Stagecoach (1966)

Stagecoach; Postkoets naar Cheyenne (NL)
Regie	Gordon Douglas
Producent	Martin Rackin
Scenario	Joseph Landon
Hoofdrollen	Ann-Margret; Red Buttons; Michael Connors; Alex Cord; Bing Crosby; Bob Cummings; Van Heflin; Slim Pickens; Stefanie Powers; Keenan Wynn
Muziek	Jerry Goldsmith
Montage	Hugh S. Fowler
Cinematografie	William H. Clothier
Distributie	20th Century Fox
Première	15 juni 1966; 30 maart 1967
Genre	Western
Speelduur	115 minuten
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Budget	$3,5 miljoen
	(en) IMDb-profiel
	MovieMeter-profiel
	(mul) TMDb-profiel
	(en) AllMovie-profiel
Portaal	Film

Stagecoach is een Amerikaanse western in Cinemascope uit 1966 onder regie van Gordon Douglas. De film is een remake van de gelijknamige film uit 1939 en werd destijds in Nederland onder de titel Postkoets naar Cheyenne uitgebracht.

Verhaal

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

Een gemêleerd gezelschap moet anno 1880 met de postkoets naar Cheyenne in het wilde westen. Onder hen is de prostituee Dallas die vanwege vechtpartijen onder klanten omwille haar affectie uit haar boordeel wordt verjaagd; de komisch-cynische dokter Boone, die in de meest benarde omstandigheden de whiskey door het keelgat laat glijden; de ruwe bolster-sheriff Curly met zijn gevangene Ringo aan wie het gehele gezelschap veel dank verschuldigd is vanwege zijn bekwaamheid met wapens; en de gevreesde moordenaar Plummer die zijn sadistische trekjes bot viert. Het belooft een gevaarlijke reis te worden, omdat men stukken gebied bewoond door bloeddorstige indianen moet doorkruisen. Onderweg wordt men inderdaad bedreigd door deze indianen. Daarnaast zijn er botsingen tussen de reizigers onderling. Aan het slot mag Ringo als vrij man Dallas in de armen sluiten.

Rolverdeling

Acteur	Personage	Beschrijving
Ann-Margret	Dallas	de prostituee
Red Buttons	Mr. Peacock	de drankhandelaar
Mike Connors	Hatfield	de beroepsgokker
Alex Cord		The Ringo Kid
Bing Crosby	Josiah Boone	de dronken dokter
Bob Cummings	Henry Gatewood	de oplichter
Van Heflin	Curley Wilcox	de maarschalk
Slim Pickens	Buck	de koetsier
Stefanie Powers	Mevrouw Lucy Mallory	de hoogzwangere officiersvrouw
Keenan Wynn	Luke Plummer	de moordenaar
Brad Weston	Matt Plummer
Joseph Hoover	Blanchard	Lieutenant
John Gabriel	Jim Mallory	Captain
Oliver McGowan	Mr. Haines
David Humphreys Miller	Billy Pickett

Productie

De remake kwam naar aanleiding van producent Martin Rackin van de grond, die van mening was dat de originele versie uit 1939 te gedateerd was en het jonge publiek van de jaren '60 niet aansprak. Hij verkocht het idee aan Darryl F. Zanuck, studiobaas van 20th Century Fox.^[1]

Ontvangst

De reacties van de Nederlandse pers waren overwegend positief; er werd vooral met bewondering voor de actiescènes tussen de cowboys en indianen geschreven. Zo schreef recensent van De Waarheid: "Een zo sterke rolbezetting garandeert natuurlijk rake typeringen, daarnaast vele warm menselijke kneepjes, niet overdreven natuurlijk, knap camerawerk bij de op hol geslagen 6 paardenkrachten van de koets en dat maakt van [de film] een western die uitsteekt boven het gebruikelijke werk in dit genre."^[2] Criticus van Het Parool vulde aan: "De film [bevat] magistrale beelden, als indianen de koets aanvallen en het zesspan paarden de koets in sensationele vaart voortsleurt, terwijl vanaf het dak een hevig vuurgevecht wordt geleverd. Ongelukken blijven hierbij natuurlijk niet uit. Een van de vele goede rollen wordt gespeeld door Bing Crosby."^[3] Recensent van Het Vrije Volk noemde het "een levendig filmpje met bekwaam spel van Ann-Margret en Bing Crosby".^[4]

Niet alle critici waren echter positief gestemd. Recensent van De Tijd omschreef de remake als teleurstellend vanwege "de moeilijkheid om het oorspronkelijke gegeven aan andere tijdsomstandigheden en de mentaliteit van het ogenblik aan te passen. [..] Doordat de karaktertyperingen aan de oppervlakte blijven en het onderlinge gekrakeel weinig indruk maakt, gaat een deel van de spanning teloor. Dankzij de bekwaamheid van de cameraman William H. Clothier blijven er nog een paar spectaculaire episodes te genieten, al moet daarbij worden aangetekend dat de uitvoerig gedemonstreerde ruwheid de smakeloosheid bedenkelijk nadert. Wie daaromheen stapt, kan aan de activiteiten van Van Heflin, Bing Crosby en de andere oudgedienden wel genoegen beleven."^[5]