Gorzkoborowik żółtopory

gatunek grzyba

Gorzkoborowik żółtopory (Caloboletus calopus (Pers.) Vizzini) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1].

Gorzkoborowik żółtopory
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

borowikowce

Rodzina

borowikowate

Rodzaj

gorzkoborowik

Gatunek

gorzkoborowik żółtopory

Nazwa systematyczna
Caloboletus calopus (Pers.) Vizzini
Index Fungorum 146: 1 (2014)
Wyraźnie widoczna siateczka na całym trzonie
Młody owocnik z widocznym cytrynowożółtym hymenoforem i siateczka na trzonie.
Starszy owocnik o oliwkowożółtym hymenoforze z wyraźnie widocznymi siniejącymi rurkami w miejscach zgniecenia
Młode owocniki. Grzyb po przekrojeniu robi się niebieskozielony

Systematyka i nazewnictwo

edytuj

Pozycja w klasyfikacji: Boletus, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 Persoon nadając mu nazwę Boletus calopus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 2014 Alfredo Vizzini, przenosząc go do nowo utworzonego rodzaju Caloboletus[1].

Synonimy:

  • Boletus calopus Pers. 1801
  • Boletus lapidum J.F. Gmel. 1792
  • Boletus olivaceus Schaeff. 1774
  • Caloboletus calopus var. ruforubraporus (Bertéa & Estadès) Blanco-Dios 2015
  • Dictyopus calopus (Pers.) Quél. 1886
  • Dictyopus olivaceus (Schaeff.) Quél. 1886
  • Tubiporus calopus (Pers.) Maire 1937[2].

Alina Skirgiełło nadała w 1939 r. polską nazwę tego gatunku borowik grubotrzonowy, jednak Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował nazwę borowik żółtopory, uważając ją za bardziej właściwą. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten ma też inne nazwy: goryczak, wścieklak i grzyb grubotrzonowy gorzki[3]. Po przeniesieniu gatunku do rodzaju Caloboletus polska nazwa stała się niespójna z nazwą naukową. W 2021 Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała używanie nazwy gorzkoborowik żółtopory[4].

Morfologia

edytuj
Kapelusz

Średnica 3–15 cm, u młodych okazów półkulisty, potem łukowaty. Brzeg długo podwinięty. Barwa jasnobrązowa lub szarooliwkowa. Powierzchnia zamszowa[5].

Rurki

Długie, przy trzonie wycięte zatokowato, na młodych okazach są cytrynowożółte, na starszych ciemniejsze – oliwkowe. Pory rurek okrągłe, drobne, po zgnieceniu sinieją[6].

Trzon

Wysokość 7–14 cm, grubość 2–4,5 cm. Mocny i gruby, początkowo beczułkowaty, potem staje się walcowaty lub maczugowaty. Górą żółty, dołem karminowoczerwony. Cały pokryty jest siateczką delikatnych linii. Pod kapeluszem jest ona biała, na środku czerwona, u dołu brązowa[5].

Miąższ

Kremowy, koło nasady trzonu różowawy. Po przecięciu zmienia kolor na niebieskozielony. W smaku gorzki, zapach słaby, kwaskowaty[6].

Wysyp zarodników

Ochrowooliwkowy. Zarodniki gładkie o średnicy 12–14 × 4–6 μm[7].

Gatunki podobne

Podobny jest modroborowik ponury (Suillellus luridus), ale ma rurki pomarańczowoczerwone i nie ma czerwonego trzonu. Podobnie ubarwione kapelusze mają krwistoborowik szatański (Rubroboletus satanas) i gorzkoborowik korzeniasty (Caloboletus radicans)[5].

Występowanie

edytuj

Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Japonii[8]. W Europie Środkowej jest dość rzadki. Ostatnio jednak jego liczebność wzrosła, prawdopodobnie dzięki zmniejszeniu się ilości związków siarki w powietrzu[9].

Występuje przeważnie w górskich świerczynach i lasach liściastych, na kwaśnych glebach, głównie pod świerkami, dębami i bukami. Owocniki pojawiają się latem i jesienią[9]. Występuje nierównomiernie; w niektórych okolicach jest rzadki, w innych pospolity. W Polsce występuje częściej na południu, szczególnie w niższych położeniach górskich[7].

Znaczenie

edytuj

Grzyb mykoryzowy[3]. Grzyb niejadalny, według niektórych uznawany za lekko trujący. Może spowodować poważne zaburzenia ze strony układu pokarmowego, pojawiające się po około 20 minutach po spożyciu i trwające do 2 dni[10].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2015-10-24] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2015-10-24] (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 76, ISBN 83-89648-09-1.
  4. Rekomendacja nr 1/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online], Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów, 20 lutego 2021.
  5. a b c Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 127, ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. a b Till R.Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, s. 45, ISBN 83-85444-65-3.
  7. a b Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, s. 279, ISBN 83-09-00714-0.
  8. Występowanie gorzkoborowika żółtoporego na świecie (mapa) [online], Discover Life Maps [dostęp 2014-08-01].
  9. a b Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, s. 73, 78, ISBN 978-83-258-0588-3.
  10. Leksykon grzybów, Firma Księgarska Jacek i Krzysztof Olesiejuk – Inwestycje, 2006, ISBN 3-89836-604-9.