Hardcore punk
Hardcore, hard core, Hc punk lub hardcore punk (akronim HC) – określenie stylu muzycznego wywodzącego się bezpośrednio z punk rocka, powstałego pod koniec lat 70. XX w. w Stanach Zjednoczonych. Na przestrzeni lat hardcore punk rozwinął się w szereg stylów, a wymieszany z innymi gatunkami przyczynił się do powstania nowych podgatunków.
| Pochodzenie | |
|---|---|
| Czas i miejsce powstania | |
| Instrumenty | |
| Największa popularność |
lata 80. i lata 90. XX wieku, pierwsza dekada XXI wieku – emo, screamo, post hardcore, melodic hardcore, metalcore oraz niektóre zespoły z kręgu N.Y. hardcore |
| Podgatunki | |
| old school hardcore, new school hardcore, all school hardcore, emo, post hardcore, thrashcore, grindcore, bandana thrash, blackened hardcore, crustcore, skacore, digital hardcore, melodic hardcore, gothcore, hatecore, mathcore, streetcore, moshcore, beatdown hardcore, christian hardcore, slowcore, progressive hardcore, rapcore, reggaecore, stenchcore, sludgecore, jazzcore, youth crew, crossover thrash, power violence, metalcore, deathcore | |
| Style regionalne | |
| japancore, south America hardcore, scandicore, Umeå Hardcore, NY style, west coast hc, east coast hc | |
Muzyka
edytujMuzyka hardcore w pierwotnym wydaniu to punk rock doprowadzony do ekstremum – szybkie, krótkie utwory z ekspresyjnym tekstami, często o przesłaniu politycznym. Przedstawiciele tego okresu to m.in. Black Flag, Minor Threat, Bad Brains, The Germs, Dead Kennedys, D.O.A., 7 Seconds, Agnostic Front i in.
Później nastąpiła ewolucja tego gatunku muzycznego. Między innymi pojawił się nurt crossover thrash, czyli połączenie punka, hardcore’u i thrash metalu (przykładowo nagrania grup takich, jak D.R.I. i Cryptic Slaughter). Z ekstremalnych odmian hardcore’u rozwinęły się również d-beat (np. Discharge) i crust punk (Doom, Extreme Noise Terror). Z czasem powstały zespoły crust punkowo-thrashcore’owe (Elecro Hippies, Hellbastard), fastcore’owe (Betercore, I Shot Cyrus), grindcore'owe (Napalm Death, Nasum), a nawet crust punkowo-grindcore’owe (Sore Throat). Sporo zespołów hardcore’owych czerpie inspirację z heavy metalu (Sunrise, Poison The Well, Bridge To Solace, Hatebreed, Earth Crisis, Born From Pain).
W uproszczeniu zespoły grające szybko lub względnie szybko określa się mianem oldschool (Sick of It All, Raised Fist), natomiast te, które grają bardziej połamaną rytmicznie odmianę z partiami dysonansów – newschool (Indecision, Awake). Połączenie starej i nowej szkoły nazywane jest allschool (Sworn Enemy na płycie Negative Outlook). Progresywne podejście do HC to post hardcore (Fugazi), albo mathcore (Converge, The Dillinger Escape Plan, Botch). Połączenie hardcore’u z metalem to metalcore – uważa się go również za nową falę crossover thrashu, zaś połączenie z death metalem często określa się jeszcze inną nazwą – deathcore. Pod silnym wpływem metalu jest także beatdown hardcore (Nasty). Obok skomercjalizowanego emocore’u, metalcore jest obecnie najbardziej popularnym stylem w stylistyce około-hardcore’owej. Metalcore bywa też postrzegany jako podgatunek metalu. Z odmiennych gatunków, jakie wpłynęły na powstanie nowych stylów można wymienić jeszcze ska (skacore’owy Capdown, The Mighty Mighty Bosstones), hip-hop (rapcore’owy Dog Eat Dog, Downset) czy nawet funk (funkcore’owy Adequate Seven, Rollins Band) i jazz (jazzcore’owy Nomeansno).
Tak jak heavy metal miał i zwłaszcza obecnie ma wpływ na kształt muzyki wielu zespołów hardcore, tak i hardcore również wywarł wpływ na muzykę metalową i nie tylko. Pochodna metalu i hardcore punka z początku lat 80. XX wieku to thrash metal (Slayer). Metal osadzony w hardcore’owej rytmice to groove metal (Machine Head). Połączenie hardcore’u, punk rocka, post-punka z metalem w stylu Black Sabbath lub hard rockiem to grunge (TAD). Połączenie hardcore punka z wczesnym heavy/doom metalem i southern rockiem dało początek tzw. sludge metalowi (Eyehategod). Hardcore jest również wyraźnie słyszalnym składnikiem nurtów tzw. metalowego mainstreamu (określenie popularne w latach 90., stosowane do muzyki zespołów, która posiadała cechy gatunków alternatywnych i metalowych): alternative metal (Godsmack), nu metal (Korn) i post metal (Neurosis). Z hardcore’u i punk rocka w prostej linii wywodzi się rock alternatywny (Pixies). Wpływy HC występują też w noise rocku (Sonic Youth, Jesus Lizard).
