Naar inhoud springen

La Vie en Rose (film)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf La mome)
La Môme
La Vie en Rose
Tagline La vie extraordinaire d'Édith Piaf
Regie Olivier Dahan
Producent Alain Goldman
Scenario Olivier Dahan
Isabelle Sobelman
Hoofdrollen Marion Cotillard
Sylvie Testud
Pascal Greggory
Emmanuelle Seigner
Jean-Paul Rouve
Muziek Christopher Gunning
Montage Richard Marizy
Cinematografie Tetsuo Nagata
Première 8 februari 2007
Genre Biografie
Speelduur 140 minuten
Taal Frans
Engels
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Vlag van Tsjechië Tsjechië
Officiële website
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

La Môme, in het Engels uitgebracht onder de titel La Vie en Rose, is een Franse biografische film uit 2007 onder regie van Olivier Dahan. Hij vertelt het tragische levensverhaal van de Franse zangeres Édith Piaf. De prent won talrijke prijzen, waaronder twee Oscars: een voor Beste Actrice (Marion Cotillard) en een voor Beste Grime.

Verhaal

[bewerken | brontekst bewerken]
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

In 1918 huilt de 5-jarige Édith Gassion op het trottoir in de straten van Belleville, Parijs, waar haar aan lager wal geraakte moeder Annetta Maillard zich als zangeres staande wil houden, maar zich in werkelijkheid bedelend en borrelend verliest in de leugens van het leven. Annetta schrijft een brief aan Édiths vader, Louis Gassion, die in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog moet lezen dat ze Édith naar haar moeder Aïcha brengt om haar droom te realiseren. Louis reist naar Parijs om Édith, fysiek verzwakt, uit een vervallen huis te verwijderen en bij zijn moeder Louise, hoerenmadam in een bordeel in Bernay, Normandië, te droppen. De getroebleerde Titine, een roodharige prostituee, en haar vriendin Jeanne nemen het meisje onder hun hoede, maar het drietal moet herhaaldelijk vernederingen en mishandelingen doorstaan van de mannelijke bordeelklanten. Tijdelijk bokst Édith op tegen een ernstige hoornvliesontsteking, waarvoor Louise het meisje naar Lisieux, Calvados, brengt om bij het graf van de heilige Theresia van Lisieux te bidden voor Édiths genezing.

Na de oorlog keert Louis terug naar Bernay om Édith uit het bordeel te halen en zijn dochter in Parijs op te voeden. Louis hervat zijn bestaan als acrobaat in het circus. Op een nacht aanschouwt Édith de kunsten van een vuurvreter en ziet in de vlammen een verschijning van de heilige Theresia, die belooft om haar vanaf heden altijd en overal te vergezellen op de lange reis die nog voor haar ligt. Als de 10-jarige Édith haar vader na een conflict het circus ziet verlaten, begint Louis zijn kunsten te vertonen in de straten van Parijs. Op verzoek uit het publiek geeft Édith een vertolking van La Marseillaise, waarbij de stem van het zingende meisje behoorlijk blijkt aan te slaan.

De inmiddels volwassen Édith ontwikkelt een vriendschap met Simone Berteaut, met wie ze zich, voortdurend laveloos, zingend profileert in het straatbeeld van Parijs. In de wijk Montmartre ontdekt nachtclubeigenaar Louis Leplée, bijgestaan door zijn assistent, het talent van "La Môme", zoals de trotse vinder zijn oogappel noemt. Édiths vertolking van het straatlied valt bijzonder in de smaak bij de gasten van zijn tent Gerny's. Raymond Asso geeft Édith zijn visitekaartje, maar ze durft aanvankelijk niet bij de tekstschrijver aan te kloppen. Leplée wordt levenloos in de nachtclub aangetroffen, waarbij de verdenking – wegens haar relatie met de maffia in de persoon van pooier Albert – in den beginne op de zangeres valt. In wanhoop richt Édith zich alsnog tot Raymond, die haar – samen met componiste Marguerite Monnot – onder zijn hoede neemt. Bij haar eerste optreden houdt Édith zich in het donker schuil in haar kleedkamer, maar ze overwint haar plankenvrees en maakt van de avond een indrukwekkend succes.

Édith Piaf vertrekt voor haar carrière naar New York om buiten eigen land succes te boeken. In de stad maakt de Franse zangeres kennis met landgenoot Marcel Cerdan, een bokser die in de Verenigde Staten vertoeft voor de wedstrijd om de wereldtitel in het middengewicht tegen Tony Zale. Tijdens een etentje moet Édith hartelijk lachen om Marcels bekentenis dat hij in Marokko een varkensboerderij runt, maar ondanks zijn vrouw en kinderen raakt ze heimelijk verliefd op de succesvolle vuistvechter. Marcel woont op een avond haar vertolking bij van het lied La vie en rose, waarna de vocaliste onder meer positieve kritiek ontvangt van actrice/zangeres Marlene Dietrich en vliegenier Jean Mermoz. Het verboden koppel sluit de avond op intieme wijze af, maar het vervolg van hun affaire staat voornamelijk in het teken van brief en telefoon. In de suite ontwaakt Édith op een dag naast Marcel en haast zich op zoek naar het horloge dat ze hem wil geven, maar de zangeres stuit enkel op treurige blikken van haar omstanders, onder wie "Mômone", manager Louis Barrier en assistente Ginou. Naargeestig nieuws over Marcel – haar minnaar is bij een vliegtuigcrash om het leven gekomen – brengt Édith in een dusdanige hysterie dat ze de hele suite doorspit om Marcels geest te ontwaren.

Édith lijdt aan leverkanker. Na enig herstel reist ze, vergezeld door haar reguliere entourage, met haar man Jacques Pills naar Californië, waar ze zich afvraagt waarom ze niet van haar echtgenoot zal scheiden. Sinds Marcels ongeluk hangt Édiths leven van drugs aan elkaar, maar de zieke zangeres lijkt zich reeds te laten omhelzen door de armen des doods. Jacques wil dat Édith afkickt in een kliniek, maar de dwarse diva kan zijn bemoeienis niet waarderen.

Een zwakke, gekrompen Édith staat op het punt haar optreden in de Olympia te annuleren, maar haar agent Bruno Coquatrix krijgt niet de kans om de show te schrappen. Met Non, je ne regrette rien vertelt de chansonnière het publiek hoe ze terugkijkt op haar lange lijdensweg. Op haar sterfbed denkt Édith terug aan haar dochter Marcelle, die reeds op tweejarige leeftijd is overleden aan een hersenvliesontsteking. Édith Piaf sterft op 10 oktober 1963 aan een inwendige bloeding in Plascassier, gemeente Grasse. Frankrijk neemt afscheid van een zinderend zangicoon.

Rolverdeling

[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen en nominaties

[bewerken | brontekst bewerken]
[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=La_Vie_en_Rose_(film)&oldid=66979640"