Wikipedia

Adam Słomka

polski polityk

Adam Andrzej Słomka (ur. 23 listopada 1964 w Cieszynie[1]) – polski polityk, działacz opozycji demokratycznej w PRL, w latach 1991–2001 poseł na Sejm I, II i III kadencji. Kandydat na urząd prezydenta RP w wyborach w 2005.

Adam Słomka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1964
Cieszyn

Zawód, zajęcie

polityk

Stanowisko

poseł na Sejm I, II i III kadencji (1991–2001)

Partia

KPN (1980–1996)
PUP (1993)
KPN-OP/KPN-Ojczyzna (1996–2000)
KPN-OP (2000–2007)
PK-GiP (2005–2007)

Odznaczenia
Odznaka pamiątkowa „Złota Odznaka Za Zasługi dla Konfederacji Polski Niepodległej”
Odznaka honorowa „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys

edytuj

PRL

edytuj

Od początku lat 80. związany z Konfederacją Polski Niepodległej i jej organizacją młodzieżową[2][3]. W stanie wojennym został internowany w sierpniu 1982, następnie w październiku 1982 tymczasowo aresztowany. Został wówczas skazany na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na pięcioletni okres próby. Zwolniony w listopadzie 1982, następnie z powodów politycznych usunięto go ze szkoły średniej. W 1983 zatrudniony w chorzowskim Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku[2].

W grudniu 1984 wybrany do rady politycznej KPN[4]. W marcu 1985 ponownie tymczasowo aresztowany za działalność w Konfederacji Polski Niepodległej, następnie w tzw. drugim procesie KPN skazany na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zwolnienie uzyskał we wrześniu 1986[5]. W tym samym roku matka Adama Słomki została potrącona śmiertelnie w centrum Katowic przez samochód, którym kierował Zygmunt Zygadło (zastępca komendanta wojewódzkiego MO, odpowiadający za SB)[3]. We wrześniu 1988 za udział w protestach w śląskich kopalniach Adam Słomka został skazany przez kolegium ds. wykroczeń na 3 tygodnie aresztu[2]. Był jednym z organizatorów i przemawiających w czasie manifestacji 11 listopada 1988 w Katowicach, zaatakowanej przez funkcjonariuszy MO, ZOMO i SB[6]. Do końca lat 80. współpracował z różnymi grupami opozycyjnymi, m.in. z Solidarnością Walczącą. Brał udział w redagowaniu i wydawaniu czasopism drugiego obiegu[2].

W 1989 kandydował z ramienia KPN w wyborach do Sejmu kontraktowego; otrzymał 9405 głosów (5,98%)[7][8].

III Rzeczpospolita

edytuj

W 1990 został dziennikarzem „Trybuny Śląskiej” i legalnie już wydawanego „Konfederata Śląskiego”. Koordynował prowadzone przez działaczy KPN okupacje budynków zajmowanych przez PZPR i jej satelickie organizacje. W latach 1990–1994 zasiadał w radzie miejskiej Katowic. W 1991 objął funkcję wiceprzewodniczącego KPN[2].

W latach 1991–2001 sprawował mandat posła na Sejm I, II i III kadencji. Był wybierany w okręgach katowickich: nr 36 i nr 16. W 1991 i 1993 mandat uzyskiwał z listy KPN, zaś w 1997 z listy AWS. Brał udział w pracach m.in. Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego oraz sejmowej Komisji Integracji Europejskiej[1]. Reprezentował krajowy parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy[9].

Był inicjatorem powoływania ugrupowań wyborczych o nazwach podobnych do innych formacji – w 1993 zarejestrował Polską Unię Pracujących, a w 1997 zainicjował utworzenie Krajowego Porozumienia Emerytów i Rencistów Rzeczypospolitej Polskiej[10].

