Wikipedia

Herbie Hancock

amerykański muzyk jazzowy

Herbert Jeffrey „Herbie” Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago[5]) – amerykański pianista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award[6] 2004. Jest laureatem czternastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986. Wiele jego kompozycji stało się standardami – między innymi „Watermelon Man”, „Cantaloupe Island” (rozsławiony przez remiks grupy Us3), „Maiden Voyage”, „Eye of the Hurricane”, „Dolphin Dance” czy „Chameleon”[4].

Herbie Hancock
Ilustracja
Herbie Hancock (2010)
Imię i nazwisko

Herbert Jeffrey Hancock[1]

Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1940[2]
Chicago[3]

Instrumenty

fortepian, keyboard

Gatunki

jazz, fusion[4], jazz-funk[4], jazz-rock, post-bop[4], modal jazz[4], electro[4], hard bop[4], funk[4]

Zawód

muzyk (pianista, kompozytor, aranżer, bandlider)

Wydawnictwo

Blue Note, Columbia, Verve, Warner Bros.

Powiązania

Miles Davis, Freddie Hubbard, Ron Carter, Chick Corea, Wayne Shorter, Tony Williams

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna[7]. Tworzy muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak i będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.

Życiorys

edytuj
 
Herbie Hancock otrzymuje Złotą Płytę
w Warszawie, listopad 2010

Od siódmego roku życia grał na fortepianie i uznany za muzyczne „cudowne dziecko” w wieku 11 lat zagrał V Koncert fortepianowy D-dur Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago[8].

W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił go do swojego zespołu. W 1962 nagrał swój debiutancki album Takin’ Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty – „Watermelon Man”[9].

W 1963 na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu[10]. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968).

W 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w 1973 dla Columbia Records. Na początku lat 70. jako jeden z pierwszych wprowadził elektroniczne instrumenty klawiszowe. W późniejszym okresie Hancock potrafił także udanie wykorzystywać elementy muzyki rap i techno, czego dowodem był choćby album Future Shock z 1983, zawierający utwór Rockit, który stał się jednym z hitów nowo powstałej stacji telewizyjnej MTV. W tym samym mniej więcej czasie Hancock realizował jednak także projekt o nazwie V.S.O.P., który był próbą nawiązania do brzmienia czysto jazzowego kwintetu Davisa z lat sześćdziesiątych, w czym wspomagali go dawni towarzysze z tego zespołu, z tym że na trąbce Davisa zastąpił Freddie Hubbard.

Ostatnimi znaczącymi sukcesami muzyka były albumy: Gershwin’s World z 1998, Directions in Music • Jazz at Massey Hall z 2002 oraz River • The Joni Letters z 2007, za które otrzymał nagrody Grammy[11].

Wybrana dyskografia

edytuj
  • Takin’ Off (1962) – Blue Note
  • My Point of View (1963) - Blue Note
  • Inventions & Dimensions (1963) – Blue Note
  • Empyrean Isles (1964) – Blue Note
  • Maiden Voyage (1965) – Blue Note
  • Speak Like a Child (1968) – Blue Note
  • The Prisoner (1969) - Blue Note
  • Fat Albert Rotunda (1969) – Warner Bros.
  • Mwandishi (1970) – Warner Bros.
  • Crossings (1972) – Warner Bros.
  • Sextant (1973) – Columbia
  • Head Hunters (1973) – Columbia
  • Thrust (1974) – Columbia
  • Death Wish (Soundtrack) (1974) – Columbia
  • Flood - Live in Japan (1975) – Columbia Japan
  • Man-Child (1975) – Columbia
  • Secrets (1976) – Columbia
  • VSOP Vol. 1 (1977) – Columbia
  • VSOP • The Quintet (1977) – Columbia
  • VSOP • Tempest at the Colosseum (1977) – Columbia
  • An Evening With Herbie Hancock & Chick Corea • In Concert (1978) – Columbia
  • Sunlight (1978) – Columbia
  • Direcstep (1979) – Columbia Japan
  • Feets Don’t Fail Me Now (1979) – Columbia
  • The Piano (1979) – Columbia
  • VSOP • Live Under the Sky (1979) – Columbia
  • Monster (1980) – Columbia
  • Mr. Hands (1980) – Columbia
  • Herbie Hancock Trio (1981) – Columbia
  • Quartet (1982) – Columbia
  • Lite Me Up (1982) – Columbia
  • Future Shock (1983) – Columbia
  • Round Midnight (ścieżka dźwiękowa do filmu Około północy) – Columbia
  • Dis Is Da Drum (1994) – Verve/Mercury
  • 1 1 (1997) – Verve (z Wayne’em Shorterem)
  • Gershwin’s World (1998) – Verve
  • Future2Future (2001) – Transparent
  • Directions in Music • Live at Massey Hall (2002) – Verve
  • Possibilities (2005) – Concord/Hear Music
  • The Essential Herbie Hancock (kompilacja) (2006) – Columbia/Sony BMG
  • River: The Joni Letters (2007) – Verve
  • Then and Now • The Definitive Herbie Hancock (2008) – Verve
  • The Imagine Project (2010) – Verve

Filmografia

edytuj
Rok Tytuł Reżyser
2006 Herbie Hancock: Possibilities (film dokumentalny)[12] Doug Biro, Jon Fine
2012 Charles Lloyd: Arrows Into Infinity (film dokumentalny)[13] Dorothy Darr, Jeffery Morse
2013 Music Technology Innovators (film dokumentalny)[14] Jack Edward Sawyers
2014 Nathan East: For the Record (film dokumentalny)[15] Chris Gero, David Maxwell
2015 Wayne Shorter: Zero Gravity (film dokumentalny)[16] Dorsay Alavi

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Herbie Hancock w bazie Discogs.com (ang.)
  2. ↑ Herbie Hancock w bazie Filmweb
  3. ↑ Herbie Hancock w bazie IMDb (ang.)
  4. ↑ a b c d e f g h Richard S. Ginell: Herbie Hancock Biography. AllMusic. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
  5. ↑ Personalidade: Herbie Hancock (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2015-09-07]. (port.).
  6. ↑ NEA Jazz Masters – Herbie Hancock. [dostęp 2014-07-05]. (ang.).
  7. ↑ Tomasz Szachowski, Czas Jarretta w: „Jazz Forum”, nr 4-5 2003, s. 50; Marcin Małecki, Oscar Peterson: Legenda fortepianu w: „Jazz Forum”, nr 9 2005, s. 55.
  8. ↑ Herbie Hancock, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2015-09-07] (ang.).
  9. ↑ Herbie Hancock. UNESCO. [dostęp 2015-09-07]. (ang.).
  10. ↑ Grove Music – Hancock, Herbie. Oxford Music Online. [dostęp 2015-09-06]. (ang.).
  11. ↑ Artist: Herbie Hancock. www.grammy.com. [dostęp 2015-09-07]. (ang.).
  12. ↑ Herbie Hancock: Possibilities (2006) w bazie IMDb (ang.)
  13. ↑ Charles Lloyd: Arrows Into Infinity (2012) w bazie IMDb (ang.)
  14. ↑ Music Technology Innovators (2013) w bazie IMDb (ang.)
  15. ↑ Nathan East: For the Record (2014) w bazie IMDb (ang.)
  16. ↑ Wayne Shorter: Zero Gravity (2015) w bazie IMDb (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Herbie_Hancock&oldid=74205888”