Byblos
Byblos (arab. جبيل, Dżubajl, dialekt libański: Dżbejl; fen. Gebal; asyr. Gubla) – miasto w środkowym Libanie na wybrzeżu Morza Śródziemnego, centrum administracyjne dystryktu Kada Dżubajl.
Państwo | |
---|---|
Muhafaza | |
Gmina | |
Populacja • liczba ludności |
|
Nr kierunkowy |
961(9) |
Położenie na mapie Libanu | |
34°07′25″N 35°39′04″E/34,123611 35,651111 | |
Strona internetowa |
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
III, IV, VI |
Numer ref. | |
Region[b] |
Kraje arabskie |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
1984 |
Liczy około 21 tys. mieszkańców (2006), głównie maronitów, istnieje też mniejszość szyicka.
Stałe osadnictwo istnieje tu od 8000 lat, co czyni Byblos jednym z najdłużej nieprzerwanie zamieszkałych miast na świecie[1].
Historia
edytujMiejsce to stale zamieszkane od czasów neolitycznych, przez tysiąclecia ściśle związane jest z legendami i historią obszaru śródziemnomorskiego. Byblos jest też bezpośrednio łączone z powstaniem i upowszechnieniem alfabetu fenickiego, podłoża współczesnego alfabetu.
Powstało jako osada rybacka w VI tysiącleciu p.n.e. Od III tysiąclecia p.n.e. znane jako wielki fenicki ośrodek handlowy, gdzie prowadzono handel cedrem i wapieniami ze starożytnym Egiptem, skąd sprowadzano w zamian m.in. papirus. Greckie słowo byblos oznaczało papirus i stąd nazwa nadana miastu prawdopodobnie przez greckich handlarzy, którzy ściągali do Byblos po ten surowiec. Miasto było też ważnym ośrodkiem religijnym dzięki słynnej w czasach antycznych świątyni Baalat Gubal zbudowanej w IV tysiącleciu p.n.e.[2]
W XXIII wieku p.n.e. zostało podbite przez Amorytów, a w 1725 p.n.e. zajęte przez Hyksosów[3]. W 1580 p.n.e. Egipcjanie podbili Byblos i całe wybrzeże pozwalając miastu na rozwój handlu przez następne stulecia aż do najazdów Ludów Morza w XIII wieku p.n.e.[2]
Od X wieku p.n.e. Byblos było zdobywane przez kolejne imperia – asyryjskie, babilońskie, perskie, greckie Aleksandra Macedońskiego i rzymskie. W 636 roku podbite przez wojska arabskie, a w 1104 przez Krzyżowców. W 1289 zdobyte przez mameluków pod wodzą sułtana Bajbarsa. W XV wieku podbite przez Imperium Osmańskie[3].
Zabytki
edytujNa terenie wykopalisk odkryto ślady kolejnych istniejących w tym miejscu cywilizacji, m.in.:
- Neolityczne domostwa – tell na którym poświadczone są warstwy neolityczne z ok. 6600 roku p.n.e., gdzie znajdują się ślady zabudowy w postaci prostokątnych domów o podłogach i ścianach wykonanych z ubitej gliny. Na niniejszym stanowisku odkryto również pochówki w dużych naczyniach.
- Świątynia Baalat Gubal (opiekunki miasta) – zbudowana ok. 2800 p.n.e. była w ciągu dwóch tysięcy lat wielokrotnie przebudowywana. Obecnie widoczna na wzgórzu budowla i pozostałości prowadzącej do niej kolumnady pochodzą z czasów cesarstwa rzymskiego.
- Świątynia w kształcie litery L, pochodząca z 2700 r. p.n.e., z której odkopano fundamenty.
- Świątynia Obelisków z początków II tysiąclecia p.n.e.
- Szybowe groby królewskie z II tysiąclecia p.n.e., których odnaleziono dziewięć. Niektóre z odkrytych w nich sarkofagów znajdują się w Muzeum Narodowym w Bejrucie: wśród nich sarkofag króla Ahirama z napisem wykonanym alfabetem wczesnofenickim (uważany za najstarszy zapis w języku fenickim).
- Studnia królewska znajdująca się w głębokim obniżeniu w centrum wykopalisk, źródło zaopatrywało mieszkańców w wodę od początków zasiedlenia tych terenów aż do końca epoki hellenistycznej.
- Rzymski teatr – częściowo odbudowany.
- Zamek krzyżowców z XII wieku – odbudowany, znajdujący się przy wejściu na teren wykopalisk.
- Katedra św. Jana Chrzciciela, kościół w stylu romańskim z trzema apsydami, którego budowę rozpoczęli krzyżowcy w 1115 r.
Miasta partnerskie
edytuj- Patras, Grecja
- Tripolis, Grecja
- Sparta, Grecja
- Valletta, Malta
- Kadyks, Hiszpania
- Izmir, Turcja
- Wan, Turcja
Przypisy
edytuj- ↑ UNESCO World Heritage Centre , Byblos [online], UNESCO World Heritage Centre [dostęp 2023-07-07] (ang.).
- ↑ a b Terry Carter, Lara Dunston, Amelia Thomas: Lonely Planet Syria & Lebanon. Wyd. 3. Londyn: Lonely Planet, 2008, s. 308. ISBN 978-1741046090.
- ↑ a b Marsha E. Ackermann, Michael J. Schroeder, Janice J. Terry, Jiu-Hwa Lo Upshur, Mark F. Whitters: Encyclopedia of World History. T. 1. Nowy Jork: Facts on File Inc., 2008, s. 58. ISBN 978-0-8160-6386-4.
Bibliografia
edytuj- Jean-Pierre Thiollet: Je m’appelle Byblos. Paris: H&D, 2005, ISBN 2-914266-04-9.
- A. Humphreys, C. Lanigan, J. Wiliams: Bliski Wschód: Syria, Jordania i Liban; Pascal, 2001, ISBN 83-88355-52-X.
- Lista światowego dziedzictwa UNESCO
- www.middleeast.com/byblos
- Byblos through the ages, Nina Jidéjian, Beyrouth, Dar al-Machreq, 1968
- Je m’appelle Byblos, Jean-Pierre Thiollet, Paris, H & D, 2005. ISBN 2-914266-04-9.