Śląsk Austriacki
Śląsk Austriacki (niem. Österreichisch-Schlesien, cz. Rakouské Slezsko, oficjalnie Księstwo Górnego i Dolnego Śląska[1], niem. Herzogtum Ober- und Niederschlesien, czes. Vévodství Horní a Dolní Slezsko lub w skrócie Księstwo Śląska, niem. Herzogtum Schlesien[2]) – prowincja utworzona w 1742 roku z pozostałej w monarchii Habsburgów części Śląska: księstwa cieszyńskiego, państw stanowych: bielskiego, frydeckiego, frysztackiego, bogumińskiego oraz części dawnych księstw opawskiego, karniowskiego i nyskiego.
| kraj koronny | |||||
| 1742–1918 | |||||
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Siedziba | |||||
| Data powstania |
1742 | ||||
| Data likwidacji |
1918 | ||||
| Zarządzający | |||||
| Powierzchnia |
5147 km² | ||||
| Populacja (1910) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość |
147,1 os./km² | ||||
| Języki urzędowe | |||||
Położenie na mapie
| |||||
Historia
edytuj
Po trzech wojnach śląskich teren Śląska został podzielony – początkowo pokojem wrocławskim w 1742 a ostatecznie w 1763 – pomiędzy Prusy i Austrię (formalnie Królestwo Czech). Do państwa Hohenzollernów włączono większą część Śląska. Przy Habsburgach pozostały jedynie południowe fragmenty księstwa nyskiego, karniowskiego oraz opawskiego, a także niemal całe księstwo cieszyńskie. Habsburgowie stracili również ziemię kłodzką, włączoną administracyjnie do pruskiego Śląska. Pierwszym prezydentem prowincji został hrabia Fryderyk Wilhelm Haugwitz, wcześniejszy starosta generalny całego Śląska.
Śląsk Austriacki – będący częścią Korony Czeskiej, tzw. krajów Korony Świętego Wacława – miał postać dwóch terytoriów nie połączonych ze sobą – oddzielał go wąski klin graniczny Moraw w okolicach Ostrawy. W granicach księstwa znajdowały się również liczne enklawy morawskie, m.in. Ziemia Osobłoska w pobliżu Zlatých Hor, przy granicy z Prusami. Jednocześnie istniały dwie enklawy, które należały do Moraw również administracyjnie – były to miejscowości Botenwald (cz. Butovice) oraz Neu Würben (cz. Nové Vrbno). Jednocześnie jedną z enklaw morawskich (Kietrz) Habsburgowie stracili po wojnach śląskich na rzecz Prus[3].
W strukturze Kościoła katolickiego Śląsk Austriacki podzielony był pomiędzy diecezję wrocławską (obszar księstwa nyskiego na zachodzie i księstwa cieszyńskiego na wschodzie, dla którego w 1770 powstał wikariat generalny) oraz diecezji ołomunieckiej (pozostały obszar wokół Opawy i Karniowa). W powstałej po 1781 strukturze Kościoła ewangelickiego austriackiej Przedlitawii Śląsk Austriacki podlegał superintendenturze morawsko-śląskiej i powstałemu w 1807 senioratowi śląskiemu.
Część regionu położoną wokół Opawy (niem. Troppau) nazywano Śląskiem Opawskim, względnie zachodnim, natomiast wokół Cieszyna – odpowiednio Śląskiem Cieszyńskim, względnie wschodnim. Powierzchnia Śląska Austriackiego wynosiła bez enklaw morawskich 5147 kilometrów kwadratowych.
