Naar inhoud springen

Gilbert Bodart

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Gilbert Bodart
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 12 september 1962
Geboorteplaats Ougrée, Vlag van België België
Lengte 181 cm
Positie Doelman
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in juli 2002
Jeugd
1972–1976
1976–1981 		Vlag van België CS Verlaine
Vlag van België Standard Luik
Senioren
Seizoen Club W (G)
1981–1996
1996–1997
1997–1998
1998–2000
2001
2001–2002
2006–2007 		Vlag van België Standard Luik
Vlag van Frankrijk Girondins Bordeaux
Vlag van België Standard Luik
Vlag van Italië Brescia
Vlag van Italië Ravenna
Vlag van België KSK Beveren
Vlag van België Wevelgem City 		395(4)
38(0)
21(4)
55(0)
13(0)
11(0)
3(0)
Interlands
1985–1995 Vlag van België België 12(0)
Getrainde teams
2002–2003
2003–2004
2005
2005–2006
2006–2008
2008
2010
2010–2012
2012–2013 		Vlag van België CS Visé
Vlag van België KV Oostende
Vlag van België Eendracht Aalst
Vlag van België La Louvière
Vlag van België Wevelgem City (speler-trainer)
Vlag van België RJ Rochefort FC
Vlag van België USH Limontoise
Vlag van België Tilleur FC
Vlag van België RRFC Montegnée
Vlag van België DC Cointe (keeper)
Vlag van België Turkania Faymonville (keeper)
Vlag van België RES Champlonaise (keeper)
Vlag van België ESFC Geer (keeper)
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Gilbert Bodart (Ougrée, 2 september 1962) is een Belgisch voormalig voetballer die speelde als doelman.

Bodart brak in de jaren 80 door bij Standard Luik. Hij was meer dan 10 jaar lang de nummer 1 van de Rouches en droeg ook enkele seizoenen de aanvoerdersband. Bij de Rode Duivels stond hij in de schaduw van doelmannen Jean-Marie Pfaff en Michel Preud'homme. Na zijn spelerscarrière werd hij trainer bij onder meer KV Oostende, La Louvière en CS Visé.

Bodart is een zoon van gewezen doelman Jean Bodart.

Spelerscarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Bodart groeide op nabij Luik en leerde voetballen bij het bescheiden CS Verlaine. Op 14-jarige leeftijd maakte hij de overstap naar de jeugd van Standard Luik. De jonge Bodart was net als zijn vader een getalenteerde doelman. Begin jaren 80 werd hij bij de Rouches de doublure van Michel Preud'homme.

Standard Luik

[bewerken | brontekst bewerken]

In het seizoen 1981/82 maakte de toen 20-jarige Bodart zijn debuut op het hoogste niveau. Een grote doorbraak betekende het echter nog niet. Preud'homme bleef onder trainer Raymond Goethals eerste keuze. Toen in 1984 het omkoopschandaal Standard-Waterschei uitbrak, werden heel wat spelers, waaronder Preud'homme, voor lange tijd geschorst. In het seizoen 1984/85 werd Bodart de nieuwe nummer 1. Na het seizoen werd hij voor het eerst uitgeroepen tot Keeper van het Jaar.

Bodart groeide uit tot een echt clubicoon. Hij stond bijna elke wedstrijd onder de lat en werd in de loop der jaren nog drie keer verkozen tot Keeper van het Jaar. Hij is tot op heden samen met Preud'homme recordhouder van de voetbalprijs. Omdat hij net als generatiegenoot Philippe Vande Walle regelmatig strafschoppen nam, pikte Bodart soms ook een doelpunt mee. In 1993 veroverde hij met Standard de beker.

In zijn laatste seizoen voor Standard werd hij beschouwd als favoriet voor de Gouden Schoen. De Luikse doelman werd verslagen door de Australiër Paul Okon. Bodart was na afloop diep teleurgesteld.[bron?]

