Wikipedia

Édouard Manet

francuski malarz

Édouard Manet (ur. 23 stycznia 1832 w Paryżu, zm. 30 kwietnia 1883 tamże) – francuski malarz, prekursor impresjonizmu, ilustrator.

Édouard Manet
Ilustracja
Fotografia portretowa Maneta
(fot. Nadar, ok. 1867-1870)
Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1832
Paryż

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1883
Paryż

Narodowość

Francuz

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

realizm, impresjonizm

Ważne dzieła
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

W treści tego artykułu od 2021-11 występują prawdopodobnie wyrażenia zwodnicze, co nie jest zgodne z zasadami przyjętymi w Wikipedii.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Życiorys

edytuj

Urodził się jako pierworodny syn w zamożnej mieszczańskiej rodzinie. Jego ojciec, Auguste Manet, był prawnikiem, pełnił obowiązki szefa gabinetu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Matka, Eugénie Désirée Fournier, pochodziła z rodziny arystokratycznej, spokrewnionej ze szwedzką rodziną królewską (jej ojcem chrzestnym był król Szwecji Karol XIII). Édouard miał dwóch młodszych braci – Eugène’a i Gustave’a.

W roku 1838 rozpoczął naukę w szkole w Vaugirard, jednakże nie przykładał się do nauki. Z nadzieją na poprawę w 1842 roku został zapisany przez rodziców do Collège Rollin (jednej z renomowanych szkół w Paryżu). Tam Édouard poznał Antonina Prousta, swego późniejszego biografa. Zmiana szkoły nie zmieniła nastawienia Maneta do nauki, jednakże w tym czasie wuj Édouarda, Edmond-Édouard Fournier, dostrzegł jego talent artystyczny. Udzielał mu pierwszych lekcji rysunku, a dla zapoznawania ze sztuką zabierał go do Luwru.

Ze względu na słabe wyniki nauki w College ojciec Édouarda zdał sobie sprawę, że musi porzucić marzenia o karierze prawniczej syna i pozwolić mu wybrać szkołę. W roku 1847 Manet przystąpił do egzaminu do Wyższej Szkoły Morskiej, lecz bez powodzenia. W celu zwiększenia swych szans zgłosił się na półroczny rejs statkiem dla kandydatów do szkoły morskiej. Rejs ten jednak zniechęcił Maneta do kariery w marynarce i po kolejnym nieudanym egzaminie w roku 1849 udało mu się przekonać ojca do rozpoczęcia kariery malarza. W styczniu 1850 rozpoczął terminowanie w pracowni Thomasa Couture’a.

 
Portret rodziców Maneta

Po latach nauki chciał zaistnieć w środowisku artystycznym i szansą na to miało być zaprezentowanie swych prac na Salonie Paryskim.

Manet przez kilka ostatnich lat swojego życia cierpiał z powodu powikłań w wyniku syfilisu, na który zachorował, kiedy miał czterdzieści kilka lat.

Niedowład kończyn doprowadził do gangreny lewej stopy. Jej amputacja nie spowodowała poprawy stanu zdrowia i malarz zmarł 11 dni później, 30 kwietnia 1883 roku. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 3 maja 1883 na cmentarzu Passy. Obecni byli m.in.: Émile Zola, Alfred Stevens, Claude Monet, Edgar Degas, Paul Cézanne.

Twórczość

edytuj
Tę sekcję od 2021-11 należy dopracować:
wymaga ona znacznego rozwinięcia z ogólnym omówieniem cech malarstwa językiem encyklopedycznym.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Znaczny wpływ na twórczość Maneta miało malarstwo XVI-wiecznego twórcy ze szkoły weneckiej – Tycjana.

Uważany za jednego z prekursorów impresjonizmu, współpracował i wystawiał ze znanymi twórcami tego kierunku.

Lubił gorszyć mieszczańską publiczność. Przykładem tego może być jego obraz Śniadanie na trawie (1862–1863), uznany wówczas za skandalicznie bezwstydny, w którym mitologiczny motyw nagiej nimfy artysta prowokacyjnie wkomponował we współczesne realia, szokując odbiorców kontrastem ubrania i nagości.

Inne dzieła:

Śniadanie na trawie

edytuj
 
Śniadanie na trawie

Obraz został wystawiony w 1863 r. w Salonie Odrzuconych. Śniadanie na trawie (1862–1863) Maneta wywołało ogromne poruszenie wśród mieszkańców Paryża. Manet ukazał w nim nagą kobietę siedzącą obok dwóch modnie ubranych mężczyzn (modelami byli brat malarza Gustave oraz przyszły szwagier Ferdinand Leenhoff), kobieta (malarka Victorine Meurent) patrzyła wyzywająco na widza, scena rozgrywała się w zakątku jednego z paryskich lasków. Źródłem tych postaci był jeden z najczęściej kopiowanych obrazów Luwru – Koncert wiejski przypisywany obecnie Tycjanowi (wcześniej Giorgione) – skąd artysta wziął motyw nagiej kobiety wśród ubranych mężczyzn oraz grupa klasycznych bóstw według Rafaela (sztych Marcantonio Raimondi Sąd Parysa ok. 1520). Manet jednak nie skopiował kompozycji Rafaela, lecz wykorzystał jej ogólny zarys, transponując postacie na współczesny mu wygląd. Kompozycja Rafaela została przez Maneta wskrzeszona w sposób twórczy, co było przyczyną, że przez długi czas nie dostrzegano zapożyczenia.

Olimpia

edytuj
 
Olimpia
 
Bar Folies Bergere

Jeszcze większe poruszenie, a nawet skandal wywołał kolejny obraz Maneta zatytułowany Olimpia (1863) i przedstawiający nagą kobietę, prostytutkę, ubraną jedynie w starannie dobraną biżuterię i pantofelki zsuwające się z nóg, co było oznaką nieczystości. Kobieta patrzy wyzywającym wzrokiem na widza, a u jej stóp można zauważyć kota, który symbolizuje kobiecą zmysłowość i seksualność. Obrazem tym Manet nawiązywał do Wenus z Urbino Tycjana, tyle że Manet zmienił w swoim obrazie kilka istotnych symboli, m.in. u stóp nagiej Wenus Tycjana leży pies – symbol wierności, u stóp Olimpii natomiast łasi się kot. Do tego obrazu także pozowała Victorine Meurent.

Bar w Folies-Bergère

edytuj

Ostatnią znaczącą pracą Maneta był obraz Bar w Folies-Bergère (1882).

Obraz przedstawia pośrodku barmankę, frontalnie, stoi za ladą, w głębi w lustrze odbija się cały tłum we wnętrzu kawiarni. Tłum postaci, światło lamp, wrażenie ruchu, gwaru. Autor zwraca uwagą na przedmioty stojące na barze. W głębi w lustrze odbijają się plecy dziewczyny i stojący przed nią mężczyzna.

Zobacz też

edytuj
Wykaz literatury uzupełniającej: Édouard Manet.

Bibliografia

edytuj
  • Edouard Manet (praca zbiorowa). Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy, t. 14. Poznań: Polskie Media Amer. Com, 2006, ISBN 83-7425-540-4

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Édouard_Manet&oldid=71986257”