Isle of Man TT 1949
De Isle of Man TT 1949 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1949 en ook de eerste officiële WK-race in de geschiedenis. De races werden verreden van 6 juni t/m 17 juni 1949 op de Snaefell Mountain Course, een stratencircuit op het eiland Man. In de TT kwamen de 250cc-, de 350cc- en de 500cc-klasse aan de start. De zwaardere klassen reden met een interval-start, de 250cc-klasse met een massastart. Tijdens de Junior TT verongelukte de 39-jarige Brit Ben Drinkwater bij de 11e Mijlpaal, een plaats die later zijn naam zou krijgen: Drinkwater's Bend.
 Isle of Man TT 1949 hoofdraces
| ||
|---|---|---|
.png)
| ||
| Officiële naam | International Isle of Man Tourist Trophy | |
| Land | .svg){kind=small} Verenigd Koninkrijk ( eiland Man)
| |
| Datum | 6- t/m 17 juni 1949 | |
| Organisator | FIM/ACU | |
| 500 cc | ||
| Snelste ronde | Les Graham
| |
| Eerste | Harold Daniell
| |
| Tweede | Johnny Lockett
| |
| Derde |  Ernie Lyons
| |
| 350 cc | ||
| Snelste ronde | Freddie Frith
| |
| Eerste | Freddie Frith
| |
| Tweede | Ernie Lyons
| |
| Derde | Artie Bell
| |
| 250 cc | ||
| Snelste ronde | Tommy Wood
| |
| Eerste | Manliff Barrington
| |
| Tweede | Tommy Wood
| |
| Derde | Roland Pike
| |
| TT van Man 1949 overige races | ||
|---|---|---|
| Clubmans 1000 cc TT | ||
| Eerste | Dennis Lashmar
| |
| Tweede | J.N.P. Wright | |
| Derde | P.C. Wilson | |
| Clubmans Senior TT | ||
| Eerste | Geoff Duke
| |
| Tweede | Allan Jefferies | |
| Derde | L. Starr | |
| Clubmans Junior TT | ||
| Eerste | Harold Clark | |
| Tweede | John Simister
| |
| Derde | A. Taylor | |
| Clubmans Lightweight TT | ||
| Eerste | C.V. Taft | |
| Tweede | D.A. Ritchie | |
| Derde | Bernard Hargreaves | |
Algemeen
bewerkenDeze eerste WK-race werd bezocht door de hertog van Edinburgh, die het startsein voor de Senior TT gaf. De Italiaanse teams schitterden door afwezigheid. Hoewel er wel Britse en Ierse coureurs voor Moto Guzzi aantraden (zij kenden het circuit beter) bleven de Italianen Gianni Leoni, Claudio Mastellari, Bruno Ruffo en Bruno Bertacchini weg. Alleen Enrico Lorenzetti kwam naar Man. Gilera verscheen helemaal niet. Benelli stuurde Dario Ambrosini, maar Umberto Masetti bleef thuis. In de Clubman (amateur)-races debuteerden twee toekomstige kampioenen: Geoff Duke en Bill Lomas.
Hoofdraces
bewerken500cc-klasse (Senior TT)
bewerkenIn de 500cc-klasse werd veel verwacht van de Norton Manx, mede omdat Gilera helemaal niet afreisde naar het eiland Man. De Gilera 500 4C was op papier echter de beste met zijn 124 kg en 50 pk. In de Senior TT waren de Nortons van Harold Daniell en Johnny Lockett superieur, terwijl de derde plaats werd ingenomen door Ernie Lyons met een Velocette. Zij dankten hun resultaten echter vooral aan de pech van anderen. Aanvankelijk leidden AJS-rijders Leslie Graham en Ted Frend vóór Bob Foster met de Moto Guzzi Gambalunga. Frend viel in de vierde ronde bij Glen Helen en Foster's koppeling gaf even later de geest bij Sulby, waardoor Daniell opschoof naar de tweede plaats. Graham werd geconfronteerd met de nog steeds slechte betrouwbaarheid van de ontstekingsmagneet van zijn AJS E90 Porcupine, die kort voor de finish stil viel. Dat Graham zijn machine toch nog (als tiende) over de streep wist te duwen was achteraf zeer belangrijk, want daardoor telde het extra punt dat hij voor de snelste ronde kreeg mee in de eindstand van het WK. Die snelste ronde was feitelijk gereden door Foster, maar werd hem niet toegekend omdat hij de finish niet bereikte.
.jpg)
350cc-klasse (Junior TT)
bewerkenDe 350cc-klasse was in 1949 nog een volledig Britse aangelegenheid, maar zelfs de Britten hadden eigenlijk maar één fabrieksracer voor deze klasse, de Velocette KTT Mk VIII. Die werd o.a. bereden door Freddie Frith, die er in 1948 al de Junior TT mee had gewonnen. De AJS 7R en de Norton 40M waren als productieracer bedoeld en minder snel dan de Velocette. Toch gingen na de eerste ronde twee AJS-rijders aan kop, met Les Graham negentien seconden voor Bill Doran. In de tweede ronde ging Grahams koppeling stuk, waardoor de overwinning naar Doran leek te gaan. Dan zou AJS voor het eerst sinds 1930 een TT-race winnen, maar bij de Gooseneck ging Dorans versnellingsbak stuk en zo won Freddie Frith voor Ernie Lyons en waren de eerste twee plaatsen alsnog voor Velocette. Frith kreeg bovendien het extra punt voor de snelste ronde.
Uitslag Junior TTbewerken
|
Niet Gefinishtbewerken
Niet deelgenomenbewerken
|
250cc-klasse (Lightweight TT)
bewerkenIn de Lightweight TT waren er geen verrassingen. Al jaren was de Moto Guzzi Albatros de te kloppen machine en dat was dit jaar weer zo. Manliff Barrington en Tommy Wood pakten de eerste twee plaatsen, wat nog makkelijker werd nadat Dario Ambrosini bij Governor's Bridge gevallen was. Het extra punt voor de snelste ronde ging naar Tommy Wood.
Uitslag Lightweight TTbewerken
|
Niet Gefinishtbewerken
Niet deelgenomenbewerken
|
.svg){kind=small}
Overige races
bewerken
Clubmans 1000 cc TTbewerkenUitslag Clubmans 1000 cc TTbewerken
Clubmans Senior TTbewerkenUitslag Clubmans Senior TTbewerken
|
Clubmans Junior TTbewerkenUitslag Clubmans Junior TTbewerken
Niet Gefinishtbewerken
Clubmans Lightweight TTbewerkenUitslag Clubmans Lightweight TTbewerken
|
- Luigi & Gianna Rivola: De geschiedenis van de motorsport, oorsprong en ontwikkeling, 1993 Uitgeverij Uniepers b.v., Abcoude ISBN 90 6825 131 7
- Isle of Man TT 1949
Voetnoten
- ↑ a b c Punt voor de coureur die de snelste ronde heeft gereden én de finish heeft gehaald.
- ↑ Les Graham duwde zijn machine met een defecte ontstekingsmagneet over de finish.
| Vorige race: Geen |
FIM wereldkampioenschap wegrace 1e seizoen (1949) |
Volgende race: Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1949 |
|
| ||
| Vorige race: Isle of Man TT 1948 |
Isle of Man TT | Volgende race: Isle of Man TT 1950 |