Batalion KOP „Ostróg”
Batalion KOP „Ostróg” – pododdział piechoty, podstawowa jednostka taktyczna Korpusu Ochrony Pogranicza.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rozformowanie |
1939 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr piech. Władysław Kasza |
| Działania zbrojne | |
| Kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Kryptonim |
103[a] |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Geneza
edytujDo czasu zakończenia wojny polsko-bolszewickiej, czyli do jesieni 1920, wschodnią granicę państwa polskiego wyznaczała linia frontu. Dopiero zarządzeniem z 6 listopada 1920 utworzono Kordon Graniczny Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. W połowie stycznia 1921 zmodyfikowano formę ochrony granicy i rozpoczęto organizowanie Kordonu Granicznego Naczelnego Dowództwa WP. Obsadzony on miał być przez żandarmerię polową i oddziały wojskowe[3]. Latem 1921 ochronę granicy wschodniej postanowiło powierzyć Batalionom Celnym[4]. W Ostrogu rozmieszczono dowództwo i pododdziały sztabowe 35 batalionu celnego. W drugiej połowie 1922 przeprowadzono kolejną reorganizację organów strzegących granicy wschodniej[5]. 1 września 1922 bataliony celne przemianowano na bataliony Straży Granicznej[6]. W rejonie odpowiedzialności przyszłego batalionu KOP „Ostróg” służbę graniczną pełniły pododdziały 35 batalionu Straży Granicznej. Już w następnym zlikwidowano Straż Graniczną, a z dniem 1 lipca 1923 pełnienie służby granicznej na wschodnich rubieżach powierzono Policji Państwowej[7]. W sierpniu 1924 podjęto uchwałę o powołaniu Korpusu Ochrony Pogranicza – formacji zorganizowanej na wzór wojskowy, a będącej etacie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[8].
Formowanie i zmiany organizacyjne
edytujNa posiedzeniu Politycznego Komitetu Rady Ministrów, w dniach 21-22 sierpnia 1924, zapadła decyzja powołania Korpusu Wojskowej Straży Granicznej. 12 września 1924 Ministerstwo Spraw Wojskowych wydało rozkaz wykonawczy w sprawie utworzenia Korpusu Ochrony Pogranicza[9], a 17 września instrukcję określającą jego strukturę[10]. W grudniu 1924 przystąpiono do formowania nie przewidzianego planem organizacji 11 batalionu granicznego[11]. 16 i 17 stycznia dowódca Korpusu nr II, dowódca 13 DP i dowódca 1 Brygady KOP dokonali inspekcji formującego się w Dubnie 11 batalionu OP[12]. 25 stycznia 1925 sformowany już batalion wyruszył z Dubna do Mizocza celem objęcia służby granicznej[13]. Dowództwo rozlokowało się w Mizoczu w budynku prywatnym[14]. Jednostka została podporządkowana dowódcy 1 Brygady Ochrony Pogranicza w Zdołbunowie. Zadaniem batalionu była ochrona odcinka granicy z ZSRR na terenie ówczesnego województwa wołyńskiego. Długość ochranianego przez batalion odcinka granicy wynosiła 61 kilometrów, przeciętna długość pododcinka kompanijnego to 20 kilometry, a strażnicy 5 kilometrów. Odległość dowództwa batalionu od dowództwa brygady wynosiła 17 kilometrów[15].
W ramach 1 Brygady OP zorganizowano Szkołę Podoficerów Zawodowych Piechoty w Ostrogu, która wchodziła w skład 11 batalionu granicznego[16].
W lipcu 1929 przyjęto zasadę, że bataliony przyjmą nazwę miejscowości będącej miejscem ich stacjonowania[17]. Obok nazwy geograficznej, do 1931 stosowano również numer batalionu[18]. Na przełomie września i października 1929 dowództwo batalionu przeniesiono z Mizocza do Ostroga[19]. W tym czasie batalion na uzbrojeniu posiadał 802 karabiny Berthier wz.1916, 52 ręczne karabiny maszynowe Chauchat wz. 1915 i 2 ciężkie karabiny maszynowe wz.1914[20].
W wyniku reorganizacji batalionu w 1931, w miejsce istniejących plutonów karabinów maszynowych, utworzono kompanię karabinów maszynowych. Rozwinięto też kadry kompanii szkolnej do pełnoetatowej kompanii odwodowej[21]. Po przeprowadzonej reorganizacji „R.2” batalion składał się z dowództwa batalionu, plutonu łączności, kompanii karabinów maszynowych, kompanii odwodowej i trzech kompanii granicznych[22]. W listopadzie 1936 batalion etatowo liczył 20 oficerów, 64 podoficerów, 23 nadterminowych i 546 żołnierzy służby zasadniczej[b].
