Titanitt

Titanitt
Fleire titanittkrystallar på amfibol (bilete 2 mm breitt)
Generelt
Kategori	Nesosilikat
Kjemisk formel	CaTiSiO5
Strunz-klassifisering	9.AG.15
Krystallsymmetri	Monoklin prismatisk H-M-symbol: (2/m) Romgruppe: P 21/a
Einingscelle	a = 7.057 Å, b = 8.707 Å, c = 6.555 Å; β = 113.81°; Z=4
Identifikasjon
Farge	raudbrun, grå, gul, grøn, eller raud
Krystallform	Flate kileforma krystallar, òg massiv
Krystallsystem	Monoklin
Tvilling	Kontakt og penetrasjon på {100}, lamellert på {221}
Kløyv	tydeleg på [110], deling på {221}
Brot	undermuslig
Mohs hardleiksskala	5 til 5.5
Strekfarge	raudaktig kvit
Transparens	Gjennomskinneleg til Gjennomsiktig
Spesifikk vekt	3.48 til 3.60
Optiske eigenskapar
Optiske eigenskapar	Toaksa ( )
Brytingsindeks	nα = 1.843 - 1.950 nβ = 1.870 - 2.034 nγ = 1.943 - 2.110
Dobbeltbryting	δ = 0.100 - 0.160
Pleokroisme	Kraftig: X = nesten fargelaus; Y = gul til grøn; Z = raud til guloransje
2V-vinkel	17 til 40° (målt)
Dispersjon (spreiing)	r > v kraftig
Andre eigenskapar	Radioaktiv - kan vere metamikt
Kjelder

Titanitt eller sfen er eit særs utbreitt mineral som finst aksessorisk (i små mengder) i dei fleste magmatiske og metamorfe [[bergart]]ar. Det er eit kalsium-titansilikat, CaTiSiO₅, og krystalliserer monoklint, har hardleik 5–5½ og tettleik 3,5 g/cm³. Fargen er oftast gul eller brun og glansen sterk. På granittpegmatittar opptrer ofte varieteten yttrotitanitt eller keilhauitt, som inneheld lantanoidar. Titanitt finst saman med apatitt på Kolahalvøya og blir brote der som titanmalm. Klåre titanittar blir nytta i mindre utstrekking som smykkestein (gul, brun eller grøn).

Kjelder

• Titanitt. (15. februar 2009). I Store norske leksikon. Henta 14. februar 2014 frå http://snl.no/titanitt.