Bordeaux

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1996 verhuisde de toen 34-jarige Bodart naar Girondins de Bordeaux, waar hij een ploegmaat werd van onder meer Jean-Pierre Papin en Ibrahim Ba. Ook bij de Franse eersteklasser werd hij een vaste waarde onder de lat. In 1997 bereikte hij met Bordeaux de finale van de Coupe de la Ligue. Bodart en zijn ploegmaats verloren uiteindelijk na strafschoppen van RC Strasbourg. Na het seizoen wordt hij uitgeroepen tot beste doelman in de Franse competitie.

Einde carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Na één seizoen in Frankrijk keerde Bodart terug naar Standard. Bij de Rouches waren op dat moment de ervaren Peter Maes en de jonge Jean-François Gillet aan de slag. Beide doelmannen moesten plaats maken voor de terugkeer van Bodart. Standard won geen enkele prijs en eindigde op de negende plaats in het eindklassement.

Bodart trok in 1998 terug naar het buitenland. De 37-jarige doelman belandde in Italië eerst bij Brescia, waar hij nog samenspeelde met Daniele Bonera, Filippo Galli en Dario Hübner. In twee seizoenen speelde hij er meer dan 50 wedstrijden. Toen de club in 2000 naar de Serie A promoveerde, kwam Bodart op de bank terecht. Tijdens de winterstop ruilde hij Brescia in voor tweedeklasser Ravenna, waar hij opnieuw regelmatig aan spelen toekwam. In het seizoen 2001/02 sloot hij zijn carrière af bij KSK Beveren.

In het seizoen 2006/07 was hij als trainer actief bij KSK Wevelgem City. Hij stond er ook nog drie keer onder de lat.

Statistieken

[bewerken | brontekst bewerken]
Seizoen Club Competitie Competitie
Wed. Dlp.
1979/80 Vlag van België Standard Luik Eerste klasse 0 0
1980/81 0 0
1981/82 1 0
1982/83 0 0
1983/84 29 0
1984/85 27 3
1985/86 33 0
1986/87 28 0
1987/88 34 0
1988/89 34 0
1989/90 34 0
1990/91 31 0
1991/92 34 0
1992/93 29 1
1993/94 24 0
1994/95 33 0
1995/96 24 0
1996/97 Vlag van Frankrijk Bordeaux Division 1 38 0
1997/98 Vlag van België Standard Luik Eerste klasse 21 4
1998/99 Vlag van Italië Brescia Serie B 25 0
1999/00 30 0
2000/01 Serie A 0 0
Vlag van Italië Ravenna Serie B 13 0
2001/02 Vlag van België KSK Beveren Eerste klasse 11 0
Totaal 533 8

Nationale ploeg

[bewerken | brontekst bewerken]

Bodart werd 55 keer geselecteerd voor de Rode Duivels, maar kwam maar 12 keer in actie omdat hij in Jean-Marie Pfaff en Michel Preud'homme geduchte concurrenten had. Hij moest in eerste instantie met Jacky Munaron en later met Filip De Wilde, Dany Verlinden, en Philippe Vande Walle concurreren voor de positie van tweede doelman. Bodart maakte deel uit van de Belgische selecties voor het WK 1986 en het WK 1990. Hij kwam op beide toernooien nooit in actie. Na het afscheid van Preud'homme werd hij even eerste doelman, maar na ruzie met toenmalig bondscoach Paul Van Himst, stapte hij uit de nationale ploeg en werd Filip De Wilde de eerste doelman.

Trainerscarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

De trainerscarrière van Bodart startte in de zomer van 2002 bij CS Visé in de Belgische tweede klasse. In januari 2005 werd hij er ontslagen. Een paar dagen na zijn ontslag werd hij aangeworven bij Eendracht Aalst in de tweede klasse, dat in degradatiegevaar verkeerde. Hij bleef er tot het einde van het seizoen, maar de Aalsterse club degradeerde alsnog. In oktober 2005 werd Bodart trainer van La Louvière als opvolger van de ontslagen Emilio Ferrera en in februari 2026 vertrok hij er. In september 2006 werd hij weer actief als trainer, bij de vierdeklasser KSK Wevelgem City. Nadien stapte de trainer uit het voetbal en ging hij aan de slag bij de marketingafdeling van de Grotten van Han.

Controverse

[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn spelerscarrière geraakte Bodart financieel aan lager wal en kwam meermaals in aanraking met de Belgische Justitie voor onfrisse praktijken.

In januari 2005 werd hij bij KV Oostende ontslagen, zogenaamd omdat de club 8 punten uit 51 had behaald. Maar bronnen rond de club beweerden later dat Bodart betrokken zou zijn geweest bij illegale gokpraktijken. Hij ontkende alles heftig in het blad Humo: "Ik zweer op het hoofd van mijn twee kinderen: ik heb nooit-nooit-nooit op voetbalwedstrijden gegokt. Nooit."

In februari 2006 was de club La Louviere, waar Bodart toen trainer was, het voornaamste onderwerp in een geruchtmakende documentaire van het VRT-programma Panorama. Daarin werd beweerd dat spelers en leidinggevenden van de club, onder wie Bodart, geld hadden ontvangen van de Chinese zakenman Zheyun Ye om uitslagen te beïnvloeden. Aanvankelijk werden de beschuldigingen ontkend, maar op 21 februari 2006 nam Bodart ontslag als trainer. Op 9 maart werd hij door justitie verhoord.

In augustus 2008 werd Bodart opnieuw door de politie opgepakt.[1] Oorspronkelijk leek de aanhouding verband te houden met een gewapende overval op de Grotten van Han. Bodart zou informatie hebben verstrekt over de interne werking, en een raam hebben open gezet om de overvaller vrije baan te geven. Later bleek echter dat Bodart werd gevolgd omwille van zijn aandeel in een zaak van valsmunterij, waarbij ook de voormalige voorzitter van Wevelgem City betrokken zou zijn. Door dat onderzoek waren de speurders Bodarts betrokkenheid bij de overval in Han te weten gekomen.

In 2009 werd Bodart onder voorwaarden vrijgelaten om aan de slag te gaan als stukadoor. In 2010 zou hij voor een rechtbank verschijnen voor zijn mogelijke betrokkenheid bij de overval te Han en valsmunterij.[2] In 2012 werd hij veroordeeld tot 42 maanden celstraf.[3]

In maart 2024 ondernam Bodart een zelfmoordpoging maar werd op het nippertje gered door de hulpdiensten. Onmiddellijk nadat hij was ontslagen uit het ziekenhuis werd hij aangehouden en naar de gevangenis gebracht wegens een celstraf die hij bij verstek had opgelopen.[4][5]

Privé

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Arnaud Bodart, een neef van Gilbert Bodart, werd ook eerste doelman bij Standard Luik.

Erelijst

[bewerken | brontekst bewerken]
Competitie Aantal Jaren
Nationaal
Belgisch kampioen 2x 1982, 1983
Beker van België 2x 1981, 1993
Belgische Supercup 2x 1981, 1983
Individueel
Keeper van het Jaar 4x 1985, 1986, 1992, 1995

Zie ook

[bewerken | brontekst bewerken]
Voorganger:
Michel Preud'homme 		1e keeper van de Rode Duivels
1995 		Opvolger:
Filip De Wilde
Keeper van het Jaar
1985 & 1986 		Opvolger:
Philippe Vande Walle
Voorganger:
Michel Preud'homme 		Keeper van het Jaar
1992 		Opvolger:
Dany Verlinden
Voorganger:
Filip De Wilde 		Keeper van het Jaar
1995 		Opvolger:
Philippe Vande Walle
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gilbert_Bodart&oldid=67196911"