Edward Herbert
Edward Franciszek Stanisław Herbert (ur. 26 marca 1899 w Przemyślu, zm. 1940 w Katyniu) – polski kapitan broni pancernej Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
kapitan broni pancernej | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1918–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
18 pułk piechoty |
Stanowiska |
dowódca plutonu |
Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujEdward Franciszek Stanisław Herbert urodził się 26 marca 1899 w Przemyślu[1][2][3]. Był synem Mariana Herberta, generała brygady Wojska Polskiego, i Bronisławy z Hawliczków[1][2][4]. W rodzinnym mieście ukończył pięć lat szkoły, potem cztery klasy w szkole realnej w Wiedniu, gdzie od 1915 uczył się w szkole kadetów[5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[6]. Od listopada 1918 do stycznia 1919 przebywał na kursie kadetów w Krakowie, a od stycznia do marca 1919 w Szkole Podchorążych w Warszawie, po czym mianowano go sierżantem[5]. Następnie przeszedł do służby w 18 pułku piechoty, dowodzonym przez jego ojca[7]. W szeregach tej jednostki do stycznia 1920 uczestniczył w działaniach na froncie ukraińskim podczas wojny polsko-bolszewickiej[2][8]. Na początku 1920 przebywał na leczeniu i urlopie, a potem uczył się w szkole podchorążych w Warszawie, gdzie latem 1920 otrzymał mianowanie na stopień oficerski podporucznika[9]. Od 17 sierpnia 1920 był żołnierzem w batalionie zapasowym 2 pułk piechoty Legionów, w którym został dowódcą oddziału technicznego[9][2]. Wraz z nim walczył ponownie przeciw bolszewikom na Lubelszczyźnie oraz w bitwie pod Komarowem 31 sierpnia 1920[9]. Otrzymał awans na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1920[10][11][9].
Po nastaniu pokoju służył w 6 pułku Strzelców Podhalańskich[12], w 1921 w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku[1]. Od 15 maja do 27 lipca 1922 był słuchaczem na kursie sapersko-technicznym przy 10 pułku Saperów w Przasnyszu[12]. Od 1923 był żołnierzem formacji pionierów 17 pułku piechoty w Rzeszowie[13][14][15], gdzie pełnił funkcję dowódca plutonu[16]. Od 3 stycznia do 2 lipca 1931 przebywał na kursie dla oficerów w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Warszawie[17]. Po jego ukończeniu do sierpnia 1931 był dowódcą 9 kompanii w 17 pp[17]. Pod koniec tego miesiąca, jako oficer piechoty został przeniesiony do 1 pułku pancernego w Poznaniu[18][19]. W tej jednostce został dowódcą plutonu w kompanii szkolnej, po pobycie w szpitalu w 1932 i 1933, w dniu 7 maja 1933 ponownie został dowódcą plutonu w kompanii szkolnej, a 2 stycznia 1934 został p.o. dowódcy kompanii[20]. Od 15 marca 1934 służył w 5 batalionie czołgów i samochodów pancernych (od 1935 przemianowany na 5 batalion pancerny) w Krakowie[21][2]. Tam objął dowództwo nad kompanią gospodarczej[22]. Przejściowo, od 28 maja do 12 czerwca 1934 był w jednostce oficerem sportowym[22]. W korpusie broni pancernej został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935[23][24]. W 1938 został dowódcą kompanii szkolnej i sprawował to stanowisko do 1939[25][24].
W czasie mobilizacji w sierpniu 1939 został dowódcą 51 szwadronu Czołgów Rozpoznawczych, w ramach sformowanego 51 dywizjonu Pancernego dla Krakowskiej Brygady Kawalerii, w składzie Armii „Kraków”[2][26]. Po wybuchu II wojny światowej na początku walk obronnych w dniu 2 września 1939 został ranny podczas lotniczego bombardowania w Żarkach, po czym trafił do szpitala[27]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów[28]. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku[28]. Wiosną 1940 został wywieziony w transporcie do Katynia i tam rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940[29]. 28 lipca 2000 został pochowany na terenie późniejszego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu[2].
Życie prywatne
edytuj8 sierpnia 1921 w kościele rzymskokatolickim Sanoku poślubił Teresę Brygidę Bronisz (ur. 1900), zamieszkującą dotychczas w Piotrkowie[1][30]. Mieli córkę Marię (ur. 1931)[30][2]. W styczniu 1937 decyzją Konsystorza Wileńskiego Ewangelicko-Reformowanego orzeczono rozwiązanie małżeństwa Edwarda i Teresy Herbertów[30]. 1 maja 1937 w kościele ewangelicko-reformowanym w Wilnie, Edward Herbert zawarł związek małżeński z Emilią Honoratą Stachurzanką[30]. Przed 1939 zamieszkiwał z drugą żoną przy ulicy Śląskiej 9a w Krakowie[30]
Był kuzynem Zbigniewa Herberta , który zadedykował Edwardowi wiersz pt. Guziki[31].
Upamiętnienie
edytujJego kuzynem był poeta Zbigniew Herbert, który latach napisał wiersz zatytułowany Guziki (z podtytułem Pamięci kapitana Edwarda Herberta), opublikowany w tomie pt. Rovigo, wydanym w 1992[32].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie na stopień majora[33][34]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[35].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” Edwardowi Herbertowi poświęcono Dęby Pamięci w Przemyślu[34].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1932)[36][24][2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Krzyż Wołynia (za wojnę 1920)[9]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 117 (poz. 55).
- ↑ a b c d e f g h i j k Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 202. [dostęp 2021-05-30].
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 3.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 3-4.
- ↑ a b Kozubal 2020 ↓, s. 4.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 3, 4.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 4, 6.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 6.
- ↑ a b c d e Kozubal 2020 ↓, s. 7.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 449.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 391.
- ↑ a b Kozubal 2020 ↓, s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 173.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 33, 247.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 9, 10.
- ↑ a b Kozubal 2020 ↓, s. 11.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 13.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 86, 731.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 13, 16, 18.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 18.
- ↑ a b Kozubal 2020 ↓, s. 20.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 233.
- ↑ a b c Kozubal 2020 ↓, s. 24.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 233, 774, 792-793.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 3, 28.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 31.
- ↑ a b Kozubal 2020 ↓, s. 32.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 33.
- ↑ a b c d e Kozubal 2020 ↓, s. 35.
- ↑ Marek Kozubal: Bohaterowie Niepodległej. Edward Franciszek Herbert 1899-1940. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, s. 3, 33–34. ISBN 978-83-8098-902-3.
- ↑ Kozubal 2020 ↓, s. 3, 33-34.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b Kozubal 2020 ↓, s. 38.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2021-05-30].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 86 „zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
edytuj- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 202. [dostęp 2021-05-30].
- Marek Kozubal: Bohaterowie Niepodległej. Edward Franciszek Herbert 1899–1940. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, s. 1-40. ISBN 978-83-8098-902-3.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.