Jean-Marc Nollet
Jean-Marc Nollet | ||||
---|---|---|---|---|
Geboortedatum | 7 januari 1970 | |||
Geboorteplaats | Moeskroen | |||
Regio | Franse Gemeenschap Wallonië | |||
Land | België | |||
Partij | Ecolo | |||
Viceminister-president en Franse Gemeenschapsminister van Ambtenarenzaken, Wetenschappelijk Onderzoek en Kinderopvangcentra | ||||
Aangetreden | 16 juli 2009 | |||
Einde termijn | 22 juli 2014 | |||
Regering | Demotte II | |||
Voorganger | Michel Daerden (als minister van Ambtenarenzaken) Marie-Dominique Simonet (als minister van Wetenschappelijk Onderzoek) | |||
Opvolger | André Flahaut (als minister van Ambtenarenzaken) Jean-Claude Marcourt (als minister van Wetenschappelijk Onderzoek) Joëlle Milquet (als minister van Kinderdagverblijven) | |||
Viceminister-president en Waals Minister van Duurzame Ontwikkeling en Ambtenarenzaken | ||||
Aangetreden | 15 juli 2009 | |||
Einde termijn | 22 juli 2014 | |||
Regering | Demotte II | |||
Voorganger | Philippe Courard (als minister van Ambtenarenzaken) | |||
Opvolger | Christophe Lacroix (als minister van Ambtenarenzaken) | |||
Functies | ||||
1999-2004 | Franse Gemeenschapsminister van Kinderen, belast met Basisonderwijs, Opvang en Toevertrouwde Taken van het Geboorte- en Kinderbureau | |||
2018-heden | Voorzitter Ecolo | |||
Officiële website | ||||
|
Jean-Marc Nollet (Moeskroen, 7 januari 1970) is een Belgische politicus voor Ecolo.
Levensloop
[bewerken | brontekst bewerken]Nollet werd in 1992 licentiaat in de politieke wetenschappen aan de Université Catholique de Louvain. Tijdens zijn studies was hij van 1990 tot 1991 voorzitter van de Federatie van Franstalige Studenten (FEF).
Hij werd politiek actief voor de partij Ecolo en was van 1994 tot 1999 politiek secretaris van de Ecolo-fractie in het Parlement van de Franse Gemeenschap. Vervolgens was hij van 1999 tot 2004 minister voor Kinderwelzijn, Basisonderwijs, Opvang en Opdrachten toegewezen aan de ONE (Office de la naissance et de l'enfance) in de Franse Gemeenschapsregering. Jean-Marc Nollet was pas 29 jaar oud toen hij in 1999 Frans gemeenschapsminister werd, en was daarmee een van jongste Belgische ministers. In 2003 lanceerde hij het eerste Plan Cicogne, dat de ambitie had om tegen 2010 10.000 extra plaatsen in de Franstalige kinderopvang te creëren.
Bij de federale verkiezingen van 2003 werd Nollet voor de kieskring Henegouwen verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Hij legde de eed af, maar werd voor de duur van zijn ministerschap vervangen door Gérard Gobert. Na het einde van zijn ministerschap in de zomer van 2004 ging hij in de Kamer zetelen. Hij werd herkozen bij de verkiezingen van 2007 en was daarna tot 2009 fractieleider van de Ecolo/Groen!-fractie. In juli 2009 verliet hij de Kamer en werd hij viceminister-president en minister van Duurzame Ontwikkeling en Ambtenarenzaken in de Waalse Regering en viceminister-president en minister Ambtenarenzaken, Wetenschappelijk Onderzoek en Kinderopvangcentra in de Franse Gemeenschapsregering.[1][2] Als Waals minister werkte hij onder meer een klimaatplan en een strategie voor duurzame ontwikkeling uit, alsook voerde hij een hervorming van het elektriciteitstarief door. Hij bleef minister tot in juli 2014.
Bij de verkiezingen van mei 2014 werd Nollet opnieuw verkozen in de Kamer. Hij werd er ondervoorzitter van de bijzondere commissie voor klimaat en duurzame ontwikkeling en was van 2014 tot 2018 eveneens fractieleider voor Ecolo-Groen, een functie die hij afwisselend vervulde met Kristof Calvo. In november 2018 werd hij naast Zakia Khattabi co-voorzitter van Ecolo, in opvolging van Patrick Dupriez.[3] Bij de verkiezingen van mei 2019 werd Nollet herkozen in de Kamer.
In augustus 2019 stelde hij zich opnieuw kandidaat als voorzitter van Ecolo, ditmaal in duo met Rajae Maouane.[4] Als enige kandidaten werden Nollet en Maouane op 15 september 2019 met 92 procent van de stemmen verkozen tot partijvoorzitters.[5] Vervolgens nam hij ontslag als Kamerlid.
Bij de federale verkiezingen van juni 2024 werd Nollet opnieuw lijsttrekker voor Ecolo in de kieskring Henegouwen. De partij leed echter een zware nederlaag en verdween in Henegouwen onder de kiesdrempel, waardoor hij niet werd verkozen.[6] Daags nadien namen Nollet en Rajae Maouane ontslag als co-voorzitters van Ecolo. Ook besloot hij om de actieve politiek te verlaten.[7] Op 13 juli 2024 werden Samuel Cogolati en Marie Lecocq verkozen als hun opvolgers.[8]
Ook werd hij in 2007 lid van het Comité voor Strategische Ontwikkeling voor de regio van Charleroi en Zuid-Henegouwen.
Ereteken
[bewerken | brontekst bewerken]- 2019: Grootofficier in de Leopoldsorde[9]
Privé
[bewerken | brontekst bewerken]Hij is de partner van Marie-Hélène Ska, algemeen secretaris van het ACV[10].
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- Persoonlijke website
- Biografie Jean-Marc Nollet op connaitrelawallonie.be.
- ↑ Jean-Marc Nollet. De Kamer. Geraadpleegd op 23 december 2013.
- ↑ Regering van de Franse Gemeenschap. Het Belgische voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie (2010). Geraadpleegd op 23 december 2013.
- ↑ Jean-Marc Nollet nieuwe co-voorzitter Ecolo. De Standaard (9 november 2018). Geraadpleegd op 11 november 2018.
- ↑ Jean-Marc Nollet en Rajae Maouane enige twee kandidaten om voorzitter te worden bij Ecolo, VRT Nieuws, 26 augustus 2019. Gearchiveerd op 7 februari 2023.
- ↑ Jean-Marc Nollet en Rajae Maouane met overweldigende meerderheid verkozen tot voorzitters van Ecolo, Het Nieuwsblad, 15 september 2019. Gearchiveerd op 17 december 2022.
- ↑ Van Marino Keulen over Georges Gilkinet tot Jean-Marc Nollet: zij raakten niet verkozen en verdwijnen uit parlement, VRT NWS, 10 juni 2024.
- ↑ (fr) Au lendemain de l'échec d'Ecolo, Jean-Marc Nollet annonce qu'il arrête la politique sur Bel RTL, RTL Info, 10 juni 2024.
- ↑ Ecolo kiest Samuel Cogolati en Marie Lecocq als nieuwe voorzitters, VRT NWS, 13 juli 2024.
- ↑ Koninklijk Besluit van 23 juni 2019
- ↑ https://www.lavenir.net/cnt/dmf20140318_00450202. Gearchiveerd op 27 juli 2021.
Minister van de Franse Gemeenschap 1999-2004 2009-2014 |