Wikipedia

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1976

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1976 was elfde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1976. De race werd verreden op 29 augustus 1976 op de Nordschleife van de Nürburgring nabij Nürburg. Voor de 500 cc klasse en de zijspanklasse was de Duitse Grand Prix de laatste van het seizoen. De overige klassen gingen nog naar de Grand Prix van Spanje

Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1976
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1976
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 29 augustus 1976
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Virginio Ferrari
Snelste ronde Vlag van Nederland Marcel Ankoné
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Derde Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen
350 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Derde Vlag van Italië Gianfranco Bonera
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Duitsland Walter Koschine
Derde Vlag van België Julien van Zeebroeck
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Derde Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Eerste Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Tweede Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur

Algemeen

bewerken

In Duitsland werden de twee laatste wereldtitels bekend: Ángel Nieto werd wereldkampioen 50 cc en Walter Villa haalde zelfs zijn tweede wereldtitel in dit jaar binnen. Na de 250 cc titel werd hij ook wereldkampioen 350 cc. De overwinning van Giacomo Agostini met de MV Agusta 500 4C was de laatste overwinning met een viertaktmotor in de 500 cc klasse.

500 cc

bewerken

Het verschijnen van de MV Agusta 500 4C in Duitsland was een grote verrassing. Giacomo Agostini had zelfs nog met zijn Suzuki getraind.[1] De MV Agusta, die nu voorzien was van lichtere zuigers en een lichtere krukas, kwam niet alleen door de geluidskeuring, Agostini was er zelfs oppermachtig mee. Hij leidde de race van start tot finish. Wereldkampioen Barry Sheene, die aanvankelijk nog verklaard had dat hij tevreden was over de startgelden in Duitsland en dus ook zou verschijnen, kwam uiteindelijk niet. Virginio Ferrari had de snelste trainingstijd gereden, maar hij viel uit door een oververhitte motor. Dieter Braun viel terwijl hij op de tweede plaats lag, waarschijnlijk door een mechanisch defect. Marco Lucchinelli lag even tweede, maar werd ingehaald door Pat Hennen en John Newbold die voor regenbanden hadden gekozen en pas tegen het einde van de race beloond werden toen het inderdaad begon te regenen. Toch wist Lucchinelli de tweede plaats terug te pakken terwijl Pat Hennen derde werd.

Uitslag

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Giacomo Agostini MV Agusta 1h 06' 21" 4 15
2   Marco Lucchinelli Suzuki 52" 1 12
3   Pat Hennen Suzuki 1' 09" 3 10
4   John Newbold Suzuki 1' 12" 3 8
5   Marcel Ankoné Suzuki 1' 20" 8 6
6   Boet van Dulmen Suzuki 2' 41" 6 5
7   Alan North Suzuki 2' 56" 6 4
8   Christian Bourgeois Yamaha 2' 56" 8 3
9   Chas Mortimer Suzuki 4' 14" 2 2
10   Egid Schwemmer Nava Yamaha 4' 18" 1 1
11   Peter Baláž Yamaha 4' 35" 6
12   Max Wiener Yamaha 4' 43"
13   John Cowie Yamaha 5' 10" 5
14   Hans Braumandl Suzuki 7' 54"
15   Franz Rau Yamaha 7' 58" 5
16   Walter Hoffmann Suzuki 8' 45" 6
17   Michael Schmid Yamaha 9' 46"
18   Alan Rogers Yamaha 9' 51" 4
19   Jan van Disseldorp Yamaha 10' 51" 5
20   Charlie Dobson Yamaha 10' 51" 7
DNF   Dieter Braun Suzuki val

350 cc

bewerken

In de 350 cc race konden Giacomo Agostini en Dieter Braun Walter Villa een tijdje volgen, maar beiden vielen ze met mechanische problemen uit. Dat gebeurde ook met Pentti Korhonen. Johnny Cecotto leek na lange tijd weer eens in vorm te zijn en reed de snelste ronde, maar hij kon Villa niet van de overwinning afhouden. Hij werd tweede, terwijl de derde plaats naar Gianfranco Bonera ging. Walter Villa won probleemloos en was nu ook in de 350 cc klasse wereldkampioen.

Uitslag 350 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Walter Villa Harley-Davidson 1h 04' 03" 9 15
2   Johnny Cecotto Yamaha 9" 6 12
3   Gianfranco Bonera Harley-Davidson 13" 4 10
4   Takazumi Katayama Yamaha 21" 6 8
5   Alan North Yamaha 21" 9 6
6   Víctor Palomo Yamaha 22" 3 5
7   Christian Sarron Yamaha 28" 9 4
8   Dieter Braun Bakker-Morbidelli 31" 6 3
9   Bruno Kneubühler Yamaha 49" 9 2
10   Olivier Chevallier Yamaha 1' 03" 9 1
11   Patrick Fernandez Yamaha 1' 44" 5
12   Kork Ballington Yamaha 2' 09" 5
13   Toni Mang Yamaha 2' 20" 7
14   Jon Ekerold Yamaha 2' 42" 7
15   John Cowie Yamaha 2' 52" 8
16   Max Wiener Yamaha 3' 29" 3
17   Alex George Yamaha 3' 30" 2
18   Jaime Samaranch Yamaha 3' 53" 8
19   Horst Pleyer Yamaha 4' 58" 1
20   Bo Granath Yamaha 5' 20"
DNF   Giacomo Agostini MV Agusta
DNF   Dieter Braun Bakker-Morbidelli
DNF   Pentti Korhonen Yamaha

