Alphonse De Waelhens

Alphonse Marie Adolphe De Waelhens (Antwerpen, 11 augustus 1911 - Leuven, 19 november 1981) was een Belgisch filosoof en hoogleraar aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte van de Katholieke Universiteit Leuven en de Université catholique de Louvain.

Als een van de eersten liet hij het werk van Martin Heidegger ingang vinden in zowel het Franse als het Nederlandse taalgebied, en bestudeerde hij eveneens de fenomenologie bij Edmund Husserl en Maurice Merleau-Ponty. In de loop der tijd interesseerde hij zich steeds meer in de psychoanalyse en de psychose. Samen met de Leuvense hoogleraren Antoon Vergote en Jacques Schotte richtte hij in 1965 de Lacaniaans georiënteerde Belgische School voor Psychoanalyse op. Eind jaren '60 werd de latere hoogleraar Herman Parret zijn assistent.^[1]

Belangrijkste werken

La philosophie de Martin Heidegger, 1942
met Walter Biemel: M. Heidegger, De l'essence de la vérité, vertaling en inleiding van Vom Wesen der Wahrheit, 1948
Une philosophie de l'ambiguïté. L'existentialisme de Maurice Merleau-Ponty, 1951
Chemins et impasses de l'ontologie Heideggerienne. À propos des 'Holzwege', 1953
Phénoménologie et vérité. Essai sur l'évolution de l'idée de vérité chez Husserl et Heidegger, 1953
Existence et signification, 1958
La philosophie et les expériences naturelles, 1961
La Psychose. Essai d'interprétation analytique et existentiale, 1971
Le Duc de Saint-Simon. Immuable comme dieu et d'une suite enragée, 1981

Bronnen

Struyker Boudier, C.E.M. Wijsgerig leven in Nederland en België 1880-1980, Leuven: Universitaire Pers Leuven, 1989, volumes 5 en 6: De filosofie van Leuven