Wikipedia

Jean Daniélou

teolog francuski, kardynał

Jean-Guinole-Marie Daniélou (ur. 14 maja 1905, Neuilly-sur-Seine, zm. 20 maja 1974, Paryż) – francuski historyk teologii, kardynał, jezuita, pionier odnowy teologii katolickiej przez powrót do źródeł biblijnych.

Jean Daniélou
Kardynał diakon
Ilustracja
Herb duchownego Fluvium aquae vita
Kraj działania

Francja

Data i miejsce urodzenia

14 maja 1905
Neuilly-sur-Seine

Data i miejsce śmierci

20 maja 1974
Paryż

Miejsce pochówku ?↗
Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

jezuici

Prezbiterat

20 sierpnia 1938

Nominacja biskupia

11 kwietnia 1969

Sakra biskupia

19 kwietnia 1969

Kreacja kardynalska

28 kwietnia 1969
Paweł VI

Kościół tytularny

San Saba

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 kwietnia 1969

Konsekrator

François Marty

Współkonsekratorzy

Victor-Julien-André Gouet
Daniel-Joseph-Louis-Marie Pézeril

Życie

edytuj

Syn Madeleine Clamorgan i Charles’a Daniélou, polityka i ministra zdrowia Francji. W 1927 wstąpił do zakonu jezuitów. Po jedenastu latach, 20 sierpnia 1938 przyjął święcenia kapłańskie. Studiował na Sorbonie, uzyskując tytuł docteur dès lettres. W Instytucie Katolickim w Paryżu obronił doktorat z teologii. W tej uczelni też w 1943 został profesorem historii początków chrześcijaństwa. W tym samym roku, razem z Henri de Lubakiem i dwoma innymi jezuitami zainicjował wydawanie serii patrystycznej Sources chrétiennes. W 1962 został ekspertem Soboru Watykańskiego II. Po kilkukrotnych odmowach został w 1969 biskupem i kardynałem (jednocześnie arcybiskupem tytularnym Taorminy), a w 1972 członkiem Akademii Francuskiej.

Badał wpływ judaizmu i hellenizmu na powstawanie chrześcijaństwa. Zajmował się teologią historii. Zdaniem Daniélou Bóg prowadzi dialog z ludzkością, tworząc ciąg zdarzeń stosowny do okoliczności dziejowych, który zmierza ku zbawieniu.

Śmierć

edytuj

Jean Daniélou zmarł 20 maja 1974 roku, w mieszkaniu „Mimi” Santoni, prostytutki z ulicy Dulong w Paryżu. Według niektórych źródeł, po przybyciu na miejsce karetki pogotowia był całkowicie rozebrany (policyjny raport natomiast mówi o rozerwanej na piersiach koszuli, co wyklucza nagość). Niepotwierdzone opinie mówią że przyczyną śmierci kardynała był zawał serca podczas orgazmu[1][2]; zakon jezuitów, zaraz po tym zdarzeniu przedstawił na łamach „Le Figaro” inną wersję wydarzeń. Ich zdaniem Daniélou odwiedził prostytutkę, aby wesprzeć ją finansowo i przekazał jej pieniądze na wyjście jej męża z więzienia za kaucją[3], a odszedł „w apostolskiej epektasis, na spotkanie Boga żywego”. Podobnie sprawę tłumaczył kardynał Giovanni Battista Re, bliski współpracownik Jana Pawła II i kardynał Paul Poupard, przyjaciel Daniélou. Ich zdaniem ten udał się do prostytutki, by „odkupić jej grzechy” i „ocalić jej duszę”. Jego brat Alain nazwał oskarżenia o niemoralne życie „pośmiertną vendettą”[4]

Rodzina

edytuj

Brat Jeana Daniélou, Alain, był znanym hinduistą. Był również homoseksualistą i żył w długotrwałym związku ze szwajcarskim fotografem Raymondem Burnierem. Kardynał starał się wspierać brata, także w wymiarze religijnym – od 1943 roku co miesiąc odprawiał msze dla homoseksualistów[5].

