Necrofilie

Necrofilie, Grieks: νεκρος lijk of dode, is een seksuele voorkeur voor het bedrijven van seks met een dood lichaam. De term zou afkomstig zijn uit het werk van Krafft-Ebing genoemd Psychopathia Sexualis. Necrofilie wordt als afwijking beschouwd.

Het kunnen uitoefenen van totale controle over de "partner" kan een reden zijn voor de voorkeur voor een lijk.

De bijbehorende term voor het daadwerkelijk hebben van seks met een lijk is strikt genomen necroseksualiteit. Deze term wordt overigens niet zoveel gebruikt. Necroseksualiteit is een parafilie en in sommige landen strafbaar. In Nederland is necroseksualiteit niet expliciet strafbaar gesteld. Echter werd er op 31 januari 2023 een motie aangenomen, waarbij necrofilie als misdrijf gezien gaat worden. Er is ook geen overkoepelend verbod op lijkschennis, maar enkel het verbod op grafschennis en andere verstoringen van de laatste rustplaats.

Necroseksualiteit vereist uiteraard beschikbaarheid van een lijk, zoals na grafschennis of moord, bij werken met lijken, bij het overlijden van een naaste, of bij het vinden van een lijk.

Onderzoek naar necrofilie

Er is nauwelijks onderzoek gedaan naar de mate waarin necrofilie voorkomt onder mensen. Klaf en Brown (1958) merken op dat, hoewel zelden beschreven, necrofiele fantasieën meer voorkomen dan normaal gesproken aangenomen wordt. Een mogelijke oorzaak hiervoor kan gevonden worden in het taboe dat op necrofilie rust.

Rosman en Resnick (1989) speculeerden dat elk van de volgende situaties indicatoren voor necrofiel gedrag in de toekomst kan zijn (p. 161):

1. De necrofiel ontwikkelt een laag zelfvertrouwen, mogelijk deels als gevolg van een belangrijk emotioneel verlies;

   (a) Hij of zij (95% van de onderzoeksgroep van 'necrofielen' was man) is uitermate angstig voor afwijzingen en verlangt naar een seksueel object dat niet in staat is om af te wijzen; en/of

   (b) Hij of zij is in eerste instantie bang voor overledenen, en transformeert deze angst voor overledenen juist in een verlangen naar overledenen.

2. Hij of zij ontwikkelt een opwindende fantasie omtrent seks met een lijk, soms nadat hij of zij geconfronteerd is met een lijk.

De auteurs meldden verder dat 68% gedreven werd door een verlangen naar een niet tegenwerkende of afwijzende partner, 21% gedreven werd door het verlangen naar een verloren partner, 15% door een aantrekking tot lijken; 15% door een verlangen naar bevestiging of om eenzaamheid de baas te worden en 12% gemotiveerd werd door een verlangen om hun gebrekkig zelfvertrouwen te verbeteren door macht over een lijk uit te oefenen (p. 159).

Er wordt een verband gesuggereerd tussen het werken met lijken en necrofilie. Het alleen zijn met een lijk, dat naakt en mooi kan zijn, kan de lust opwekken om het lijk aan te raken, te masturberen of er geslachtsgemeenschap mee te hebben. Bewijs hiervoor is echter nooit geleverd.

Necrofilie kan ook een fantasie zijn. Sommige klanten van prostituees willen een "uitgebreid sterfbedritueel" opvoeren.

Er zijn weinig gevallen van necrofilie beschreven in Nederland en België. In 1999 was er bijvoorbeeld geen enkele veroordeling in beide landen. In totaal zijn er ongeveer 100 gevallen bekend in Duitsland. In de Verenigde Staten zijn er enkele seriemoordenaars geweest waarvan het bekend is dat ze necrofilie bedreven. In Frankrijk werd een Nederlandse studente gedood, opgegeten en verkracht door de Japanse kannibaal Issei Sagawa.