Rozkazem dowódcy KOP z 23 lutego 1937 została zapoczątkowana pierwsza faza reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza „R.3”[24]. Batalion otrzymał nowy etat i został włączony w skład pułku KOP „Zdołbunów”. Był jednostką administracyjną dla szwadronu kawalerii KOP „Mizocz”, posterunku żandarmerii KOP „Ostróg”, komendy powiatu pw KOP „Zdołbunów”[25]. W wyniku realizacji drugiej fazy reorganizacji KOP, latem 1937 obsada strażnicy „Badówka” 1 kompanii granicznej „Kurchany” rozmieszczona została w Bloku Mohylany jako strażnica „Blok Muchylany”[26]. Budynki likwidowanej strażnicy „Kuraż” nakazano rozebrać[27]. Z dniem 15 maja 1939 batalion stał się oddziałem gospodarczym. Stanowisko kwatermistrza batalionu przemianowane zostało na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu do spraw gospodarczych, płatnika na stanowisko oficera gospodarczego, zastępcy oficera materiałowego dla spraw uzbrojenia na zbrojmistrza, zastępcy oficera materiałowego dla spraw żywnościowych na oficera żywnościowego[28].
Zmobilizowany batalion został włączony w struktury rezerwowej 38 Dywizji Piechoty jako II batalion 98 pułku piechoty[29], dzieląc losy innych jednostek armii Karpaty.
Po odejściu batalionu przeznaczonego dla 38 Dywizji Piechoty garnizon jednostki w Ostrogu wyposażył i doprowadził do stanu etatowego (poprzez wcielenie nowych rekrutów i rezerwistów) jednostkę na nowo od podstaw. Batalion wszedł w skład pułku KOP „Równe” i po 17 września 1939 brał udział w obronie ówczesnej wschodniej granicy państwa przed radzieckim agresorem.
Służba graniczna
edytujBatalion graniczny był podstawową jednostką taktyczną Korpusu Ochrony Pogranicza przeznaczoną do pełnienia służby ochronnej na powierzonym mu odcinku granicy polsko-radzieckiej, wydzielonym z pasa ochronnego brygady. Odcinek batalionu dzielił się na pododcinki kompanii, a te z kolei na pododcinki strażnic, które były „zasadniczymi jednostkami pełniącymi służbę ochronną”, w sile półplutonu. Służba ochronna pełniona była systemem zmiennym, polegającym na stałym patrolowaniu strefy nadgranicznej i tyłowej, wystawianiu posterunków alarmowych, obserwacyjnych i kontrolnych stałych, patrolowaniu i organizowaniu zasadzek w miejscach rozpoznanych jako niebezpieczne, kontrolowaniu dokumentów i zatrzymywaniu osób podejrzanych, a także utrzymywaniu ścisłej łączności między oddziałami i władzami administracyjnymi[30][31]. Batalion graniczny KOP „Ostróg” w 1934 ochraniał odcinek granicy państwowej szerokości 78 kilometrów 062 metrów[32]. Po odtworzeniu w 1939, batalion ochraniał granicę długości 82 kilometrów 196 metrów[33].
Bataliony sąsiednie:
Walki batalionu
edytujWalki o strażnice:
Batalion graniczny kpt. Sylwestra Trojanowskiego, atakowany przez jednostki 8 Korpusu Strzelców, po stoczeniu prawdopodobnie krótkiej walki, poddał się[34]. Obsada strażnicy „Ostróg” otworzyła ogień do piechoty nieprzyjaciela. W chwili, kiedy sowieci użyli czołgów, KOP-iści wycofali się[35]. Pododdziały batalionu wraz z dowództwem batalionu poddały się bez walki. Sowieci wzięli do niewoli 80 żołnierzy, w tym dowódcę batalionu kpt.Trojanowskiego.
