Jan Wallah-Daszkiewicz
Jan Wallah-Daszkiewicz (ur. 19 kwietnia 1897 w Petersburgu) – polski działacz społeczny, komornik sądowy, chorąży rezerwy Wojska Polskiego i kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Jan Wallah-Daszkiewicz w mundurze oficera Związku Strzeleckiego | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 kwietnia 1897 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
komornik sądowy |
| Pracodawca |
Sąd Grodzki w Łunińcu |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 19 kwietnia 1897 w Petersburgu, w rodzinie Jana i Albertyny z domu Deszko[1][2]. W 1915 ukończył pięć klas w gimnazjum realnym w Tartu i został wcielony do armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 13 pułku dragonów[1]. Był dwukrotnie ranny (w 1916 i 1917)[1]. Po rewolucji październikowej wstąpił do oddziałów atamana Aleksieja Kaledina, a następnie do Armii Ochotniczej generała Ławra Korniłowa[1]. Dostał się do niewoli bolszewickiej i był więziony w Twierdzy Pietropawłowskiej[1]. W kwietniu 1918, po uwolnieniu, wrócił do rodziny w Pińsku[1].
6 marca 1919 wstąpił jako ochotnik do 4 szwadronu 2 pułku ułanów[1]. Walczył z bolszewikami na froncie podlaskim i poleskim[3]. Awansuje kolejno na kaprala, plutonowego, a po Bitwie Warszawskiej na stopień podchorążego[1]. 10 września 1920 został przydzielony do 115 pułku ułanów[1]. Wyróżnił się 17 września 1920 w bitwie pod Klewaniem[1][4]. Trzy dni później rotmistrz Witold Radecki-Mikulicz sporządził wniosek o odznaczenie go orderem „Virtuti Militari”[1]. 24 września 1920 wrócił do 2 pułku ułanów, a 22 grudnia 1921 został zdemobilizowany[1]. W rezerwie został zweryfikowany w stopniu chorążego[1].
1 maja 1922 został zatrudniony w Sądzie Okręgowym w Pińsku, w charakterze kancelisty. 1 stycznia 1923 został awansowany w tym sądzie na stanowisko podsekretarza[1]. 1 lutego 1924 został mianowany komornikiem przy Sądzie Grodzkim w Łunińcu[1][5]. 1 lipca 1930 powierzono mu I rewir egzekucyjny, który obejmował miasto Łuniniec i gminę Łuniniec[6]. Od 1 kwietnia 1933 do 1939 pracował w tym samym sądzie na stanowisku prowizorycznego komornika[1][7]. Obowiązki zawodowe łączył z działalnością społeczną w Związku Strzeleckim, w stopniu podchorążego i funkcji wiceprezesa zarządu oddziału, w Federacji Międzysojuszniczej Byłych Kombatantów jako skarbnik zarządu powiatu, w Powiatowym Komitecie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego jako członek zarządu oraz Polskiej Macierzy Szkolnej jako członek zarządu powiatu[1][8].
Był żonaty, miał syna Eligiusza Jerzego (ur. 1927) i córkę Halinę Stellę (ur. 1928)[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2394[9][1][10][11][12][13][14]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami[1]
2 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[15].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Wallah-Daszkiewicz (Wałłach) Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.42-3288 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-12].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-12]., tu urodzony 6 kwietnia 1897.
- ↑ Herkner 1929 ↓, s. 18–19.
- ↑ Gocel 1929 ↓, s. 13, jako pchor. Jan Wallach.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1927 ↓, s. 124.
- ↑ Komunikat w sprawie ustanowienia rewirów egzekucyjnych w okręgu sądu okręgowego w pińsku. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 12, s. 330, 1930-06-15. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości., jako Jan Wallach-Daszkiewicz.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 256.
- ↑ I Lista Oficerów 1936 ↓, s. 82, tu urodzony 6 kwietnia 1897.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1450, jako pchor. Jan Wałłach.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-12].
- ↑ Gocel 1929 ↓, s. 18, jako pchor. Jan Wallach.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 423, jako pchor. Jan Wałłach.
- ↑ Błasiński 1995 ↓, s. 20, jako pchor. Jan Walach.
- ↑ Herkner 1929 ↓, s. 39, jako pchor. Jan Wałłach.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-12].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- I Lista Oficerów Związku Strzeleckiego. Warszawa: Komenda Główna Związku Strzeleckiego, lipiec 1936.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Jan Błasiński: 25 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Pruszków: 1995, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 51. ISBN 83-85621-72-5.
- Władysław Gocel: Zarys historji wojennej 25-go pułku ułanów wielkopolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Władysław Seweryn Herkner: Zarys historji wojennej 2-go pułku ułanów grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1928. Warszawa: 1928.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1939.