Éguer
| Éguer | |
|---|---|
 Éguer près de Niòns. | |
| Caracteristicas | |
| Longor | 114,2 km |
| Bacin | ? |
| Debit mejan | ? |
| Geografia | |
| Païses traversats | França |
| Regions traversadas | Auvèrnhe-Ròse-Aups, Provença-Aups-Còsta d'Azur |
Éguer nm. (en francés l’Eygues nf., l’Aigues nf., l’Aigue nf., l’Aygues nf.) es una ribiera dau sud-èst d'Occitània, en Daufinat e Provença, que passa dins lei departaments de Droma, deis Auts Aups, e de Vauclusa. Es un afluent de Ròse.
Geografia
[modificar | Modificar lo còdi]Ten sa fònt au pè dau suc de Pèila, situat dins lei Baroniás Daufinencas, entre Droma e leis Auts Aups. Raja vès l'oèst, en passant per Verclausa, Saüna e Niòns dins lo departament de Droma. Passa au nòrd d'Aurenja abans de se getar dins Ròse a Cadarossa en fàcia dau centre nuclear de Marcola. Son percors es long de 114,3 quilomètres.
Etimologia
[modificar | Modificar lo còdi]Se tròban d'atestaciions en latin medievau coma Equeris (1278), Icaris (1321), Yquarum (1393), Yguaris (1414)... La forma occitana es Éguer en grafia classica (o «Egue» en grafia mistralenca, segon Lo Tresaur dau Felibritge de Mistral).
Idrografia
[modificar | Modificar lo còdi]
Afluents principaus:
Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- Georges Truc, L'eau en Vaucluse. Origine, fonctionnement, potentiel et qualité des réservoirs aquifères, ed. Conseu Generau de Vauclusa, Avinhon, 1991
- Jacques Coffin, Peuplement ripicoles des rives de la basse vallée de l'Aygues (Vaucluse), Tèsi de doctorat (entomologia), Universitat d'Ais-Marselha III, 1992