ponchon

Occitan

Etimologia

Derivat d’un vèrb del latin popular punctiare, « fissar ».

Prononciacion

/punˈt͡ʃu/, /punˈt͡ʃu/

Nom comun

Declinason
Dialècte : lendadocian, gascon
Singular	Plural
ponchon	ponchons
[punˈt͡ʃu]	[punˈt͡ʃus]

ponchon (lengadocian), (gascon); masculin

(botanica) De ponchons

Un ponchon de selièr

Marcas daissadas pel ponchon d'orfèbre

1. (botanica) Apendix agut, dur e rigid e fissant d'unas plantas.
2. (per analogia) Instrument metallic, mai sovent d’acièr, compausat d'una punta per pertusar.
3. (per extension) Instrument gravat en relèu, que servís a marcar la pèças d'aur e d'argent.
   1. Las marcas daissadas per aquel instrument.

Variantas dialectalas

• ponçon (provençau)
• punçon (gascon)

Derivats

• ponchament
• ponchonada / ponchoada
• ponchonadoira / ponchoadera
• ponchonaire / ponchoaire
• ponchonar / ponchoar
• ponchonatge / ponchoatge

Sinonims

botanica

• espina
• esquilha
• tronc

instrument

• espicon
• estampilha
• estançon
• sagèl

Traduccions

botanica
alemand: Dorn (de) anglés: thorn (en) catalan: espina (ca) espanhòl: espina (es) francés: épine (fr)	italian: spina (it) portugués: espinho (pt) sicilian: spina (scn) sotho del nòrd: mootlwa (nso)