Gevlochten fuikhoren

Gevlochten fuikhoren
Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Mollusca (Weekdieren)
Klasse:	Gastropoda (Slakken)
Orde:	Neogastropoda
Familie:	Nassariidae (Fuikhorens)
Geslacht:	Tritia
Soort
	Tritia reticulata; Linnaeus, 1758; Originele combinatie; Buccinum reticulatum
Synoniemen
	Lijst Buccinum anglicum Röding 1798; Buccinum chrysostomum Röding 1798; Buccinum marginulatum Lamarck 1822; Buccinum porcatum Röding 1798; Buccinum vulgatum Gmelin 1791; Hinia reticulata (Linnaeus, 1758); Nassa bourguignati Locard 1887; Nassa cancellata Mörch 1853; Nassa cancellata Martens 1870; Nassa coronata Nobre 1884; Nassa isomera Locard 1886; Nassa limicola Martens 1870; Nassa minor Marshall 1893; Nassa oblonga Mörch 1853; Nassa poirieri Locard 1887; Nassa reticulata (Linnaeus, 1758); Nassa (Hinia) reticulata var. viriditincta Dautzenberg & Fischer H. 1925; Nassarius (Hinia) reticulata (Linnaeus, 1758); Nassarius reticulatus (Linnaeus, 1758);
	(en) World Register of Marine Species
Portaal	Biologie

De gevlochten fuikhoren (Tritia reticulata; veelgebruikt synoniemen: Hinia reticulata, Nassarius reticulatus) is een weekdier behorend tot de klasse van de slakken uit de familie van de fuikhorens (Nassariidae). De wetenschappelijke naam werd gepubliceerd in 1758 door Carl Linnaeus in de tiende editie van Systema naturae als Buccinum reticulatum.

Uiterlijk

De gevlochten fuikhoren heeft een dikke spits toelopende schaal. De kleur is middelbruin met donkerbruine banden. Typerend is de netvormige structuur van de schaal, waarnaar zijn soortaanduiding reticulatus ook verwijst. Het schelpoppervlak heeft zowel horizontale als verticale ribben. Deze slak heeft een mondopening die aan de binnenkant voorzien is van kleine knobbeltjes. De mondopening is deels omgeslagen. De slak kan een lengte van 25 millimeter bereiken en wordt 15 millimeter hoog.

Leefwijze en biotoop

De gevlochten fuikhoren komt voor langs de meeste kusten van Europa waar hij foerageert tussen modderige plaatsen tussen rotsen en op het zand naar aas en kleine levende prooien. De slak heeft een goed 'reukvermogen' en kan zijn prooi op zowat dertig meter afstand waarnemen. Hoewel hij ook foerageert, graaft hij zich ook soms deels in in de bodem om zijn prooi op te wachten. Op zijn beurt dient de slak als hoofdprooi voor verschillende soorten zeesterren.

Schelp van een exemplaar uit Eemien-afzettingen in een boring bij Bergen (Noord-Holland)
Schelp van een exemplaar uit het Eemien, aangetast door de borende spons Cliona celata