h-moll
h-moll – tonacja muzyczna oparta na skali molowej, której toniką jest dźwięk h[a]. Gama h-moll w odmianie naturalnej zawiera dźwięki: h, cis, d, e, fis, g, a. Równoległą gamą durową jest D-dur[1], jednoimienną durową – H-dur.
Tonacja jednoimienna | |
---|---|
Tonacja paralelna | |
Tonika |
h-moll |
Subdominanta | |
Dominanta | |
Dźwięki składowe | |
h, cis, d, e, fis, g, a |
Nazwa h-moll oznacza także akord, zbudowany z pierwszego (h), trzeciego (d) i piątego (fis) stopnia gamy h-moll.
Odmiana harmoniczna
edytujGama h-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):
Odmiana dorycka
edytujGama h-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy h-moll naturalnej):
Znane dzieła oparte w tonacji h-moll
edytuj- Piotr Czajkowski – VI Symfonia op. 74 Patetyczna
- Felix Mendelssohn – uwertura Hebrydy (Grota Fingala)
- Nikołaj Rimski-Korsakow – solo fagotu w drugiej część Szeherezady
- Aleksandr Skriabin – Fantazja op. 28
- Franz Schubert – pierwsza część symfonii Niedokończonej
- Johann Sebastian Bach – Wielka msza h-moll
- Fryderyk Chopin – Scherzo h-moll
Zobacz też
edytujUwagi
edytuj- ↑ Nazewnictwo dźwięku H jest różne w różnych krajach, co może prowadzić do nieporozumień.
Częstotliwość Nazwa polskojęzyczna Nazwa angielskojęzyczna 493,883 Hz H B 466,164 Hz b Bes W polskojęzycznej Wikipedii stosowane są nazwy polskie.
Przypisy
edytuj- ↑ Franciszek Wesołowski , Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .
Linki zewnętrzne
edytuj- B minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- B minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
Encyklopedie internetowe (moll):