Daniel Petrowić-Niegosz

książę czarnogórski

Daniel Aleksander Petrowić-Niegosz, serb. Данило Александар Петровић-Његош / Danilo Aleksandar Petrović-Njegoš (ur. 29 czerwca 1872 w Cetynii, zm. 24 września 1939 w Wiedniu) – dziedziczny książę w 18721910, następnie królewicz i w 19101918 książę koronny Czarnogóry, pretendent do tronu w 1921, z dynastii Petrowiciów-Niegoszów.

Daniel Petrowić-Niegosz
Danilo Aleksandar Petrović-Njegoš
Ilustracja
1910
podpis
Pretendent do tronu Czarnogóry
Okres

od 1 marca 1921
do 7 marca 1921

Poprzednik

Mikołaj

Następca

Michał Petrowić-Niegosz

Dane biograficzne
Dynastia

Petrowiciowie-Niegoszowie

Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1872
Cetynia

Data i miejsce śmierci

24 września 1939
Wiedeń

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Wiedniu

Ojciec

Mikołaj I Petrowić-Niegosz

Matka

Milena Vukotić

Rodzeństwo

Ljubica, Anastazja, Milena, Marica, Helena, Maria, Anna, Zofia, Mirosław Dymitr, Ksenia, Weronika, Piotr

Żona

Milena Meklemburska
od 27 lipca 1899
do 24 września 1939

Życiorys

edytuj
 
Daniło z rodziną Petrović-Niegosz

Daniel Petrowić-Niegosz urodził się 29 czerwca 1872 r. w Cetynii. Był synem króla Mikołaja I Petrowića-Niegosza (1841–1921) i jego żony Mileny Vukotić (1847–1923). Miał dziewięć sióstr i dwóch braci. Najstarsza siostra Zorka wyszła za mąż za Piotra I – króla Serbii i Jugosławii, a dwie inne – Anastazja i Milica zostały wielkimi księżnymi Rosji. Dzięki korzystnym małżeństwom dzieci jego ojciec zyskał przydomek „teść Europy”[1][2][3][4][5].

Po ślubie starszych sióstr książę założył zamieszkał w wybudowanym dla niego w latach 1894–1895 Błękitnym Pałacu w Cetyni. W 1898 r. ojciec wysłał swojego następcę na dwór Romanowów, gdzie siostry miały poszukać mu narzeczonej. W Petersburgu książę Daniel spotkał niemiecką księżnę Juttę z Meklemburgii-Strelitz, która zgodziła się przejść na prawosławie w celu poślubienia dziedzica Czarnogóry. Car Mikołaj II dał jej posag w wysokości dwóch milionów rubli. Po ślubie Jutta otrzymała imię księżnej Milicy. W 1912 r. walczył w wojnach bałkańskich. Czarnogórę opuścił tuż przed I wojną światową i do tego czasu nie brał udziału w życiu politycznym. W 1921 r. uzyskał tytuł króla Czarnogóry jako Daniel (Daniło) II, ale abdykował po sześciu dniach[6][7][8].

Przypisy

edytuj
  1. Darryl Lundy: Danilo II Petrovic-Njegoš, King of Montenegro. ThePeerage.com. [dostęp 2022-05-13]. (ang.).
  2. Danilo II de Monténégro. The Geneanet. [dostęp 2022-05-13]. (ang.).
  3. Danilo Aleksandar Petrovich-Nyegosh / Petrović Njegoš. Geni.com. [dostęp 2022-05-13]. (ang.).
  4. Kamila Sadowska-Lasyk: Czarnogórskie księżniczki eksportowe. Yugolski.pl. [dostęp 2022-05-13].
  5. Family of King Nikola Petrovic Njegos. Njegos.org. [dostęp 2022-05-13]. (ang.).
  6. Princ Danilo. Montenegrina.net. [dostęp 2022-05-15]. (bośn.).
  7. Jelena Kontić: Princeza Milica – Juta izbliza. Vijesti.me. [dostęp 2022-05-15]. (bośn.).
  8. Henry Poole: HRH Prince Danilo of Montenegro. Henry Poole & Co. [dostęp 2022-05-15]. (ang.).