Alfred Bentkowski

Alfred Bentkowski (ur. 3 czerwca 1813 w Warszawie, zm. 26 lutego 1850 w Rzymie) – lekarz, duchowny katolicki.

Alfred Bentkowski

Alfred Feliks Bronisław Bentkowski

Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1813 Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1850 Rzym
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Zgromadzenie Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa
Prezbiterat	24 grudnia 1848

Życiorys

Nauka, młodość i praca zawodowa

Alfred był najstarszym synem profesora Liceum Warszawskiego i Uniwersytetu Warszawskiego Feliksa Bentkowskiego i Emilii z Zajdlerów. Po ukończeniu Liceum Warszawskiego zapisał się na Uniwersytet Warszawski w 1830 roku; zamierzał początkowo zostać prawnikiem i słuchał wykładów prawa rzymskiego, historii i antropologii. Po wybuchu powstania listopadowego przerwał studia i wstąpił w szeregi wojsk powstańczych, gdzie służył w gwardii honorowej gen. Chłopickiego i później w artylerii. Wraz z korpusem generała Antoniego Giełguda przekroczył w lipcu 1831 granicę Prus Wschodnich i dostał się do obozu dla jeńców wojennych. Wkrótce uwolniony, udał się do Królewca i podjął studia medyczne na tamtejszym uniwersytecie, które ukończył w r. 1836, otrzymując doktorat medycyny i chirurgii (na podstawie rozprawy Analecta de morbis quibusdam pectoris, poświęconej chorobom dróg oddechowych: zapaleniu krtani, tchawicy i oskrzeli oraz gruźlicy płuc). W latach królewieckich był też słuchaczem wykładów z filozofii i logiki Johanna Friedricha Herbarta. Osiedlił się jako lekarz w Poznaniu w 1836 roku, gdzie zaprzyjaźnił się z Karolem Marcinkowskim i zyskał duże wzięcie, m.in. jako doktor, który za darmo leczył ubogich. W 1843 ogłosił na łamach „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” rozprawę O elektryczności jako środku lekarskim.

Bentkowski był oponentem pracy doktorskiej Roberta Remaka i jemu też Remak poświęcił swoją pracę(Amico suo dignissimo Alfredo de Bentkowski).

Życie zakonne

W roku 1843, pod wpływem zakonnika Zmartwychwstańców Piotra Semenenki Bentkowski porzucił wbrew radom Marcinkowskiego życie świeckie i udał się do Rzymu, gdzie wstąpił do klasztoru tej kongregacji. Działał tam także w swym zawodzie, lecząc m.in. sławną matkę Makrynę Mieczysławską.

Po odbyciu studiów teologicznych święcenia kapłańskie otrzymał w Wigilię 1848 roku i został kapelanem przy kościele Andrzeja Apostoła i Klaudiusza, patrona Burgundii. 14 miesięcy później zmarł na gruźlicę płuc. Pochowany został w Rzymie i upamiętniony na nagrobku rodziców (zm. oboje 1852) na warszawskich Powązkach (16, VI).

Zobacz też

• Aleksander Jełowicki

Bibliografia

• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski w Warszawie 1851-1890, Warszawa 1982
• Adam Wrzosek, Alfred Bentkowski, w: Polski Słownik Biograficzny, tom I, Polska Akademia Umiejętności, Kraków 1935, s. 439–400
• Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1977, s. 9
• Andrzej Skrobacki, Polacy na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Królewcu, Wydawnictwo „Pojezierze”, Olsztyn 1969, s. 54–55