Janusz Kotarbiński

Janusz Wiktor Kotarbiński
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1890 ; Gołonóg
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1940 ; Zakopane
Zawód, zajęcie	Malarstwo
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Janusz Wiktor Kotarbiński (ur. 30 lipca 1890 w Gołonogu, zm. 13 stycznia 1940 w Zakopanem) – polski malarz, plastyk i literat.

Życiorys

Urodził się 30 lipca 1890 we wsi Gołonóg (obecnie dzielnica Dąbrowy Górniczej), w rodzinie Apoloniusza Eustachego i Matyldy z Mętrackich^[1]^[2]. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Służył w 5. (6.) kompanii II batalionu 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich^[3]. W styczniu 1915 leczył się w szpitalu w Witkowicach. 16 grudnia 1915 w Krakowie został zwolniony z Legionów ze względów zdrowotnych^[3]. 9 lutego 1916 została zatwierdzona decyzja komisji superarbitracyjnej^[3].

W 1919 zamieszkał w Zakopanem, gdzie zaangażował się w badania jaskiń i tworzenie kolekcji etnograficznej. Kolekcję tę złożoną z przedmiotów użytkowych i ozdób kobiecych przekazał w 1923 do Muzeum Tatrzańskiego, w tym samym roku napisał i opublikował własnoręcznie ilustrowane Nowele tatrzańskie. W 1924 napisał opowiadanie o rycerzach śpiących w Dolinie Kościeliskiej, równolegle malował obrazy o tematyce górskiej, ludowej i zakopiańskie pejzaże. Uczestniczył w wielu wystawach, m.in. z krakowskim Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych. Organizował wystawy malarskie w Bazarze Polskim, w 1925 wszedł do zarządu Towarzystwa „Sztuka Podhalańska”.

Dziełem, które przyniosło mu największy rozgłos, ale i przyczyniło się do zakończenia kariery malarskiej jest polichromia i witraże w kościele pw. św. Rodziny na zakopiańskich Krupówkach. Realizacja spotkała się z ostracyzmem środowiska plastyków w Zakopanem, co spowodowało wyizolowanie się twórcy. Od 1934 do śmierci w 1940 nie utrzymywał żadnych kontaktów z zakopiańskimi twórcami.

Spoczywa na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kw. M3-B-12)^[4].