Naar inhoud springen

Stegonotus

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Stegonotus
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Orde:Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:Serpentes (Slangen)
Superfamilie:Colubroidea
Familie:Colubridae (Toornslangachtigen)
Onderfamilie:Colubrinae
Geslacht
Stegonotus
Duméril, Bibron & Duméril, 1854
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Stegonotus op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

Stegonotus is een geslacht van slangen uit de familie toornslangachtigen (Colubrinae) en de onderfamilie Colubrinae.

Naam en indeling

[bewerken | brontekst bewerken]

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door André Marie Constant Duméril, Gabriel Bibron en Auguste Duméril in 1854. Er zijn 22 soorten die voorkomen in Azië.[1]

Uiterlijke kenmerken

[bewerken | brontekst bewerken]

De lichaamsbouw is vrij slank, slangen hebben een donkerbruine lichaamskleur zonder een duidelijke tekening. De buikzijde is lichter van kleur. Op het midden van het lichaam zijn zeventien tot negentien lengterijen schubben aanwezig. Het anaalschild is ongedeeld.[2]

De slangen zijn 's nachts actief en bodembewonend. Op het menu staat kleine gewervelde dieren zoals amfibieën, zoogdieren en reptielen en hun eieren. De verschillende soorten staan bekend als erg agressief als ze worden benaderd, de slangen zijn echter niet giftig. De vrouwtjes zetten eieren af op de bodem.[2]

Verspreiding en habitat

[bewerken | brontekst bewerken]

De soorten komen voor in delen van zuidelijk Azië en in Australië. De soorten komen binnen Azië voor in de landen Maleisië, Indonesië en Papoea-Nieuw-Guinea. In Australië behoort alleen Queensland tot het verspreidingsgebied. De meeste soorten komen endemisch voor in Indonesië.[1]

De habitat bestaat voornamelijk uit vochtige tropische en subtropische laaglandbossen en daarnaast uit drogere en gematigde bossen en tropische moerassen. Ook in door de mens aangepaste streken zoals plantages kunnen de slangen worden aangetroffen.[3]

Beschermingsstatus

[bewerken | brontekst bewerken]

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan zes soorten een beschermingsstatus toegewezen. Drie soorten worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC), twee als 'onzeker' (Data Deficient of DD) en een als 'gevoelig' (Near Threatened of NT).[3]

Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.

Naam Auteur Verspreidingsgebied
Stegonotus admiraltiensis Ruane, Richards, Mcvay, Tjaturadi, Krey & Austin, 2017 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus aruensis Doria, 1875 Indonesië
Stegonotus australis Günther, 1872 Australië (Queensland)
Stegonotus ayamaru Kaiser, O’shea & Kaiser, 2019 Indonesië
Stegonotus batjanensis Günther, 1865 Indonesië
Stegonotus borneensis Inger, 1967 Maleisië, Indonesië
Stegonotus cucullatus Duméril, Bibron & Duméril, 1854 Indonesië
Stegonotus derooijae Ruane, Richards, Mcvay, Tjaturadi, Krey & Austin, 2017 Indonesië
Stegonotus diehli Lindholm, 1905 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus florensis De Rooij, 1917 Indonesië
Stegonotus guentheri Boulenger, 1895 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus heterurus Boulenger, 1893 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus iridis Richards, Mcvay, Tjaturadi, Krey & Austin, 2017 Indonesië
Stegonotus keyensis Doria, 1874 Indonesië
Stegonotus lividus Duméril, Bibron & Duméril, 1854 Indonesië
Stegonotus melanolabiatus Ruane, Richards, Mcvay, Tjaturadi, Krey & Austin, 2017 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus modestus Schlegel, 1837 Indonesië
Stegonotus muelleri Duméril, Bibron & Duméril, 1854 Filipijnen
Stegonotus parvus Meyer, 1874 Indonesië
Stegonotus poechi Werner, 1924 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus reticulatus Boulenger, 1895 Papoea-Nieuw-Guinea
Stegonotus sutteri Forcart, 1953 Indonesië

Bronvermelding

[bewerken | brontekst bewerken]