250 cc

bewerken

Walter Villa startte slecht in Duitsland en Takazumi Katayama mocht zelfs drie ronden (60 kilometer) aan de leiding rijden. Toen Villa hem gepasseerd was probeerde Katayama hem echter te volgen en dat moest hij met een val bekopen. Nadat hij zijn machine in de pit had laten repareren werd hij toch nog zevende. Het gevecht om de tweede plaats werd gewonnen door Kork Ballington (Yamaha), terwijl Jon Ekerold derde werd. Daardoor stonden er twee Zuid-Afrikanen op het erepodium.

Uitslag 250 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Walter Villa Harley-Davidson 55' 34" 8 15
2   Kork Ballington Yamaha 1' 08" 3 12
3   Jon Ekerold Yamaha 1' 09" 4 10
4   Dieter Braun Yamaha 1' 10" 5 8
5   Bruno Kneubühler Yamaha 1' 10" 8 6
6   Olivier Chevallier Yamaha 1' 21" 1 5
7   Takazumi Katayama Yamaha 1' 33" 9 4
8   Víctor Palomo Yamaha 1' 49" 8 3
9   Pentti Korhonen Yamaha 1' 55" 2 2
10   Chas Mortimer Maxton-Yamaha 2' 08" 8 1
11   Bernd Tüngethal Yamaha 2' 09"
12   Gilbert Lavelle Yamaha 2' 10" 9
13   Franz Kunz Yamaha 2' 16" 7
14   Tom Herron Yamaha 3' 01" 2
15   Henk van Kessel Yamaha 3' 02" 8
16   Leif Gustafsson Yamaha 3' 43" 3
17   John Dodds Yamaha 3' 43" 5
18   Bo Granath Yamaha 3' 54" 1
19   Harald Bartol Yamaha 4' 16" 1
20   Ken Nemoto Yamaha 4' 19" 7

125 cc

bewerken

De Nordschleife was door de regen veranderd in een gijbaan. Al in de Südkehre, de eerste bocht van het 20 kilometer lange circuit, vielen vijf coureurs, waaronder Ángel Nieto. Daarmee was al een van de favorieten weggevallen, maar in de Hatzenbach viel ook Pier Paolo Bianchi en toen Gert Bender daardoor aan de leiding kwam viel hij bij de Hocheichen. Zo kwam de jonge Duitser Toni Mang met zijn Morbidelli aan de leiding te liggen. Henk van Kessel's machine liep op één cilinder en hij zocht de pit op, waardoor Walter Koschine (Seel-Maico) tweede werd, met een achterstand van 1 minuut en 40 seconden op Mang. De derde plaats was voor Julien van Zeebroeck, die met een Morbidelli was opgeklommen vanaf de laatste plaats. Paolo Pileri kon niet starten vanwege een handblessure en daardoor kwam een oude bekende terug op het circuit: zijn machine kwam in handen van Jan Huberts, die in de TT van Assen van 1975 ook al eens een Morbidelli had gekregen. Huberts staakte toen hij te veel last kreeg van zijn verstuikte enkel.

Uitslag van 125 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Toni Mang Morbidelli 52' 43" 4 15
2   Walter Koschine Maico 1' 39" 9 12
3   Julien van Zeebroeck Morbidelli 1' 44" 7 10
4   Horst Seel Seel-Maico 1' 48" 7 8
5   Lennart Lundgren Yamaha 2' 28" 2 6
6   Jean-Louis Guignabodet Morbidelli 2' 31" 9 5
7   Hans Müller Yamaha 2' 37" 6 4
8   Harald Bartol Morbidelli 3' 29" 4
9   Enrico Cereda Morbidelli 3' 45" 5 4
10   Hans Hallberg Yamaha 4' 16" 1
11   Werner Schmied Rotax 4' 17" 7
12   Ernst Stammbach Yamaha 4' 29"
13   Pentti Salonen Yamaha 5' 08" 5
14   Wolfgang Rubel Maico 5' 17" 5
15   Rolf Minhoff Maico 5' 51" 9
16   Bernhard Otto Maico 6' 19" 2
17   Benjamin Laurent Morbidelli 7' 06" 4
18   Hans Knemeyer Maico 8' 39" 3
19   Zbyněk Havrda Maico 1 ronde
DNF   Ángel Nieto Bultaco val
DNF   Pier Paolo Bianchi Morbidelli val
DNF   Gert Bender Bender val
DNF   Henk van Kessel Condor motor
DNF   Jan Huberts Morbidelli blessure
DNS   Paolo Pileri Morbidelli blessure

