Cristianisme nicèu
Lo cristianisme nicèu es lo corrent del cristianisme primitiu eissit del primièr concili de Nicèu.
Présentation
[modificar | Modificar lo còdi]Trinitari, definís son ortodoxia en oposicion a l'arianisme o al cristianisme omèu[1]. Lo cristianisme nicèu ven religion d'Estat en 380 dins l'Empèri roman (que venguèt après l'Armenia (en 301) un dels primièr Estat oficialament crestian) quand Teodòsi I impausa una legislacion abolissant los cultes pagans e interdisent tot comportament pagan dins l'Empèri.
L'oposition entre aquesta doas tendéncias dogmaticas contunha pendent de sègles, se tradusent sovent en una oposicion politica: l'omeïsme es largament adoptat pels dirigents de los reialmes barbars seguent de l'influéncia de Wulfila alara que los crestians eissits del mond non barbar, subretot los elèits romans, adoptèron lo cristianisme nicèu. Aqueste darrièr, qui s'imposarà progressivament per l'activitat dels poderoses evesques nicèus sovent eissits de la noblesa senatoriala, aderís a l'ortodoxia definida al primièr concili de Nicèu de 325[2].
Evolucion
[modificar | Modificar lo còdi]Dins los escrichs eissits del vam ortodoxia modèrna, l'expression « cristianisme ortodòxe » es sovent utilizat dans lo sens de « cristianisme nicèu »; per contraste, dins los escrichs eissits del vam catolicisme modèrne, es l'expression « Glèisa catolica romana » qu'es utilizada per dire « cristianisme nicèu »[3]. Las doas Glèisas reconeissent lo primièr concili de Nicèu, mas la cultura istorica de cada autor lo mena a considerar la continuitat de la Pentarquia d'abans la separacion de 1054 coma mantenguda per « la sieuna » Glèisa, puslèu que per l'autra[4].
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ {{{títol}}}.
- ↑ {{{títol}}}.
- ↑ Par exemple chez Michel Rouche : Clovis, histoire et mémoire : actes du Colloque international d'histoire de Reims, 19-25 septembre 1996, Volume 1, Presses Paris Sorbonne (1997)
- ↑ Comme cela apparaît clairement en comparant, par exemple, des ouvrages comme L’Église des premiers temps de Jean Daniélou (Points Histoire, Seuil 1985) et Histoire de la séparation de l'église aux IX-XI siècles d'A. P. Lebedev (История разделения Церквей в IX, X и XI веках, Saint-Petersbourg 1911, réédité 1999).