Massalia (planetoïde)
| (20) Massalia | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Type | Planetoïde S-type | |||
| Datum ontdekking | 19 september 1852
| |||
| Fysische gegevens | ||||
| Diameter | 160×145×132 km;[1] 160×145×130 km[2] | |||
| Massa | 5,67 × 1018 kg;[1] 5,2 x 1018[3] | |||
| Rotatietijd | 8,098 uur[4] | |||
| Albedo | (geometrisch) 0,210% | |||
| Baangegevens | ||||
| Perihelium | 2,064 AU | |||
| Aphelium | 2,753 AU | |||
| Halve lange as (a) | 2,408 AU | |||
| Excentriciteit (e) | 0,143 | |||
| Lengte klimmende knoop (Ω) | 206,530° | |||
| Argument van het periapsis (ω) | 255,578° | |||
| Middelbare anomalie (M) | 161,641 | |||
| Periode (P) | 1365,261 dagen (3,74 a) | |||
| Dagelijkse beweging (n) | 19,09 km/s | |||
| Inclinatie (i) | 0,707° | |||
| Waarnemingsgegevens | ||||
| Schijnbare helderheid | 8,3 tot 12,0 mag | |||
| ||||
(20) Massalia is een van de grotere planetoïden die in een baan tussen Mars en Jupiter rond de zon bewegen, in de zogenaamde hoofdplanetoïdengordel. Massalia heeft een gemiddelde diameter van 145 km en beweegt in een ellipsvormige baan op een gemiddelde afstand van ongeveer 2,41 astronomische eenheden van de zon. Vanaf de aarde gezien kan ze een schijnbare helderheid van 8,3 bereiken tijdens gunstige opposities.
Ontdekking en naam
[bewerken | brontekst bewerken]Massalia werd op 19 september 1852 ontdekt door de Italiaanse sterrenkundige Annibale de Gasparis. De Gasparis ontdekte in totaal negen planetoïde, waarvan Massalia de zesde was. Onafhankelijk van De Gasparis werd Massalia een nacht later ook ontdekt door de Franse sterrenkundige Jean Chacornac. Chacornac zou een jaar later alsnog de eerste zijn om een nieuwe planetoïde te ontdekken (dat was planetoïde (25) Phocaea).
Massalia is de Griekse naam van de stad Marseille, waar Chacornac werkte. De Gasparis' woonplaats Napels was al eerder vernoemd bij de ontdekking van planetoïde (11) Parthenope (Parthenope was de mythische stichtster van die stad).
Eigenschappen
[bewerken | brontekst bewerken]Massalia is een S-type planetoïde, wat betekent dat ze een relatief helder oppervlak heeft dat bestaat uit silicaten en nikkelijzer. Massalia heeft een baan in het centrale gedeelte van de planetoïdengordel, die nauwelijks helt ten opzichte van de ecliptica. Ze is het grootste lid van de Massaliafamilie, een groep planetoïden die ontstonden als gevolg van een inslag op Massalia.[5]
Voor een S-type planetoïde van haar grootte heeft Massalia een relatief grote dichtheid, die ongeveer gelijk is aan die van gesteente op aarde. Dit kan betekenen dat Massalia in tegenstelling tot de meeste andere grote planetoïden een solide, ongefragmenteerd lichaam is en geen zogenaamde rubble pile, zoals planetoïden die uit samengeklonterde delen bestaan worden genoemd. De massa van Massalia is berekend aan de hand van baanverstoringen door de planetoïden (4) Vesta en (44) Nyssa.[3]
Door spectraalanalyse is bekend dat de as van Massalia naar de ecliptische coördinaten (β, λ) = (45°, 10°) or (β, λ) = (45°, 190°) wijst, met een onzekerheid van 10°. Dat betekent dat de axiale helling ten opzichte van de ecliptica ongeveer 45° is. De planetoïde heeft een bolvorm, met afwisselend gebieden die vrijwel vlak zijn.
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- (en) Massalia (planetoïde) in de JPL Small-Body Database
- ↑ a b Jim Baer, Recent Asteroid Mass Determinations. Personal Website (2008). Gearchiveerd op 8 juli 2013. Geraadpleegd op 27 november 2008.
- ↑ M. Kaasalainen et al. (2002). Models of Twenty Asteroids from Photometric Data (PDF). Icarus 159: 369. DOI: 10.1006/icar.2002.6907. Gearchiveerd van origineel op 5 november 2015.
- ↑ a b J. Bange (1998). An estimation of the mass of asteroid 20-Massalia derived from the HIPPARCOS minor planets data. Astronomy & Astrophysics 340: L1.
- ↑ PDS lightcurve data
- ↑ D. Vokrouhlický et al. (2006). Yarkovsky/YORP chronology of asteroid families. Icarus 182: 118. DOI: 10.1016/j.icarus.2005.12.010.