W 1996 zwołał kongres nadzwyczajny KPN, którego decyzje zostały sądownie unieważnione. Dokonał wówczas rozłamu w partii, powołując Konfederację Polski Niepodległej – Obóz Patriotyczny (przemianowaną w 1999 w KPN-Ojczyzna). Wprowadził KPN-OP do Akcji Wyborczej Solidarność, w której pełnił funkcję wiceprzewodniczącego. W 1998 został wykluczony z KP AWS za działania przeciwko rządowi Jerzego Buzka[11].

W 2000 ukończył pedagogikę pracy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie[1][2]. W tym samym roku po utracie przywództwa w KPN-Ojczyzna utworzył ponownie partię o nazwie KPN-OP[12]. W 2001 znalazł się poza parlamentem, zaczął zawodowo zajmować się składaniem i naprawą komputerów[10].

Pozostał jednocześnie aktywnym politykiem, organizując różne inicjatywy polityczne i bez powodzenia kandydując w kolejnych wyborach. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 zorganizował komitet Konfederacja Ruch Obrony Bezrobotnych; otwierał jego listę w okręgu śląskim[13]. W wyborach parlamentarnych w 2005 kandydował do Sejmu w okręgu katowickim jako lider listy ugrupowania Polska Konfederacja – Godność i Praca[14]. Zgłosił także swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich w tym samym roku z ramienia Konfederacji Polski Niepodległej – Obóz Patriotyczny. Poparcia udzieliły mu Forum Przedsiębiorców Polskich, Krajowa Wspólnota Emerytów, Rencistów i Kombatantów, Ogólnopolski Ruch Obrony Bezrobotnych, Stronnictwo Polska Racja Stanu i Porozumienie Organizacji Niepodległościowych. Jego komitet wyborczy został zarejestrowany 18 lipca 2005. W wyborach zajął ostatnie (12.) miejsce z poparciem 8895 wyborców (0,06%)[15]. Kandydował także bezskutecznie w 2007 (z ramienia KPN-OP) i 2011 (z ramienia komitetu Konfederacja Godność i Praworządność) do Senatu[16][17], a w 2010 (z listy Polskiego Kierunku) i 2014 (z listy Oburzonych) do sejmiku śląskiego[18][19]. W wyborach prezydenckich w 2010 był pełnomocnikiem wyborczym Kornela Morawieckiego[20]. W 2018 kandydował bez powodzenia na radnego i prezydenta Katowic z ramienia komitetu Konfederacja – Ruch Kontroli Władzy[21], z poparciem Wolnych i Solidarnych (w głosowaniu na prezydenta zajął 5. miejsce wśród 7 kandydatów z wynikiem 1,79% głosów[22]).

W 2022, po rozpoczęciu przez Rosję inwazji na Ukrainę, zorganizował grupę ochotników (która przyjęła nazwę Legion Polski), która w marcu tegoż roku udała się na Ukrainę w celu wsparcia wojsk ukraińskich i pomocy ludności cywilnej[23].

Postępowania sądowe

edytuj

W 2006 został tymczasowo aresztowany pod zarzutem kierowania zorganizowaną grupą dokonującą przestępstw przeciwko wyborom, według prokuratora miał kierować procederem fałszowania podpisów pod listami poparcia na potrzeby wyborów w 2005[24]. Polityk nie przyznał się do sprawstwa, został zwolniony po kilkunastu dniach, gdy sąd okręgowy uwzględnił jego zażalenie[25]. Śledztwo w tej sprawie trwało kilka lat, w 2011 przedstawiono mu ponownie zarzuty[26].

W 2010 prokurator zarzucił Adamowi Słomce nakłanianie do pobicia sędziego. Polityk miał tego dokonać w 2008 w jednostce penitencjarnej, w której został osadzony na kilkanaście dni z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie w innym postępowaniu cywilnym[27]. W toku procesu karnego Adam Słomka również nie stawiał się na rozprawy i zarządzone badania sądowo-psychiatryczne, co skutkowało tymczasowym aresztowaniem na 14 dni i poszukiwaniem go listem gończym[28][29]. W sprawie tej w 2015 Adam Słomka został prawomocnie uniewinniony[27].