50 cc

bewerken

Ángel Nieto werd door zijn overwinning in de Grand Prix van Duitsland voor de 7e keer wereldkampioen, maar het was de eerste wereldtitel voor de constructeurs van zijn machine, Jan Thiel en Martin Mijwaart. Het Bultaco-motorblok met nummer A 36260 M was in 1974 gedebuteerd in hun Jamathi en had in 1975 in een Piovaticci gehangen. Voor aanvang van de race waren er naast Nieto nog twee kanshebbers voor de wereldtitel: Herbert Rittberger en Julien van Zeebroeck. Ulrich Graf werd door Kreidler en Van Veen in de watten gelegd. In de training mocht hij beide Van Veen-Kreidlers gebruiken en uiteindelijk koos hij voor de inbouw van een Van Veen-motorblok in zijn eigen frame. Ook Rittberger kreeg een Van Veen-blok in een Kreidler frame en van Zeebroeck had een volwaardige van Veen-Kreidler. Graf liep na de start meteen een grote achterstand op, terwijl Rittberger nog even in de buurt van Nieto kon blijven. In de tweede ronde draaide Nieto echter een ronderecord dat meer dan een minuut sneller was dan zijn vorige record. Op de lange Nordschleife hoefde men slechts drie ronden te rijden en Nieto hield 14 seconden over op tweede man Rittberger. Ulrich Graf werd derde.

Uitslag 50 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Ángel Nieto Bultaco 31' 42" 4 15
2   Herbert Rittberger Kreidler[2] 14" 12
3   Ulrich Graf Kreidler[2] 51" 3 10
4   Hans-Jürgen Hummel Kreidler 1' 31" 7 8
5   Rolf Blatter Kreidler 1' 32" 3 6
6   Julien van Zeebroeck Van Veen-Kreidler 1' 32" 9 5
7   Wolfgang Müller Kreidler 1' 50" 7 4
8   Bruno Stopp Kreidler 2' 04" 9 3
9   Rudolf Kunz Kreidler 2' 14" 6 2
10   Ermanno Giuliano LGM 2' 53" 3 1
11   Günter Schirnhofer Kreidler 3' 05"
12   Wolfgang Golembeck Kreidler 3' 05" 2
13   Hagen Klein Kreidler 3' 32"
14   Benjamin Laurent 3B-Kreidler 3' 35" 8
15   Aldo Pero Kreidler 3' 36" 2
16   Jacques Hutteau Morbidelli 3' 55" 6
17   Walter Däuwel Kreidler 3' 57" 7
18   Roland Schuster Kreidler 3' 58"
19   Theo Timmer Kreidler 3' 58" 3
20   Engelbert Kip Kreidler 4' 21" 8

Zijspanklasse

bewerken

In Duitsland startte de Franse combinatie Alain Michel/Bernard Garcia als snelste, maar toen zij gezelschap kregen van Werner Schwärzel/Andreas Huber ontstond er een flinke strijd. Michel/Garcia vielen in de laatste ronde uit, waardoor Schwärzel de overwinning greep.

Uitslag zijspanklasse

bewerken
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1   Werner Schwärzel   Andreas Huber König 55' 53" 3 15
2   Rolf Steinhausen   Josef Huber Busch-König 1' 54" 8 12
3   George O'Dell   Kenny Arthur Windle-Yamaha 2' 26" 7 10
4   Rolf Biland   Kenneth Williams Seymaz-Yamaha 2' 58" 3 8
5   Bruno Holzer   Karl Meierhans LCR-Yamaha 3' 28" 7 6
6   Hermann Huber   Hans Seib König 3' 34" 7 5
7   Ernst Trachsel   Benedikt Stähli TTM-Yamaha 3' 53" 6 4
8   Walter Ohrmann   Bernd Grube Yamaha 3' 58" 4 3
9   Siegfried Schauzu   Wolfgang Kalauch Schmid-Fath 4' 58" 2 2
10   Kurt Jelonek   Volker Rieß König 5' 00" 5 1
11   Max Venus   Norbert Bittermann König 5' 00" 9
12   Tony Wakefield   Keith Brown British Magnum 5' 03" 1
13   Heinz Luthringhauser   Lorenzo Puzo Busch-BMW 5' 04" 6
14   Rudolf Reinhard   Karin Sterzenbach Yamaha 5' 11" 8
15   Hermann Schmid   Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha 5' 31" 5
DNF   Alain Michel   Bernard Garcia GEP-Yamaha
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1976 		FIM wereldkampioenschap wegrace
28e seizoen (1976) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1976
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975 		Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1977
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Duitsland_1976&oldid=67259918"