Elie Anatole Pavil

Élie-Anatole Pavil
Data i miejsce urodzenia	1873 ; Odessa
Data i miejsce śmierci	1948 ; Maroko
Zawód, zajęcie	Malarz powiązany ze szkołą paryską
	Multimedia w Wikimedia Commons

Élie-Anatole Pavil (właśc. Ilya Anatolevitch Pavil) (ur. w 1873 w Odessie, zm. w 1948 r. w Maroku) – francuski malarz ukraińskiego pochodzenia. Jego działalność przypada na szczytowy okres La Belle Époque.

Życiorys

Pavil urodził się w Odessie na Ukrainie w 1873 r. W 1892 r. wraz z rodziną przeniósł się do Paryża, gdzie osiedlił się na stałe i rozpoczął karierę malarską. W 1911 r. przyjął obywatelstwo francuskie. Pavil ukończył studia w Académie Julian i wystawiał swoje prace zarówno na Salon des Artists Français(inne języki) (od 1905 r.), Salon des Indépendants(inne języki) (od 1906 r.) czy Salon d'Automne (od 1906 r.), jak i w Galerii Charpentier(inne języki), Galerii Georges Petit i Galerii Bernheim Jeune(inne języki). W 1930 r. Elie Anatole Pavil został również Kawalerem Orderu Legii Honorowej.^[1] Tematem jego prac było głównie miasto - obrazy ukazują bliską znajomość mieszkańców ulic i zaułków Montmartre. Paryskie kawiarnie, zespoły jazzowe, pracownie artystów, światło i kolor Sekwany - wszystko to zostało uchwycone na obrazach, które sam Claude Monet nazwał "cudeńkami"^[2]. W wielu z nich widać wyraźny wpływ Degasa i Renoira, zaś do swoich przyjaciół Pavil zaliczał również Camille'a Pissaro. Dzięki kontaktom z impresjonistami Pavil był bardzo wrażliwy na zmiany światła w zależności od pory dnia, pory roku i warunków atmosferycznych. Z taką samą dbałością o szczegóły namalował również wiele obrazów w Maroku na soukach i w porcie w Rabacie. Przez wiele lat, aż do śmierci, mieszkał w Maroku.

W 1973 r. w paryskiej pracowni Pavila sprzedano na aukcji ponad 200 prac, które powstały w ciągu czterech dekad. Jego obrazy znajdują się m.in. w Musée d'Orsay i Musée Petit Palais w Paryżu. Na rynku dzieł sztuki najbardziej poszukiwane są prace Pavila przedstawiające wpływ pogody na Sekwanę i ulice Paryża. Rzadkie i cenione są jego portrety, a także orientalistyczne sceny, które malował w późniejszych latach. Przez wielu uważany jest za jednego z najlepszych impresjonistów emigracyjnych, którzy tworzyli we Francji^[3].