W 2012 Sąd Okręgowy w Warszawie ukarał go karą porządkową 14 dni pozbawienia wolności za naruszenie powagi i porządku czynności sądowych przed ogłoszeniem wyroku w sprawie inicjatorów stanu wojennego[30]. 6 grudnia 2018 Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu wydał wyrok[31] stwierdzający naruszenie przez Polskę w tej sprawie art. 6 (prawa do rzetelnego procesu) i art. 10 (wolności słowa) EKPC[31][32]. W procesie przed trybunałem Adama Słomkę reprezentował senator KP PiS Zbigniew Cichoń[32].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2016-10-22].
  2. ↑ a b c d e f Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2016-10-22].
  3. ↑ a b Słomka do bicia. newsweek.pl, 16 grudnia 2008. [dostęp 2016-10-22].
  4. ↑ 35. rocznica powstania Konfederacji Polski Niepodległej. dzieje.pl, 1 września 2014. [dostęp 2016-10-22].
  5. ↑ Sąd: IPN ma wszcząć śledztwo ws. działań wobec Adama Słomki w PRL. 3 października 2013. [dostęp 2016-10-22].
  6. ↑ Serwis Agencji Informacyjnej Solidarności Walczącej: Listopad 1988. sw.org.pl. [dostęp 2016-09-25].
  7. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 8 czerwca 1989 r. o wynikach głosowania i wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 4 czerwca 1989 r. (M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 149).
  8. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 20 czerwca 1989 r. o wynikach ponownego głosowania i wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 18 czerwca 1989 r. (M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 151).
  9. ↑ Profil na stronie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. [dostęp 2016-10-22]. (ang.).
  10. ↑ a b Przemysław Jedlecki: Wieczny opozycjonista Adam Słomka. wyborcza.pl, 10 czerwca 2009. [dostęp 2016-10-22].
  11. ↑ Krystyna Paszkiewicz (red.): Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, s. 27–30. ISBN 83-229-2051-2.
  12. ↑ Biegiem przez partie. dziennikpolski24.pl, 10 kwietnia 2001. [dostęp 2016-10-22].
  13. ↑ Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2016-10-22].
  14. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2016-10-22].
  15. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2016-10-22].
  16. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2016-10-22].
  17. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2016-10-22].
  18. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2016-10-22].
  19. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2016-10-22].
  20. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2016-10-22].
  21. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-11-18].
  22. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-11-18].
  23. ↑ Marcin Banasik: „Legion Polski” na Ukrainie. Adam Słomka: Organizujemy pomoc i szkolimy się, żeby ruszyć na front. gazetakrakowska.pl, 22 marca 2022. [dostęp 2022-03-27].
  24. ↑ Przemysław Jedlecki: Senatorowie PiS-u ręczą za Adama Słomkę. wyborcza.pl, 24 lipca 2006. [dostęp 2016-10-22].
  25. ↑ Adam Słomka opuścił areszt. wp.pl, 3 sierpnia 2006. [dostęp 2016-10-22].
  26. ↑ Adam Słomka prawie jak gangster. tvn24.pl, 14 lipca 2011. [dostęp 2016-10-22].
  27. ↑ a b Sąd za nagranie z rozprawy opublikowane na YouTube. wyborcza.pl, 25 sierpnia 2016. [dostęp 2016-10-22].
  28. ↑ Adam Słomka z KPN poszukiwany listem gończym. dziennikzachodni.pl, 29 marca 2011. [dostęp 2016-10-22].
  29. ↑ Były kandydat na prezydenta RP zatrzymany. tvn24.pl, 2 kwietnia 2011. [dostęp 2016-10-22].
  30. ↑ 2 lata w zawieszeniu dla Kiszczaka za stan wojenny. wp.pl, 12 stycznia 2012. [dostęp 2016-10-22].
  31. ↑ a b Najnowsze orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawach polskich. ms.gov.pl, 31 grudnia 2018. [dostęp 2019-01-14].
  32. ↑ a b Wygrana Adama Słomki. 10 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-14].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Słomka&oldid=73832326”