Reaches 100 Points As Avs Win. Washington Post, 2007-04-09. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  51. ↑ Predators 4, Avalanche 2. NHL.com, 2007-04-08. [dostęp 2018-08-20]. (ang.).
  52. ↑ NHL Standings – 2006-07. ESPN. [dostęp 2018-08-20]. (ang.).
  53. ↑ Adrian Dater: Sakic one of three Lady Byng finalists. The Denver Post, 2007-05-02. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  54. ↑ 2007 NHL Awards: Finalists and winners. ESPN, 2007-06-15. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  55. ↑ a b Canadian Press: Sakic signs one-year deal with Avalanche. The Sports Network, 2007-04-09. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. (ang.).
  56. ↑ Sakic back for more with Avs. The Denver Post, 2007-04-09. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  57. ↑ Associated Press: Stastny lifts Avs to 6-2 win over San Jose with goal and 4 assists. Yahoo! Sports!, 2007-10-07. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-07)]. (ang.).
  58. ↑ Aaron Lopez: Sakic Reaches 1600-Point Plateau. NHL.com, 2007-10-27. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  59. ↑ Associated Press: Sakic to Undergo Hernia Surgery Friday. NewsOK.com, 2007-12-29. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  60. ↑ Smyth's two third-period goals lead Avalanche to 5-2 win over Kings. NHL.com, 2007-12-02. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  61. ↑ Colorado Avalanche activate Joe Sakic after 2-month, 38-game absence. NHL.com, 2008-02-25. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  62. ↑ Associated Press: Sakic back after career-high 38-game absence; has assist, shot on goal. ESPN, 2008-02-25. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  63. ↑ Terry Frei: Sakic hits major milestone with assist No. 1,000. The Denver Post, 2008-03-22. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  64. ↑ Avs GM anxious but not pushy. The Denver Post, 2008-06-02. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  65. ↑ Jim Armstrong: Any day now, Super Joe could go. The Denver Post, 2008-06-27. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  66. ↑ Colorado Avalanche: Sakic Signs 1-Year Contract. Colorado Avalanche, 2008. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-12)]. (ang.).
  67. ↑ Adrian Dater: No-go for Joe on road trip. The Denver Post, 2008-11-16. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  68. ↑ Avalanche captain Sakic sidelined at least six weeks with herniated disc. NHL.com, 2008-12-03. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  69. ↑ Phil Coffey: Sakic injures hand in snow blower accident. NHL.com, 2008-12-10. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  70. ↑ Rick Sadowski: Body unwilling, Sakic decides it is time to move on. NHL.com, 2009-07-10. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  71. ↑ Avs retire sweater of longtime captain Joe Sakic. NHL.com, 2009-10-02. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  72. ↑ Avalanche Announces Alumni Association. Colorado Avalanche, 2009-09-18. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Daniel Francis: Encyclopedia of British Columbia. Madeira Park, Kolumbia Brytyjska: Harbour Publishing, 2000. ISBN 1-55017-200-X. (ang.).
  • Andrew Podnieks: Canadian Gold 2002: Making Hockey History. Bolton, Ontario: Fenn Publishing Company Ltd., 2002. ISBN 978-1551682686. (ang.).
  • National Hockey League: National Hockey League Official Guide & Record Book 2007. Toronto: Dan Diamond & Associates, Inc., 2006. ISBN 978-1-894801-02-7. (ang.).
  • Scott Morrison: Hockey Night in Canada By the Numbers: From 00 to 99. Toronto: Key Porter Books Ltd., 2007. ISBN 978-1-55263-984-9. (ang.).
  • National Hockey League: 1997 NHL Yearbook. Toronto: Worldsport Properties, 1996. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joe_Sakic&oldid=75017650”