Artur Hulej
Artur Hulej vel Artur Gulej[1] (ur. 2 lutego?/15 lutego 1901 w Jekaterynosławiu, zm. 23 września 1951 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 lutego 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 września 1951 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Pomorska Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca artylerii dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujSyn Karola i Marii z Sobierajskich. Od 1919 żołnierz Armii Czerwonej, ukończył kurs młodszych dowódców artylerii w Smoleńsku jako dowódca plutonu. Brał udział w wojnie domowej w Rosji, w walce przeciwko armii Denikina. W 1927 ukończył kurs dowódczy w Wyższej Szkole Wojskowej w Kijowie. Od 1930 dowódca dywizjonu, od 1936 wykładowca w oficerskiej szkole piechoty. W 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia.
Od 1939 ponownie w służbie czynnej. W latach 1937–1940 zaocznie studiował w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. Następnie został szefem sztabu dowództwa artylerii 30. Dywizji Piechoty. W 1941 dowódca artylerii 51, a następnie 30. Dywizji Piechoty. 21 marca 1942 roku został mianowany pułkownikiem[2]. W październiku 1941, w lipcu 1942 i w lipcu 1943 ranny w walkach z Niemcami, w tym za ostatnim razem ciężko.
20 grudnia 1943 roku, po wyleczeniu ran, został skierowany do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR na stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W czerwcu 1944 roku został dowódcą 5 Brygady Artylerii Ciężkiej. Od 26 czerwca 1944 komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 1 w Nowogrodzie Wołyńskim, a następnie w Chełmie. 3 listopada 1944 roku Krajowa Rada Narodowa mianowała go generałem brygady[3][4]. Od maja 1945 komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2 w Toruniu. 11 lipca 1946 roku został mianowany generałem majorem[2]. 19 sierpnia 1946 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, a 1 grudnia 1947 roku komendantem Wyższej Szkoły Artylerii w Toruniu. W 1951 roku został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Wojsk Pancernych do spraw artylerii[3].
Zmarł 23 września 1951 roku w Warszawie. Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-26)[5].
Życie prywatne
edytujOd 1924 żonaty z Barbarą z domu Czechowską, nauczycielką szkoły powszechnej. Małżeństwo miało dwie córki[6][5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)[7]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
- Medal „Za obronę Kaukazu” (ZSRR)
Przypisy
edytuj- ↑ Szczurowski 1996 ↓, s. 48.
- ↑ a b Szczurowski 1996 ↓, s. 50.
- ↑ a b Nalepa 1995 ↓, s. 173.
- ↑ Szczurowski 1996 ↓, s. 50, wg autora mianowany 4 listopada 1944 roku.
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 540.
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.
Bibliografia
edytuj- Edward Jan Nalepa: Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08353-3.
- Maciej Szczurowski: Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943–1945. Słownik biograficzny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996. ISBN 83-87103-08-X.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 538–540.