W latach 1763–1782 był jedną z samodzielnych prowincji państwa Habsburgów, a od 1860 krajem koronnym (oficjalnie pod nazwą Herzogtum Ober- und Niederschlesien – Księstwo Górnego i Dolnego Śląska) z autonomią oraz własnym sejmem krajowym. Stolicą była Opawa. Po I rozbiorze Polski cesarzowa Maria Teresa zajęła dawne Księstwa Oświęcimskie i Zatorskie i formalnie przyłączyła je do Śląska Austriackiego (będącego częścią Korony Czeskiej), przez co jego powierzchnia wzrosła o 2,5 tysiąca kilometrów kwadratowych[4]. Administracyjnie Oświęcim i Zator były jednak częścią Galicji (choć do 1860 wraz z innymi ziemiami Korony Czeskiej należały do Związku Niemieckiego)[4].
W czasie Wiosny Ludów w Cesarstwie Austriackim miały miejsce ogromne zmiany społeczno-polityczne, jak również silne ruchy narodowowyzwoleńcze. Na tej kanwie, w kwietniu 1848 w Wiedniu powstał Związek Ślązaków Austriackich. Wydarzenia te zmusiły rządzących do reform społecznych (np. zniesienie pańszczyzny 7 września 1848) i politycznych, przejawiających się m.in. w uznaniu równouprawnienia wszystkich narodów Cesarstwa (rozporządzenie 4 marca 1849). Nastąpiła również emancypacja sądownictwa i administracyjna gmin w austriackiej części Śląska i ostatecznie 30 grudnia 1849 roku wydano rozporządzenie o utworzeniu ziemi śląskiej jako osobnego kraju koronnego i Sejmu Ziemi Śląskiej z siedzibą w Opawie. Od 1866 sześciu śląskich posłów wchodziło w skład Rady Państwa w Wiedniu. Z przerwą w latach 1851–1861 Sejm Śląski działał do rozpadu cesarstwa w 1918. W 1910 roku, według spisu powszechnego 45% mieszkańców posługiwało się językiem niemieckim, następnie polskim – 33% i czeskim – 22%. Znaczna większość jako religię wyznawaną deklarowała katolicyzm[2].
Kalendarium
edytuj- 1740–1742 – I wojna śląska.
- 1740 – Król pruski Fryderyk II Wielki zajmuje większość ziem Górnego Śląska, poza księstwami cieszyńskim, opawskim i karniowskim.
- 1741, 10 czerwca – zwycięstwo pruskie nad Austrią w bitwie pod Małujowicami i zajęcie Śląska przez Prusy.
- 1742, 11 czerwca – podpisanie pokoju we Wrocławiu, na mocy którego Fryderyk II uzyskuje prawie cały Śląsk Dolny (oprócz części biskupiego księstwa nyskiego – ziemi frywałdowskiej) i większość Górnego Śląska, w tym księstwo opolskie i raciborskie.
- 1743 – obrady dwu kurialnego sejmu krajowego.
- 1751 – podział Śląska Austriackiego na obwody karniowski (cz. Krnovský kraj, niem. Jägerndorfer Kreis), opawski (cz. Opavský kraj, niem. Troppauer Kreis) i cieszyński (cz. Těšínský kraj, niem. Teschner Kreis).
- 1763 – pokój w Hubertusburgu po III wojnie śląskiej, utrwalenie granic
- 1770 – ustanowienie wikariatu generalnego austriackiej części diecezji wrocławskiej dla dwóch komisariatów: powstałego w 1642 cieszyńskiego i powstałego później w 1746 nyskiego/frywałdowskiego
- 1782 – połączenie przez cesarza Józefa II Śląska Austriackiego z Morawami, powstaje Gubernium morawsko-śląskie.
- 1783 – podział na obwody opawski i cieszyński.
- 1849 – Śląsk Austriacki zostaje wydzielony z Moraw jako kraj Monarchii austriackiej.
- 1850 – podział Śląska Austriackiego na 1 obwód, 7 powiatów politycznych (Bielsko, Bruntal, Cieszyn, Frydek, Frywałdów, Karniów, Opawa-okolice i stolica prowincji Opawa) i 22 powiaty sądowe.
- 1918, październik – Niemcy żyjący na zachodzie Śląska Austriackiego proklamują Kraj Sudetów oraz zgłaszają akces do Republiki Niemieckiej Austrii.