Prace teologiczne

edytuj

Główne wydawnictwa książkowe

edytuj
  • Le Signe du Temple (1942), przekł. polski: Znak Świątyni, czyli o obecności Boga, w: Trójca Święta i tajemnica egzystencji, tłum. M. Tarnowska, Kraków: Znak 1994, s. 77–134 ISBN 83-7006-227-X.
  • Platonisme et théologie mystique. Essai sur la spiritualité de Saint Grégoire de Nysse (1944)
  • Le mystère du salut des nations (1946)
  • Le mystère de l’avent (1948)
  • Origène (1949)
  • Sacramentum futuri. Études sur les origines de la typologie biblique (1950)
  • Bible et liturgie: la theologie biblique des Sacrements et des fetes d’apres les Peres de l’Eglise (1951)
  • Les anges et leur mission: d’aprés les Pères de l’Église (1952)
  • Essai sur le mystère de l’histoire (1953)
  • L’eglise d’orient a la fin du IV siecle (1954)
  • Dieu et nous (1956), wydanie polskie: Bóg i my, w: Bóg i my. W stronę Chrystusa, Aniela Urbanowicz (przekład), Kraków: Znak 1965, s. 7–157.
  • Aproches du Christ, wydanie polskie: W stronę Chrystusa, w: Bóg i my. W stronę Chrystusa, Aniela Urbanowicz (przekład), Kraków: Znak 1965, s. 159–334.
  • Les saints paiens de l’ancien testament (1956)
  • Les manuscrits de la Mer Morte et les origines du christianisme (1957)
  • Philon d’Alexandrie (1958)
  • Seria: Historia doktryn chrześcijańskich przed Niceą (Histoire des doctrines chrétiennes avant Nicée):

(1) Théologie du Judéo-Christianisme (1958 i 1974); wydanie polskie: Teologia judeochrześcijańska. Historia doktryn chrześcijańskich przed Soborem Nicejskim. ks. Stanisław Basista (przekład). Wydawnictwo WAM Seria „Myśl Teologiczna” 39, Kraków 2002, s. 479. ISBN 83-7318-044-3. (2) Message évangélique et culture hellénistique au IIe et IIIe siècles (1961) (3) Les origines du christianisme Latin (1970)

  • Wspólnie z I. Marrou: Historia Kościoła. M. Tarnowska (przekład), R. Aubert (wprowadzenie). T. 1: Od początku do roku 600. Warszawa: IW PAX, 1986. ISBN 83-211-0577-7.
  • Le chrétien et le monde moderne (1959)
  • Scandaleuse vérité (1961)
  • Les symboles chrétiens primitifs (1961)
  • Au commencement: Genèse 1-11 (1963)
  • Les juifs: dialogue entre Jean Daniélou et André Chouraqui (1966)
  • La Trinité et le mystère de l’existence (1968), przekł. polski: Trójca Święta i tajemnica egzystencji, tłum. M. Tarnowska w:Trójca Święta i tajemnica egzystencji, Kraków: Znak 1994, s. 15–75 ISBN 83-7006-227-X.
  • La crise actuelle de l’intelligence (1969)
  • La Résurrection (1969)
  • L'être et le temps chez Grégoire de Nysse (1970)
  • Pourquoi l’Eglise? (1972)
  • Et qui est mon prochain?: mémoires (1974)

Artykuły w j. polskim

edytuj
  • Bóg filozofów, „Znak” nr 6(1947)
  • Duch misyjny, „Znak” nr 63 (1959)
  • Znaczenie Teilharda de Chardin, „Znak” nr 95 (1962)
  • W poszukiwaniu stylu, „Znak” nr 111 (1963)
  • Figura i wydarzenie u Melitona z Sardes, „Studia Biblijne i Archeologiczne”, Poznań 1963
  • Ojcowie Kościoła a jedność chrześcijan, w: Sz. Pieszczoch, Patrologia, Poznań 1964.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Martel 2019 ↓, s. 238.
  2. ↑ Sebastian Duda: Śmiertelny megaorgazm kardynała, czyli stosunki na linii prostytutki – Kościół. wyborcza.pl, 2019-04-15. [dostęp 2022-06-07]. (pol.).
  3. ↑ Joanna Bogle, The holy cardinal who died in a prostitute’s home [online], Catholic Herald, 9 kwietnia 2015 [dostęp 2023-07-15] (ang.).
  4. ↑ Despising Jean Danielou | Matthew Schmitz [online], First Things, 14 marca 2015 [dostęp 2023-07-15] (ang.).
  5. ↑ Martel 2019 ↓, s. 239.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean_Daniélou&oldid=75410069”