Z Ostroga zdołał wycofać się wraz z grupą 36 żołnierzy, dowódca 3 plutonu kompanii odwodowej ppor. rez. Mieczysław Kowalski. Dowódca plutonu tak relacjonuje przebieg zdarzeń[35]:
Dnia 16 września objąłem służbę oficera służbowego batalionu. Wywiad nasz meldował nam, co stwierdziły też posterunki graniczne, że Rosjanie koncentrują ogromne siły wszelkiego rodzaju broni zmotoryzowanej tuż za granicą naszego odcinka [...]. Dopiero po trzeciej z rana 17 września telefonowano z posterunków granicznych, że Rosjanie przekroczyli granicę w wielu punktach. Rakiety czerwone oznajmiały nam broń pancerną, a strzały karabinowe świadczyły o toczącej się walce. Zawiadomiłem dowódcę batalionu. Zatelefonowałem do Równego, do d-twa gen. Smorawińskiego, od którego to otrzymałem następującą odpowiedź: „Żadnej walki nie przyjmować. Ja o zamiarach Rosji nic nie wiem, nie możemy posądzić ZSRR o agresję”. Powtórzyłem rozkaz ten kpt. Trojanowskiemu.
Struktura organizacyjna batalionu
edytuj
Organizacja batalionu w 1934[32]:
- dowództwo batalionu
- pluton łączności
- kompania odwodowa
- kompania karabinów maszynowych
- 1 kompania graniczna KOP „Kurhany”
- 2 kompania graniczna KOP „Hłuboczek”
- 3 kompania graniczna KOP „Nowomalin”
Wykaz kompanii i strażnic przed 1937 rokiem[36]
- 1 kompania „Hłuboczek”
- strażnica KOP „Majków”
- strażnica KOP „Barszczówka”
- strażnica KOP „Kuraż”
- strażnica KOP „Baranówka”
- strażnica KOP „Moszczenica”
- 2 kompania „Kurhan”
- strażnica KOP „Badówka”
- strażnica KOP „Mohylany”
- strażnica KOP „Wielborno”
- 3 kompania „Nowomalin”
- strażnica KOP „Międzyrzec Bor.”
- strażnica KOP „Stojło”
- strażnica KOP „Bołotkowce”
Żołnierze batalionu
edytuj| stopień | imię i nazwisko | okres pełnienia służby | kolejne stanowisko |
|---|---|---|---|
| mjr piech. | Władysław Kasza | 25 X 1924 - 23 XII 1927 | dowódca III/25 pp[37][38] |
| mjr / ppłk dypl. | Tadeusz Trapszo | 1927 – 1931 | zastępca dowódcy 4 pp Leg. |
| mjr / ppłk piech. | Andrzej II Bogacz | 31 III 1930 – 15 III 1932 | zastępca dowódcy 83 pp |
| ppłk piech. | Władysław Smereczyński | 15 III 1932 – 1 III 1937 | zastępca dowódcy 19 pp |
| mjr piech. | Jan IV Lachowicz | 10 VI 1938[39] – IX 1939 | dowódca II/98[39] |
| kpt. | Sylwester Trojanowski | IX 1939[33] |
Obsada personalna we wrześniu 1928[19]:
- dowódca batalionu – ppłk SG Tadeusz Trapszo
- adiutant batalionu – kpt. Kazimierz Bolesławski
- kwatermistrz – mjr Leon Schulz
- płatnik – por. Henryk Szurlej
- oficer materiałowy – kpt. Mieczysław Nowotarski
- oficer żywnościowy – por. Edmund Szudarek
- oficer wywiadowczy – por. Tomasz Reutt
- oficer administracyjny – por. Marian Witkowski
- lekarz – kpt. Wacław Pancerzyński
- oficer łączności – por. Mateusz Zacharuk
- dowódca kompanii szkolnej – kpt. Wawrzyniec Matys
- dowódca 1 kompanii granicznej – wz. por. Józef Wejsbach
- dowódca 2 kompanii granicznej – kpt. Czesław Szymanowski
- dowódca 3 kompanii granicznej – kpt. Ludwik Nowakowski
Obsada personalna w październiku 1934[40]:
- dowódca batalionu – mjr Władysław Smereczyński
- adiutant batalionu – kpt. Leon Kardaś
- kwatermistrz – kpt. Wilhelm Wittlin
- oficer materiałowy – por. Feliks Stryczniewicz
- oficer żywnościowy – por.