- 1918, grudzień – wojska czechosłowackie zajmują Kraj Sudetów.
- 1920, 28 lipca–31 lipca – Rada Ambasadorów dzieli Śląsk Cieszyński między Polskę i Czechosłowację.
- 1920 – na mocy ustaleń wersalskich Czechosłowacja obejmuje południową część powiatu raciborskiego, tzw. kraik hulczyński[5].
Granice
edytuj
Pod względem kształtowania granic Śląsk Austriacki składał się z dwóch części historycznego Śląska, rozdzielonych klinem morawskim w okolicach Ostrawy. Na terenie kraju koronnego znalazło się również 26 enklaw morawskich, które jednak administracyjnie podlegały Opawie (ale np. płacone podatki były odprowadzane na Morawy).
Sytuacja po roku 1918
edytujPo upadku Austro-Węgier w 1918 roku tereny księstwa stały się przedmiotem sporu między nowymi państwami, Polską i Czechosłowacją oraz przyczyną wojny granicznej. 23 stycznia 1919 wojska czechosłowackie wkroczyły na tereny sporne celem przyłączenia go do Czechosłowacji. Wojna graniczna trwała do 5 lutego 1919, nie przynosząc żadnej stronie jednoznacznego zwycięstwa. Podział Śląska nastąpił latem 1920 roku. W tym czasie Polska prowadziła na wschodzie wojnę z sowiecką Rosją, będąc tym samym w sporze o podział Śląska z Czechosłowacją gotowa do daleko idących kompromisów. W tej sytuacji czechosłowacki minister spraw zagranicznych Edvard Beneš osiągnął podział Śląska wzdłuż rzeki Olzy, jak również przyłączenie spornych terenów Spisza i Orawy do Czechosłowacji. 25 czerwca 1920 rada przedstawicieli państw ententy postanowiła wiążąco i bez przeprowadzenia ustalonego w 1918 r. plebiscytu wyznaczyć ostateczny przebieg granicy. Pod naciskiem aliantów 28 lipca 1920 r. Polska i Czechosłowacja podpisały układ graniczny. Konflikt graniczny był tym sposobem oficjalnie zakończony, jednak Polska nie zrezygnowała z roszczeń terytorialnych do terenów zajętych zbrojnie przez Czechosłowację. W 1938 r. na mocy postanowień konferencji monachijskiej większość terenów sudeckich Śląska przyłączono do Rzeszy, a Polska wymusiła na osłabionej Czechosłowacji zwrot Zaolzia wraz z Boguminem. W 1945 r. po II wojnie światowej przywrócono granicę z 1920 r.
Ostatecznie konflikt terytorialny pomiędzy CSRS i PRL został zakończony 2 czerwca 1958, kiedy PRL zrezygnowała z wszelkich roszczeń.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Występujące m.in. w tytulaturze cesarskiej Habsburgów.
- ↑ a b Donaumonarchie Österreich-Ungarn.
- ↑ http://geography.upol.cz/oldwww/geography/acta/07/07_01.pdf [martwy link]
- ↑ a b Renata Pysiewicz-Jędrusik, Andrzej Pustelnik, Beata Konopska, Granice Śląska, Wrocław: Rzeka, 1998, s. 28, ISBN 83-911532-0-7, OCLC 43216062.
- ↑ Marek Czapliński: Historia Śląska. Wrocław: 2002, s. 365. ISBN 83-229-2213-2.
Bibliografia
edytuj- Marzena Bogus, Kotulowie i ich działalność oświatowa na Śląsku Cieszyńskim w XIX i XX wieku, Ostrava 2006.
- Janusz Spyra, Śląsk Cieszyński pod rządami Habsburgów (1653–1848), [w:] Śląsk Cieszyński. Środowisko naturalne. Zarys dziejów. Zarys kultury materialnej i duchowej, Cieszyn.