Język jukagirski północny
Język jukagirski północny (północnojukagirski, tundrowy, tundro-jukagirski) – prawie wymarły język z rodziny jukagirskiej[1][2]. Jest wyraźnie odrębny od jukagirskiego południowego[3].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
<150 (2007) | ||
| Pismo/alfabet |
zmodyfikowana cyrylica | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 8a umierający↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-2 | mis | ||
| ISO 639-3 | ykg | ||
| IETF | ykg | ||
| Glottolog | nort2745 | ||
| Ethnologue | ykg | ||
| GOST 7.75–97 | юка 855 | ||
| WALS | ytu | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
W 1989 r. podano, że oba języki jukagirskie mają łącznie 400 użytkowników, ale liczba ta uchodzi za zawyżoną. Według danych szacunkowych z 2007 r. jukagirskim północnym posługuje się mniej niż 150 osób (są to zarówno osoby, dla których jest to pierwszy język, jak i osoby, które lepiej znają rosyjski i jakucki)[4].
Brak tradycji literackiej. Podjęto próby stworzenia standardu i ortografii na bazie cyrylicy[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Anderson 2009 ↓, s. 1210.
- ↑ Salminen 2007 ↓, s. 223, 272–273.
- ↑ Salminen 2007 ↓, s. 223.
- ↑ a b Salminen 2007 ↓, s. 273.
Bibliografia
edytuj- G.D.S. Anderson, Yukaghir, [w:] Keith Brown, Sarah Ogilvie (red.), Concise Encyclopedia of Languages of the World, Oxford: Elsevier, 2009, s. 1210–1212, ISBN 978-0-08-087774-7, ISBN 978-0-08-087775-4, OCLC 318247422 (ang.).
- Tapani Salminen, Europe and North Asia, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 211–282, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-7007-1197-0, ISBN 978-0-203-64565-9, OCLC 47983733 (ang.).