- płatnik – por. Mieczysław Nowotarski
- lekarz – mjr Rudolf Sołtysik
- dowódca plutonu łączności – por. Włodzimierz Wojciechowski
- dowódca kompanii odwodowej – kpt. Zdzisław Szafran
- dowódca kompanii karabinów maszynowych – kpt. Franciszek Gawrych
- dowódca 1 kompanii granicznej – kpt. Romuald Borysowicz
- dowódca 2 kompanii granicznej – kpt. Henryk Jurczyński
- dowódca 3 kompanii granicznej – kpt. Zygmunt Barcik
- komendant powiatowy PW – por. Stefan Zieliński
Obsada personalna batalionu w czerwcu 1939[41]:
- dowódca batalionu – mjr Jan IV Lachowicz
- adiutant batalionu – kpt. Eugeniusz Władysław Tkaczek[c]
- komendant pow. PW „Zdołbunów” – kpt. Stefan Aleksander Zieliński[d]
- dowódca 1 kompanii granicznej – kpt. Henryk Jurczyński[e]
- dowódca 2 kompanii granicznej – por. Kazimierz Stanisław Fedorowicz[f]
- dowódca 3 kompanii granicznej – kpt. Franciszek Emil Schubert[g]
- dowódca kompanii odwodowej – kpt. Bolesław Brymora[h]
- dowódca kompanii karabinów maszynowych – por. Franciszek Ciszek[i]
- dowódca plutonu łączności – por. Leon Jodko[j]
Żołnierze batalionu – ofiary zbrodni katyńskiej
edytujBiogramy zamordowanych znajdują się na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego[49]
| Nazwisko i imię | stopień | zawód | miejsce pracy przed mobilizacją | zamordowany |
|---|---|---|---|---|
| Cholewiak Władysław | podporucznik rezerwy | nauczyciel | Katyń | |
| Domański Eugeniusz | podporucznik rezerwy | Katyń | ||
| Drop Edmund Zygmunt | podporucznik rezerwy | nauczyciel, mgr | kierownik Szkoły Dokształcającej w Ostrogu | Katyń |
| Jurczyński Henryk[50] | kapitan | żołnierz zawodowy | Katyń | |
| Plis Józef[51] | porucznik | żołnierz zawodowy | Katyń | |
| Rüdiger Kazimierz[52] | kapitan lekarz | żołnierz zawodowy | Katyń | |
| Tarnowski Zygmunt[53] | chorąży | żołnierz zawodowy | Katyń | |
| Trojanowski Sylwester | kapitan | żołnierz zawodowy | Katyń | |
| Nowotarski Mieczysław[54] | kapitan w st. sp. | żołnierz zawodowy | Charków | |
| Bydliński Aleksander[55] | chorąży | żołnierz zawodowy | strażnica Mizocz | Kalinin |
| Tylicki Roman | rolnik | kompania graniczna KOP „Nowomalin” | Kalinin |
Uwagi
edytuj- ↑ Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP[1].
- ↑ Wykaz stanów etatowych oficerów, podoficerów i żołnierzy KOP przesłanych przez ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna ze sztabu KOP do I oficera do zleceń GISZ płk. dypl. Kazimierza Glabisza[23].
- ↑ Eugeniusz Władysław Tkaczek, kpt. piech., w KOP od 1937. Do mobilizacji adiutant baonu KOP „Ostróg”. We wrześniu 1939 adiutant II batalionu piechoty 98 pułku piechoty[42].
- ↑ Stefan Aleksander Zieliński, kpt. piech., w KOP od 1934. Do mobilizacji komendant powiatowy PW „Zdołbunów”. Przydział mobilizacyjny nieznany[42].
- ↑ Henryk Jurczyński (1900-1940), kpt. piech., w KOP od 1934. Do mobilizacji dowódca 1 kompanii granicznej „Kurhany” baonu KOP „Ostróg”. We wrześniu 1939 na dotychczas zajmowanym stanowisku. Więzień obozu w Kozielsku. Zamordowany przez NKWD.[43].
- ↑ Kazimierz Stanisław Fedorowicz, kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca 2 kompanii granicznej „Hłuboczek” baonu KOP „Ostróg”. We wrześniu 1939 dowódca 6 kompanii II batalionu piechoty 98 pułku piechoty[44].
- ↑ Franciszek Emil Schubert (1900-1939), kpt. piech., w KOP od 1934. Do mobilizacji dowódca 3 kompanii granicznej „Nowomalin” baonu KOP „Ostróg”. We wrześniu 1939 dowódca 4 kompanii piechoty II batalionu piechoty 98 pułku piechoty. Poległ 21 września w trakcie walk z Niemcami pod Hołoskiem[45].
- ↑ Bolesław Brymora, kpt. piech., w KOP od 1938. Do mobilizacji dowódca kompanii odwodowej baonu KOP „Ostróg”. We wrześniu 1939 dowódca 5 kompanii piechoty II batalionu piechoty 98 pułku piechoty[46].
- ↑ Franciszek Ciszek, por. piech., w KOP od 1936. Do mobilizacji dowódca kompanii ckm baonu KOP „Ostróg”. Przydział mobilizacyjny nieznany[47].
