Senhans
Lo Senhans qu'estó ua baronia au sud-oèst deu departament actuau de las Lanas. Qu'ei lo nom d'un parçanòt gascon.
Localizacion e composicion (dab resèrvas)
[modificar | Modificar lo còdi]- Lo Bocau (Pirenèus Atlantics), dens las Lanas avant 1857
- Tarnòs
- Ondres
- Sent Martin de Senhans
- Sent Andrèu de Senhans
Lo Senhans qu'ei bornat per lo Maremne au nòrd ; Gòssa o lo País de Gòssa (nom a precisar) e las bartas d'Ador au sud e au sud-èst, lo Labord au sud, la Mar Grana a l'oèst.
Dens lo canton deu Senhans, ancianament canton de Sent Martin de Senhans, la comunautat de comunas deu Senhans (medisha delimitacion), las comunas de Biarròta, Biudòs, Sent Bertomiu e Sent Laurenç de Gòssa non son de Senhans, mès de Gòssa.
Etimologia
[modificar | Modificar lo còdi]Las fòrmas ancianas que son : Signano, au sègle XI, Seygnanz, en 1242, Seingnians e Seynans, en 1253, Seignanx, en 1305, de Senhanxa en 1527 [1].
Non cau pas imaginar un rapòrt dab l'occitan sanha, « brau », perqué aqueth mot qu'ei absent deu gascon (en tot cas deu gascon modèrne) e perqué i a pas de fòrmas ancianas en sa- (segur que lo Senhans ei a costat deu brau d'Òrcs e que compren ua petita partida de las bartas d'Ador). Ernèst Negre qu'explica lo nom per un nom latin d'òmi, *Sinnianus (derivat de Sinnius) [2]. Jean-Pierre Bost, istorian de l'Universitat de Bordèu que's sèrv de l'apellacion latina deus Cocosates Sexsignani, citada per Plini lo Vielh : un pòble compausat de shèis (sex) marcas, dont brancas, tribús; Sexsignan- qu'auré donat signan-, puish Sinhan (cf. la fòrma deu sègle XI) [3],[1]; Se(i)sinhan- qu'ei un nom qui atira l'aplologia : *Seisinhan- > Sinhan-. Aquera etimologia que supausa los Cocosates, coneishuts au nòrd-oèst d'Aquae Tarbellicae (Dacs), avèvan un territòri espandit longitudinaument (çò qui pòt justificar las shèis brancas, los Tarbelles Quattrosignani, que mèi tard los incorporèn, n'avèvan pas que quate).
Nòtas
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ 1,0 et 1,1 Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Landes et Bas-Adour, ed. Institut occitan e CAIRN, Pau, 2005, p. 198
- ↑ Ernèst Negre, Toponymie générale de la France, vol. 1, n° 11529 [1]
- ↑ Joan-Pèir Bost, L'Adour maritime de Dax à Bayonne, Fédération Historique du Sud-Ouest/Société de Borda/Société des Sciences Lettres et Arts de Bayonne, 2001