Literatuur, muziek en film

Ook in de literatuur wordt over necrofilie geschreven:

• Heinrich Heine, in een gedicht in zijn Buch der Lieder
• Gottfried Benns gedichtenbundel Morgue
• Ringelnatz in zijn humoristische gedicht Seemannstreue
• Hans Dorrestijn in zijn gedicht De Kerkhofganger
• Louis Paul Boon in zijn roman De Paradijsvogel
• Isabel Allende in haar roman Het huis met de geesten.
• Gabrielle Wittkop in haar roman De necrofiel

Er zijn ook thrillers geschreven waarin necrofilie voorkomt. Een voorbeeld is Nattevagten van Ole Bornedal. Enkele voorbeelden uit de filmwereld zijn Tales from the Gimli Hospital van regisseur Guy Maddin en de film Nekromantik, waar twee delen van zijn gemaakt. Deze cultfilms uit 1987 zijn geregisseerd door de Duitse lowbudgetfilmmaker Jorg Buttgereit. Necromantik is destijds ook vertoond op het Rotterdams Filmfestival.

In de film Crazy Love van de Belgische regisseur Dominique Deruddere komt necrofilie voor. Het hoofdpersonage, Harry, is een adolescent die te lijden heeft aan een zware vorm van acne, waardoor zijn succes bij de meisjes enigszins uitblijft. In een latere fase vindt Harry, nu aan de zelfkant van de samenleving, de liefde voor zijn "Prinses", die helaas al is overleden.

Een bekende scène uit de film Brazil (1985/Terry Gilliam) maakt middels een grap ook een verwijzing. Hoofdpersoon Sam Lowry (Jonathan Pryce) heeft zojuist de gegevens van de gezochte Jill Layton (Kim Greist) in de staatscomputers veranderd zodat ze officieel overleden zou zijn. Zij flirt vervolgens met hem door te informeren of hij zin heeft in een potje necrofilie.

Ook de Amerikaanse schrijfster Poppy Z. Brite schrijft onder andere vanuit het perspectief van een necrofiel in haar boek Exquisite Corpse (Nederlandse versie: Begeerlijk Kadaver).

Necrofilie is in metal (vooral het subgenre deathmetal) een geliefd onderwerp. Zo schreef de Amerikaanse thrashmetalband Slayer het nummer "Necrophiliac" (van hun album Hell Awaits), en wijdden de Amerikaanse deathmetalband Cannibal Corpse hun album Tomb of the Mutilated bijna volledig aan dit onderwerp.

Dieren

Necrofilie in het dierenrijk.

Necrofilie komt ook voor binnen het dierenrijk. In 1995 beschreef Kees Moeliker een geval van homoseksuele necrofilie bij de wilde eend. Een mannetjeseend vloog zich te pletter tegen een raam, waarachter Moeliker zat te werken. Een tweede eend, ook een mannetje, streek neer bij het dode dier, waarna hij het lijk langer dan een uur achtereen verkrachtte. Voor zijn beschrijving van deze observatie kreeg Moeliker de Ig Nobelprijs.

In 1986 nam Wim Scheerens een geval van necrofilie waar bij gedomesticeerde ganzen. Een zieke vrouwtjesgans werd door hem doodgeschoten. Zij dreef verder op het water, waarna zij onmiddellijk urenlang "verkracht" werd door twee mannetjesganzen. Naar de mening van Scheerens is dergelijk gedrag niet echt aan te merken als necrofilie. Zowel in het artikel van Kees Moeliker in het NRC Handelsblad van 6 november 2001 ("Een leerzame verkrachting") als bij zijn eigen waarneming, viel het hem op dat de beide "slachtoffers" plotseling doodgingen. De gans dreef ineens in paarhouding in het water en de eend gaf zijn verzet en vlucht plotseling op. Naar de mening van Scheerens hield dit voor de al hitsige ganzen en eend eindelijk een uitnodiging tot copulatie in, temeer daar beide dode dieren ook nog warm waren. Mogelijk beseften of accepteerden de levende mannetjes (nog) niet dat de andere partij dood was.

Zie ook

• Snuff-film, een filmgenre waarin echte of fictieve moorden gefilmd worden.
• Shocksite, een website die bedoeld is om te choqueren en bijvoorbeeld foto's of video's van necrofilie kan delen.

Externe link

• Tien soorten necrofilie. Doodgewoon (14 augustus 2009). Gearchiveerd op 4 maart 2016.

Bronnen, noten en/of referenties

Mediabestanden

Zie de categorie Necrophilia van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.