- ↑ Leon Jodko (1905-1940), kpt. łącz., w KOP od 1937. Do mobilizacji dowódca plutonu łączności baonu KOP „Ostróg”. Przydział mobilizacyjny nieznany. Więzień obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD[48].
Przypisy
edytuj- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 426.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 56-58.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 59-63.
- ↑ Polak 1999 ↓, s. 6.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 76.
- ↑ Prochwicz i Kępa 2003 ↓, s. 20.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 94-101.
- ↑ Grochowski (red.) 1994 ↓, s. 7.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 11-12.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 111.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 19.
- ↑ Meldunki sytuacyjne KOP ↓, s. 8/25.
- ↑ Meldunki sytuacyjne KOP ↓, s. 15/25.
- ↑ Wykaz L.dz.KOP 272/1.Br.Op.Wyszk. ↓.
- ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 3/1928.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 54.
- ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 34.
- ↑ Wiśniewska i Promińska 2013 ↓, s. 2.
- ↑ a b Obsada oficerska bg „Ostróg” ↓.
- ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 101.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 44.
- ↑ Zarządzenie nr L.dz.4160/Tjn.Og.Org/31 ↓, s. 3.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 371.
- ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 157.
- ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 3 zał. 47.
- ↑ Zarządzenie nr L.3300/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 21/1.
- ↑ Zarządzenie nr L.4630/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 25/3.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 624 i 630.
- ↑ Prochwicz i 4/1994 ↓, s. 9.
- ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 3-4.
- ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 21.
- ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 306.
- ↑ a b Prochwicz 2003 ↓, s. 168.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 207.
- ↑ a b Prochwicz 2003 ↓, s. 208.
- ↑ Szubański 1993 ↓, s. 278.
- ↑ Jaskulski 2013 ↓, s. 185.
- ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 34.
- ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 675.
- ↑ Obsada oficerska bg „Rokitno” ↓.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 656.
- ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 754.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 723.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 716.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 746.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 712.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 713.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 722.
- ↑ Księgi Cmentarne – biogramy oficerów.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 1408.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 2897.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 3206.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 3803.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 6657.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 8238.
Bibliografia
edytuj- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Stanisław Falkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza. W pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej 1924-1925. 1925. [dostęp 2016-01-30].
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Lech Grochowski (red.): Korpus Ochrony Pogranicza w 70 rocznicę powstania. Materiały z konferencji popularnonaukowej. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1994.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. WarszawaPułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 8388067488.
- Waldemar Jaskulski: Generał brygady Józef Konstanty Olszyna-Wilczyński (1890-1939). Włocławek: Expol, 2013. ISBN 978-83-60541-09-8.
- Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T. 1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
- Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757.
- Jerzy Prochwicz, Andrzej Konstankiewicz, Jan Rutkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Barwa i Broń, 2003. ISBN 83-900217-9-4.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Rajmund Szubański. Bataliony, kompanie, strażnice KOP. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (145), 1993. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Iwona Wiśniewska, Katarzyna Promińska: Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Brygada Korpusu Ochrony Pogranicza «Wilno»”. Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2013.
- Graficzny wykaz budynków zajmowanych przez oddziały 1 Brygady KOP nr L.dz.KOP 272/1.Br.Op.Wyszk. → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
- Komunikaty dyslokacyjne Korpusu Ochrony Pogranicza z lat 1927 (z uzupełnieniami i poprawkami), 1928, 1932, 1934 (z uzupełnieniami i poprawkami) i 1938 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn.177/143 do 177/149.)
- Meldunki sytuacyjne dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn.177/217.)
- Wykaz zmian stanu oficerów batalionu granicznego KOP „Rokitno” w latach 1927–1934 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
- Wykaz zmian stanu oficerów batalionu granicznego KOP „Ostróg” w latach 1928–1934 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn.184/88.)
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza R.142.R.2 w sprawie reorganizacji batalionów Korpusu Ochrony Pogranicza i Centralnej Szkoły Podoficerskiej („R.2”) nr L.dz.4160/Tjn.Og.Org/31 z 21 sierpnia 1931. (sygn.177/133.)
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza sprawie reorganizacji pododdziałów w batalionach i CSP(„R.3” II Faza) nr L.3300/Tjn.Og.Org/37 z 17 lipca 1937. (sygn.177/132.)
- Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937. (sygn.177/132.)
- Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” II Faza. część III) nr L.4630/Tjn.Og.Org/37 z 31 sierpnia 1937.