Styl życia
edytuj
Hardcore to również określenie ideologii, albo stylu życia miłośników muzyki hardcore’owej. Typowy hardcore w krótkich, szybkich i agresywnych utworach posiada tradycyjne, punkowe, nihilistyczne i hedonistyczne przesłanie, czyli postawa „no future, no hope” – niestronienie od alkoholizmu, tytoniu i niekiedy narkotyków. Teksty często traktują także o wojnie, śmierci i nienawiści.
Później powstał jednak odłam hardcore’u zwany straight edge (sXe), przedstawiający zupełnie przeciwną ideologię, polegającą na ograniczeniu, a niekiedy odrzuceniu picia alkoholu, palenia tytoniu, zażywania narkotyków, uprawiania przypadkowego seksu, czy wreszcie jedzenia mięsa (wegetarianizm, weganizm), której początki wiążą się z działalnością zespołu Minor Threat. Przedstawiciela straight edge można też poznać po tym, że nie nosi skórzanych ubrań, w przeciwieństwie do tradycyjnych hardcore’owców, którzy podobnie do pierwszofalowych punkowców nosili ćwiekowane ramoneski, pasy itp. Hardcore punk niekiedy promuje również szeroko pojęty antyfaszyzm i antytotalitaryzm.
Duże znaczenie dla większości uczestników ruchu ma idea „zrób to sam” (do it yourself), dotyczy ona organizowania koncertów, wydawania płyt, drukowania własnych wydawnictw (tzw. zinów) bez wchodzenia w układy z przedstawicielami muzycznego i społecznego tzw. establishmentu. Jednak hardcore punk od lat 90. XX wieku zaczął być obecny na stałe w mediach. W muzycznych stacjach można było zobaczyć teledyski Madball, Sick of It All, Misfits lub Vision Of Disorder. Kapele takie, jak Biohazard, Pro-Pain i Dog Eat Dog odniosły komercyjny sukces. Po 2000 roku jeszcze więcej zespołów HC było obecnych w mediach oraz podpisywało kontrakty z dużymi wytwórniami lub ich satelitami. Dzięki sporej popularności hardcore’u zarobiły związane ze sceną wytwórnie: Victory Records, Truskill Records, Fat Wreck Chords, Epitaph. Obecnie pozycja HC w świecie muzycznym zbliżona jest do tej z poprzedniej dekady.
Hardcore punk w Polsce
edytuj
W Polsce przedstawicielami hardcore punku były i są zespoły: The Corpse, Apatia, Inkwizycja, Post Regiment, Złodzieje Rowerów, 1125, Klon, Schizma, Eye For An Eye, Abaddon i wiele innych. Zwolennicy hardcore’owej sceny muzycznej pojawili się w kraju pod koniec lat 80. Najbardziej znanym polskim fanzinem związanym ze sceną hardcore punk był w tym czasie warszawski „QQRYQ”.
W połowie lat 90. trumfy na „scenie” świeciły takie grupy jak Dezerter, Homomilitia, Schizma, Apatia, czy Guernica y Luno. Oddanie idei do it yourself (zrób to sam) owocowało licznymi tytułami prasy niezależnej (tzw. „zinów”) oraz rozwojem squattingu.
Wielu hardcore’owców uprawia sporty ekstremalne i jest związanych ze skaterami, zwłaszcza w USA. Ulubionym „tańcem” hardcore’owców w czasie koncertów jest pogo, mosh pogo, mosh pit → hardcore dancing. Niektórzy wprowadzają w tańcu nawet elementy capoeira. Popularny jest także stage diving – skakanie ze sceny w publikę. Obecnie najpopularniejszymi pismami z tego kręgu w Polsce są „Pasażer” oraz „Chaos W Mojej Głowie”.
Literatura przedmiotu
edytuj
Hardcore’em zajmuje się między innymi socjolog Krzysztof Abriszewski[1], który napisał wiele artykułów na temat kultury i życia wewnątrz sceny hardcore punk. Abriszewski uważa, że hardcore to nie tylko muzyka, ale także ruch próbujący prowadzić walkę na poziomie historyczności w ten sposób, iż zmaga się z rzeczywistością, aby określić zasady tworzenia zasad w społeczeństwie. W roku 2015 powstał również artykuł autorstwa Adama Grudnia pt „Hardcore, hard-core i hardkor”[2], który nawiązuje do myśli K. Abriszewskiego i innych znawców tematu – takich, jak Steven Blush, Henry Rollins, czy Ian McKaye.
Zobacz też
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ Szczególny obowiązek cywilizacji zachodniej (Krótka analiza ruchu hardcore) | Kultura Współczesna [online], kulturawspolczesna.pl [dostęp 2016-05-28].
- ↑ l, Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu [online], asp.wroc.pl [dostęp 2016-05-28].