Jerzy Romański
Jerzy Romański (ur. 26 czerwca?/9 lipca 1909 w Żytomierzu, zm. 4 stycznia 1968 w Warszawie) – polski architekt, przedstawiciel modernizmu, docent Politechniki Warszawskiej[1].
| Data i miejsce urodzenia |
9 lipca 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 stycznia 1968 |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Praca | |
| Styl | |
| Budynki | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Zygmunta[2], prawnika, i Jadwigi z Scheitzów (zm. 1964)[3][4][5]. Uczęszczał do gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie, a następnie od 1921 do Miejskiego Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy, gdzie w roku 1927 zdał maturę. W latach 1927–1935 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej otrzymując w czerwcu 1935 dyplom inżyniera-architekta. W latach 1932–1933 odbył roczną służbę wojskową[3]. W latach 1935–1939 pracował jako grafik w Polskiej Agencji Telegraficznej.
W kampanii wrześniowej dowodził jako podporucznik 205 plutonem piechoty. Wzięty do niewoli II wojnę światową spędził jako jeniec Oflagu VII A Murnau.
Po uwolnieniu z oflagu, w latach 1945–1946 współpracował z działającym na terenie Niemiec teatrem polskim YMCA, wykonując dekoracje i projekty kukiełek[3]. Do Polski wrócił w październiku 1946, a od lutego 1947 przez rok był zatrudniony jako scenograf w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie. Równocześnie od lipca 1947 był referentem działu architektury w Departamencie Plastyki Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od września 1948 do 1963 był kierownikiem pracowni architektonicznej w Warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego a następnie pracował w Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego[1].
Współtwórca (ze Zbigniewem Ihnatowiczem) Centralnego Domu Towarowego w Warszawie (projekt: 1948, realizacja: 1949–1952)[6]. Wykonał projekty Fabryki Samochodów Osobowych i Elektrociepłowni na Żeraniu.
Od grudnia 1956 pracował w Katedrze Projektowania Architektury Przemysłowej Politechniki Warszawskiej, jako adiunkt (do 1961), następnie jako wykładowca (1961–1967)[1].
Był mężem Zofii z Serkowskich 1. v. Woyzbunowej (1901–1972), artystki plastyczki, architekta wnętrz, żołnierza Armii Krajowej[3][4][5].
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155b-2-12)[5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 kwietnia 1953)[2]
Nagrody
edytuj- Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za twórczy wkład w dziedzinie architektury przemysłowej, a w szczególności za wybitne osiągnięcia w projektowaniu i realizacji Zakładów Naprawczych PKP w Mińsku Mazowieckim (1955)[7]
- nagroda II stopnia Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za projekt pawilonu na Międzynarodowych Targach w Hannowerze (1966)[3]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Jerzy Romański [online], www.archimemory.pl [dostęp 2024-07-15].
- ↑ a b M.P. z 1953 r. nr 54, poz. 647 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”.
- ↑ a b c d e f Stanisław Konarski, Jerzy Romański [w:] polski Słownik Biograficzny tom XXXI wyd. 1988–1989.
- ↑ a b Jerzy Romański M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-07-15].
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA ROMAŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].
- ↑ Dzieci utopii. sztuka-architektury.pl.
- ↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 7, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-15].