Dorota Świeniewicz-Brandt
Dorota Świeniewicz-Brandt (ur. 27 lipca 1972 w Głuszycy[2]) – polska siatkarka, grająca na pozycji przyjmującej[1]. Reprezentantka Polski w latach 1991–2009, w kadrze narodowej rozegrała 325 spotkań[3]. Od lutego 2013 roku asystentka trenera Jacka Pasińskiego w Sparcie Warszawa[4].
| ||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Dorota Anna Świeniewicz | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko przy narodzeniu |
Dorota Świeniewicz | |||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||
| Wzrost |
180 cm[1] | |||||||||||||||||
| Pozycja | ||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
Mistrzyni Europy z 2003 i 2005 roku. Uznana najbardziej wartościową zawodniczką mistrzostw w Chorwacji oraz najlepszą siatkarką Europy 2005 roku[5]. Zakończyła karierę w lutym 2012 roku, odchodząc w trakcie rozgrywek z drużyny Atomu Trefla Sopot[6].
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 22 listopada 2005 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. Honorowa Obywatelka Miasta Świdnica[8].
Jej mężem jest Marek Brandt, który jest obecnie komisarzem meczów siatkarskich. Również był dyrektorem sportowym klubów siatkarskich: Atomu Trefl Sopot i PTPS-u Piła. Mają syna o imieniu Julek[9][10].
Kariera
edytujKlubowa
edytujDorota Świeniewicz urodziła się w Głuszycy, ale od najmłodszych lat mieszkała w Świdnicy i tam stawiała pierwsze siatkarskie kroki w miejscowej Polonii[8]. Andrzej Ząbek, który był pierwszym trenerem Doroty tak wspomina początki jej kariery: Na początku był płacz i zgrzytanie zębów. Dopiero po jakimś czasie Dorota przekonała się do siatkówki i nie można było jej zgonić z boiska[11]. Kiedy miała 15 lat, trener Jerzy Matlak, który prowadził wtedy pierwszą drużynę Polonii, wziął ją do składu[12]. Kilka lat później wraz ze świdnickim zespołem wywalczyła awans do I ligi, po czym postanowiła zmienić barwy klubowe[13].
W 1993 roku za namową Matlaka przeniosła się do Stali Bielsko-Biała, której ten wówczas był szkoleniowcem[12]. Z bielskim zespołem zdobyła swoje pierwsze medale w krajowych rozgrywkach: wicemistrzostwo kraju w 1994 i 1995 roku oraz mistrzostwo Polski w 1996[8]. W pucharze Polski trzykrotnie wystąpiła w finale, ale nie udało jej się sięgnąć po to trofeum. Po sezonie 1996/1997, w którym stanęła na najniższym stopniu podium w lidze, postanowiła wyjechać do Włoch i tam kontynuować swoją karierę[8][2].
Przez kolejnych dziewięć lat reprezentowała Despar Perugia. Z tym klubem w 2003 i 2005 roku zdobyła mistrzostwo Włoch, w 1999, 2003 i 2005 roku puchar Włoch oraz puchar ligi włoskiej rok później. Triumfowała w Pucharze Zdobywców Pucharów w 2000 roku[2], a cztery lata później zagrała w finale Ligi Mistrzyń. Podczas spotkania nabawiła się poważnej kontuzji, która uniemożliwiła jej dalszą grę[14]. Jej drużyna przegrała z Marichalem Teneryfa, ale już dwa lata później Despar ze Świeniewicz w składzie okazał się najlepszym zespołem w Europie w finale pokonując RC Cannes[15].
W 2006 roku zdecydowała się zawiesić karierę żeby urodzić dziecko. W tym czasie pełniła funkcję dyrektora Biura Sportu i Rekreacji m.st. Warszawy oraz trenowała kadetki i juniorki w klubie UKS Hubert-Ochota Warszawa[16].
Po roku powróciła na parkiet — związała się z hiszpańskim klubem Icaro Alaro Mallorca, z którym wywalczyła wicemistrzostwo kraju[17]. W 2008 roku powróciła na płw. Apeniński i dołączyła do zespołu Tena Santeramo. W trakcie rozgrywek w związku m.in. z kłopotami finansowymi klubu rozwiązała umowę i wróciła do Polski[18]. W sezonie 2009/2010 reprezentowała BKS Aluprof Bielsko-Biała i zdobyła drugie mistrzostwo Polski[19]. Od 2010 roku występowała w Atomie Treflu Sopot, z którym sięgnęła po wicemistrzostwo kraju. Na początku lutego 2012 w związku z problemami finansowymi klubu podjęła decyzję o zakończeniu kariery[6].
Reprezentacyjna
edytujPo raz pierwszy z reprezentacją Świeniewicz zetknęła się w wieku 13 lat, kiedy otrzymała powołanie od Danuty Hałaburdy i Rafała Błaszczyka do kadry młodziczek[13]. W reprezentacji seniorek zadebiutowała w 1991 roku[12]. Wzięła udział w mistrzostwach Europy, na których Polki zajęły 9. miejsce. Ten sam wynik powtórzyła wraz z koleżankami w 1995 roku. W 1997 i 1999 roku uplasowały się w pierwszej ósemce, kolejno na 8. i 6. pozycji[8]. Przez następnych kilka lat nie występowała w kadrze, gdyż ówczesny selekcjoner Zbigniew Krzyżanowski widział Dorotę na pozycji libero, a zawodniczka nie chciała przystać na taką zmianę[13].
