Cratil
Cratil, en grèc ancian Κρατύλος / Kratýlos (sègle V AbC) es un filosòf grèc, discípol d’Eraclites. Sas datas de naissença e de mòrt son desconegudas.
Biografia
[modificar | Modificar lo còdi]Platon li consacra un dels dialògs, ont dich qu’es « filh d’Esmicrion »[1] ; lo presenta coma essent mai jove que Socrates[2]. Segon Aristòtel[3], Platon foguè son escolan avant de venir aqueste de Socrates ; segon Diogènes Laèrci[4], Platon ven son escolan après aver estat aqueste de Socrates.
Doctrina
[modificar | Modificar lo còdi]Segon Platon[5], Cratil sosteniá, coma Protagoras, qu'es impossible de téner un discors fals, que tener un tal discors es dire çò qu’es pas. Lo discors exprimís donc segon el sempre l'èsser; lo nom es imitacion de la causa[6].
Pensava, sempre segon Platon, qu'i a uan rectitud de denominacion naturala dels èssers, e que lo nom es pas un son convencionalament atribuit. Coma Eraclites, pensava que totes los sensibles s'escotan de contunh, e que se pòt ne far la sciéncia[7]. Se pòt donc segon el pas res dire de verai sus çò que cambia. Aquesta teoria es qualificada de radicala per Aristòtel, qu’indica que Cratil reprochava a Eraclites d'aver dich que se pòt dintrar dos còps dins lo mèsme fluvi, alara qu'estimava tampauc s’i podavan dintrar, pas un sol còp. Aquesta teoria auriá manat Cratil a pensar que cal pas dire res de mai, e Aristòtel rapòrta que se contentava de nòure lo det[8].
Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- Luc Brisson (dir.) (trad. Catherine Dalimier), Cratyle : Platon, Œuvres complètes, Éditions Flammarion, 2008 (1re éd. 2006), 2204 p. (ISBN 978-2081218109)
- Pierre Pellegrin (dir.) et Annick Jaulin, Métaphysique : Aristote, Œuvres complètes, Éditions Flammarion, 2014, 2923 p. (ISBN 978-2081273160).
Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ 429 a.
- ↑ 440 d.
- ↑ Metafisica, I, 6.
- ↑ Diogenes Vida, III, 6.
- ↑ Cratil, 440 d.
- ↑ Cratil 430 b.
- ↑ Aristòtel, Metafisica, Livre A VI, 987 a 29.
- ↑ Aristòtel, Metafisica, Libre Γ V, 1010 a 7.