Janusz Burakiewicz
Janusz Burakiewicz (ur. 20 listopada 1916 w Petersburgu, zm. 28 listopada 1989) – polski ekonomista i polityk. Minister żeglugi w latach 1964–1969 oraz minister handlu zagranicznego w latach 1969–1971.
 Janusz Burakiewicz i Horst Sölle w Lipsku, 1969. | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 listopada 1916 |
|---|---|
| Data śmierci |
28 listopada 1989 |
| Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego | |
| Okres |
od 1958 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister Żeglugi | |
| Okres |
od 1964 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister Handlu Zagranicznego | |
| Okres |
od 1969 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Jugosławii | |
| Okres |
od 1971 |
| Prezes Polskiej Izby Handlu Zagranicznego | |
| Okres |
od 1978 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie nauczycielskiej[1] jako syn Wincentego i Janiny. W 1937 ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Od 1935 był praktykantem i urzędnikiem w oddziale Banku Polskiego w Suwałkach. Odbył także służbę w Wojsku Polskim. Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej przebywał na terenie Warszawy, gdzie podejmował się prac dorywczych. Walczył w konspiracji, następnie aresztowany przez Niemców. W latach 1941–1945 był osadzony na Pawiaku, w obozie koncentracyjnym w Auschwitz i Sachsenhausen[2].
15 lipca 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[2]. Został inspektorem w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w Łodzi, potem do 1947 dyrektor działu kadr w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w Katowicach. W latach 1947–1949 wicedyrektor departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a do 1950 dyrektor departamentu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego. W latach 1950–1952 radca handlowy Ambasady PRL w Budapeszcie, 1952–1953 dyrektor gabinetu ministra handlu zagranicznego, a do 1955 dyrektor biura działu handlu w Urzędzie Rady Ministrów. Od 1955 do 1958 ponownie radca handlowy, tym razem Ambasady PRL w Berlinie.
Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1958 do 1964 podsekretarz stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, a w latach 1969–1971 minister, w okresie 1964–1969 minister żeglugi. Od 1971 do 1978 ambasador PRL w Jugosławii, po czym do 1982 był prezesem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. W latach 1969–1974 był także wiceprezesem Zarządu Głównego ZBoWiD[3].
Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Wandą Pauliną z domu Ślusarczyk (1919-2002). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera 3A tuje-1-43)[4].
Odznaczenie
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)[6]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[7]
Przypisy
edytuj- ↑ Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991, PWN Warszawa 1991
- ↑ a b Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-04-04].
- ↑ Nowe włdze ZBoWiD [w:] Głos Słupski, nr 251, 22 września 1969, s. 1-2.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1452
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 90, poz. 170
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991 : władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.