Jezioro Rejowickie

jezioro retencyjne

Jezioro Rejowickie (także Rejowice, Rejowiec, Rejowicki Zbiornik Wodny, Jezioro Zaporowe, Zapora Lubińska[1]) – jezioro retencyjne na rzece Redze, na Równinie Gryfickiej, w woj. zachodniopomorskim, w gminie Gryfice i gminie Płoty. Powierzchnia zwierciadła wody wynosi według różnych źródeł od 163,8 ha[2] do 220 ha. Szerokość zbiornika waha się od 250 m do 350 m[3]. Powierzchnia zbiornika przy maksymalnym piętrzeniu może wynosić do 2,0 km²[4].

Jezioro Rejowickie
zbiornik retencyjny Rejowice, Rejowiec,
Rejowicki Zbiornik Wodny
Ilustracja
Położenie
Państwo

 Polska

Miejscowości nadbrzeżne

Smolęcin

Region

Równina Gryficka

Wysokość lustra

21,9 m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

163,8 – 220 ha

Wymiary
• max długość
• max szerokość


15 km
0,35 km

Objętość

4,6 mln m³

Hydrologia
Rzeki zasilające

Rega, Gardominka

Rzeki wypływające

Rega

Rodzaj jeziora

przepływowe

Położenie na mapie gminy Gryfice
Mapa konturowa gminy Gryfice, na dole po prawej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Rejowickie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Rejowickie”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Rejowickie”
Położenie na mapie powiatu gryfickiego
Mapa konturowa powiatu gryfickiego, blisko centrum na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Rejowickie”
Ziemia53°51′21″N 15°14′16″E/53,855833 15,237778

Jezioro jest sztucznie utworzonym zbiornikiem, który powstał w 1926 roku przez spiętrzenie wód Regi w celu wykorzystania ich w Małej Elektrowni Wodnej "Rejowice" (ZEW Płoty) a także wyrównywania odpływów z Jeziora Lisowskiego. Moc elektrowni Rejowice wynosi 1,7 MW, a pracują w niej turbiny Francisa. Średnia produkcja roczna elektrowni wynosi 5 060 MWh[5].

Jezioro znajduje się w dolinie rzecznej pomiędzy pasami wzniesień, z których najwyższa jest Kocierz (57,6 m n.p.m.) na wschodnim brzegu oraz Wiatrogóra (49,2 m n.p.m.) przy zachodnim brzegu.

Pojemność całkowita zbiornika wynosi 4,6 mln m³, a wysokość piętrzenia wody wynosi 7,3 m[4]. Pojemność użytkowa określa się jako 1,2 mln m³. Zasięg cofki na skutek piętrzenia wody wynosi ok. 15 km w górę rzeki[3]

Według danych regionalnego zarządu gospodarki wodnej dominującymi gatunkami ryb w wodach Jeziora Rejowickiego są: płoć, okoń pospolity, szczupak pospolity. Pozostałymi gatunkami ryb występujących w jeziorze są: jaź, leszcz, karaś złocisty, ukleja, węgorz europejski, amur, karp, lin, krąp, sum pospolity, sandacz pospolity[2].

Gospodarzem zbiornika jest SP/ZZMiUW Szczecin[6].

Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie określa jezioro jako sztuczny zbiornik wodny Rejowice[2]. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych określiła akwen jako jezioro[7].

Jezioro Rejowickie w sieci hydrologicznej Regi

Przypisy

edytuj
  1. Tadeusz Białecki: Słownik nazw fizjograficznych Pomorza Zachodniego. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2001, s. 375. ISBN 83-7241-201-4. (pol.).
  2. a b c Wykaz wód powierzchniowych przeznaczonych do bytowania ryb, skorupiaków i mięczaków oraz umożliwiających migrację ryb. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie, s. 7.
  3. a b 6.8.11. Jeziora. W: Program Ochrony Środowiska Gminy Gryfice. Urząd Miejski w Gryficach, 2005, s. 65. [dostęp 2009-09-18].
  4. a b Milena Bancarzewska i inni, Ochrona środowiska 2013, Halina Sztrantowicz, Dariusz Bochenek, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, Departament Badań Regionalnych i Środowiska, 4 grudnia 2013, s. 105, ISSN 0867-3217 (pol. • ang.). Za: dane Ministerstwa Środowiska oraz Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
  5. Oddział Płoty > Rejowice. Elektrownie Wodne sp. z o.o.. [dostęp 2009-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-19)]. (pol.).
  6. Źródło: Zachodniopomorski Zarząd Melioracji w Szczecinie
  7. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 292, ISBN 83-239-9607-5.