Największe sukcesy w biało-czerwonych barwach odniosła z reprezentacją prowadzoną przez trenera Andrzeja Niemczyka. W Mistrzostwach Europy w 2003 roku w Turcji Polki zdobyły złoty medal. Dwa lata później na czempionacie w Chorwacji ponownie stanęły na najwyższym stopniu podium, a Świeniewicz otrzymała nagrodę MVP turnieju. Europejska Konfederacja Piłki Siatkowej uznała Dorotę najlepszą siatkarką Europy 2005 roku[5].
W 2007 roku po urlopie macierzyńskim wróciła do kadry, którą prowadził Marco Bonitta. Polki zakwalifikowały się do turnieju finałowego World Grand Prix zajmując 6. miejsce[20]. Kilka miesięcy później pojechała na mistrzostwa Europy do Belgii i Luksemburga, ale tym razem nie udało się zdobyć medalu, zajmując w klasyfikacji końcowej 4. pozycję[21]. Gdy nie znalazła się w składzie na turniej kwalifikacyjny w Halle do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie zdecydowała się zakończyć reprezentacyjną karierę[22].
W 2009 roku postanowiła jeszcze raz spróbować swoich sił w biało-czerwonych barwach. Otrzymała powołanie od trenera Jerzego Matlaka. Wzięła udział w kwalifikacjach do mistrzostw świata oraz World Grand Prix[23]. Pod koniec turnieju rozgrywanego w Kielcach oświadczyła, że z powodu nieustającej krytyki jej osoby i ataków w Internecie ze strony anonimowych użytkowników ostatecznie kończy karierę reprezentacyjną[24].
W latach 1991–2009 rozegrała 325 spotkań w reprezentacji Polski[12].
Osiągnięcia
edytujKlubowe
edytuj
Finalistka: 1994, 1995, 1997
1. miejsce: 2003, 2005
Puchar Włoch:
Zdobywczyni: 1999, 2003, 2005
Mistrzostwa Hiszpanii:
2. miejsce: 2008
- Zwyciężczyni: 2006
- Finalistka: 2004
Puchar Zdobywców Pucharów:
- Zdobywczyni: 2000
Puchar CEV:
- Zdobywczyni: 2005[2]
Reprezentacyjne
edytuj
Nagrody i wyróżnienia
edytujKariera trenerska
edytujPo zakończeniu kariery zawodniczej była na stażu trenerskim w Stambule, zaproszona przez trenera Giovanniego Guidettiego. Brała udział w zajęciach trenerów Ze Roberto i Daniela Castellaniego[4].
W sezonie 2012/2013 asystentka trenera Mirosława Zawieracza w zespole PTPS Piła[25]. W styczniu 2013 roku złożyła wypowiedzenie ze sprawowanej funkcji[26]. Od lutego 2013 roku asystentka trenera Jacka Pasińskiego w Sparcie Warszawa[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Profil zawodniczki na stronie PlusLigi. www.plusligakobiet.pl. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ a b c d e Profil zawodniczki na ligi włoskiej. www.legavolleyfemminile.it. [dostęp 2012-07-18]. (wł.).
- ↑ Historia. pzps.pl. [dostęp 2013-04-13]. (pol.).
- ↑ a b c Dorota Świeniewicz została asystentem Jacka Pasińskiego. www.siatka.org, 18 lutego 2013. [dostęp 2013-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 maja 2016)]. (pol.).
- ↑ a b c Dorota Świeniewicz z nagrodą dla najlepszej siatkarki 2005 r.. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)]. (pol.).
- ↑ a b Dorota Świeniewicz zakończyła karierę. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-04)]. (pol.).
- ↑ a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 listopada 2005 r. o nadaniu orderów M.P. z 2005 r. nr 84, poz. 1212.
- ↑ a b c d e Dorota Świeniewicz honorowym obywatelem Świdnicy. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-22)]. (pol.).
- ↑ Świeniewicz: Ciężko zakończyć coś co się kocha. wybrzeze24.pl. (pol.).
- ↑ PTPS Piła powołał spółkę akcyjną. sport.tvp.pl. (pol.).
- ↑ Krew, pot i łzy żywej legendy polskiej siatkówki. www.przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 kwietnia 2012)]. (pol.).
- ↑ a b c d Dorota Świeniewicz: Muszę nabrać siły. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ a b c d Skarb reprezentacji i Perugii. www.kronikasportu.pl. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Po prostu Dorota Świeniewicz. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz wygrała Ligę Mistrzyń. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz w Aluprofie Bielsk-Biała?. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-25)]. (pol.).
- ↑ Czy Dorota Świeniewicz zostanie w Icaro Alaro?. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz zrywa kontrakt z Tena Santeramo?. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-07)]. (pol.).
- ↑ Czy Dorota Świeniewicz: Wrócić i zdobyć złoto to wspaniale uczucie. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ WGP: Lepiej późno niż wcale. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-21)]. (pol.).
- ↑ ME: Rosjanki za silne dla polskich siatkarek. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz: Czas powiedzieć sobie stop. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz: Forma ma być na mistrzostwa Europy. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Reprezentacja Polski bez Doroty Świeniewicz. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-31)]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz drugim trenerem PTPS-u Piła. www.siatka.org. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
- ↑ Dorota Świeniewicz postanowiła opuścić PTPS Piła. www.siatka.org, 11 stycznia 2013. [dostęp 2013-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 czerwca 2016)]. (pol.).